ฝนยังตกพรำๆ ลมพัดเอื่อยในคืนนี้ ชายคนนั้นนอนหลับอยู่หน้าร้านนาฬิกาที่มีราคาแพงที่สุดยี่ห้อหนึ่ง หน้าท้องของเขาเหมือนจะมีแผลสดเปิดออกมาให้เห็น แม้แสงไฟจะมืด แต่รอยแผลนั้นปรากฏให้เห็นเด่นชัดเกินจะลืมได้
ผมเห็นคนตายข้างถนนมาแล้วหลายปีก่อน เมื่อคราวเดินทางด้วยรถไฟไปสุรินทร์ เช้าวันนั้นอากาศเย็น ตนไร้บ้าน คนสัญจรต่างอาศัยชานและร่มเงงาของสถานีหัวลำโพงพักเอาแรง เมื่อผมเดินย้อนคนกลับมาพบว่าคนที่นอนรอบชายคนหนึ่งแตกตื่น เพราะเขาเสียชีวิตในเช้าวันนั้น เช้าที่อากาศเย็นสบาย แต่น่าสลดที่เขาตายใจกลางกรุง
บทสนทนาคืนนี้ ส่วนหนึ่งจึงอยู่ที่ว่าผมไม่เคยพบเห็นบรรยากาศแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่เคยมีปีไหนที่ถนนข้าวสารจะเงียบเชียบอย่างนี้ ถึงจะเปิดกิจการแต่ก็ดูเหมือนป่าช้า ส่วนคนค้าขายที่เคยคึกคักถึงเช้าก็หายไปหมด
มิไยที่ตอนเราเดินผ่านร่างของชายไร้บ้านที่เอ่ยถึงตอนต้น ว่าเขาต้องการอะไรบ้างหนอ เขาต้องการความช่วยเหลือไหม เขาเข้าถึงโรงพยาบาลและยารักษาอาการไหม ฯลฯ
ทั้งหมดนี้ มีคนสัญญาว่าบ้านเมืองจะดีในไม่ช้า แต่ถึงเวลาเข้าปีที่แปด ตอนนี้คงเหลือเพียงพลเอก เปรมที่อยู่ในอำนาจนานกว่าเขาและพวก (เปรมอยู่ในอำนาจ 2523-2531 ขณะที่ สฤษดิ์ ธนะรัชต์ อยู่ในอำนาจหลังฉาก 2500-2502 และ 2502-2506 ขณะที่ถนอม กิติขจร เป็นนายกฯ เผด็จการ 2506-2512 จนมีรัฐธรรมนูญ 2511 และการเลือกตั้งในปี 2512)
ผ่านมาถึงวันนี้ พวกเขายังลอยหน้าลอยตา สั่งสอนประชาชน พร้อมกับคนจำนวนหนึ่งที่เห็นดีเห็นงาม ยอมให้คนพวกนี้เถลิงอำนาจ
เพื่อนๆ ผม บางคนบอกว่า ใครมาเป็นนายกฯ เขาก็ทำงานหนักเหมือนเดิม และเขารังเกียจนักการเมืองอย่างถึงที่สุด
แต่เขาทนกับสภาพเช่นว่านี้ได้โดยไม่ปริปาก
ผมไม่รู้ว่าชายที่นอนขดอยู่หน้าร้านค้านั้นจะมีชีวิตได้อีกกี่วัน เขาจะทรมานไปกว่านี้กี่มากน้อย
ไม่ว่าใครมาเป็นนายกฯ เขาก็ยังลำบากอย่างนั้นหรือ
ผมอยากฟังคำตอบจากเขา มากกว่าลมปากจากเพื่อน
บล็อกของ บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ญี่ปุ่นมักมีเรื่องราวชวนให้หลงใหลอยู่เสมอหนึ่งในเรื่องประทับใจก็คือการเดินไปเคารพศาลเจ้าจักรพรรดิเมจิย่านใจกลางเมือง ใกล้ฮาราจุกุ เป็นศาลเจ้าขนาดใหญ่และมีพิพิธภัณฑ์ มีป่าขนาดใหญ่ที่ร่มรื่น เย็นตา ทั้งยังมีสวนญี่ปุ่นโบราณให้เข้าไปชม
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมห่างหายจากการเขียนบล็อกประชาไทไปนาน เพราะมีภารกิจมากมายที่ต้องทำตามข้อผูกพัน และตามชะตากรรม โชคชะตาของชีวิต ทั้งส่วนที่ควบคุมได้ และส่วนที่เหนือการควบคุม
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
การเดินทางออกจากประเทศญี่ปุ่นในฐานะคนต่างชาติผู้ได้รับสิทธิในการทำงานในญี่ปุ่นนั้นมีความยุ่งยากไม่น้อย ตั้งแต่การไปแจ้งย้ายออกจากเมืองที่พำนักอาศัย ผมต้องไปสำนักงานของเมืองเพื่อไปแจ้งย้ายออก และคืนบัตรต่างด้าวที่สำนักงานตรวจคนเข้าเมืองในเวลาออกจากสนามบินที่ท่าเรือหรือสนามบิน นอกจากนี้ผมยังต้องปิด
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมออกจากกรุงเทพเมื่อยามบ่ายแก่ๆ จนรถเริ่มเข้าสู่เขตป่าเขา ก็เริ่มมีต้นไม้หนาตามากขึ้น แรงลมจากการสัญจรของรถและลมธรรมชาติเร่งเ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ฝนที่โปรยลงมาในคืนก่อนเร่งรัดให้ใบไม้ที่เหลืออยู่ร่วง
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
นี่ก็ใกล้เทศกาลปลายปี วันคริสต์มาสในวัยเด็กผมและเพื่อนอีกหลายคนจะถูกบราเดอร์จับไปร้องเพลงนี้กับเพื่อนๆ ในงานโรงเรียน ใส่ชุดขา
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
อากาศเย็นๆ ปะทะใบหน้าระหว่างผมขี่จักรยานไปจอดใกล้สถานีรถไฟเพื่อเดินทางเข้าเมือง คนแน่นเป็นปกติของชั่วโมงเร่งด่วน
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
กลิ่นหอมของดอกไม้ลึกลับโชยมาตลอดทางที่ผมขี่จักรยานไปรอบๆ มหาวิทยาลัย มันหอมอ่อนๆ สดชื่น รัญจวนใจ ไม่รู้จะเปรียบอย่างไร เอาเป็