หาสิ่งใหม่ ให้ใจเห็น

ผมชอบเดินทางไปในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเพราะจะทำให้จิตใจตัวเองเกิดอารมณ์ต่างๆ มากมาย ทั้งที่ไม่ค่อยจะเกิด เช่น ความขุ่นเคืองใจในการตากแดด ความกลัวจากการเดินในป่าช้า ความเหนื่อยจากการเดินหลงทาง เป็นต้น ซึ่งการหาสิ่งใหม่ให้ใจได้รู้ได้เห็นนี้จะช่วยให้เห็นสภาวะต่างๆ เกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย ถือเป็นอุบายหนึ่งในการภาวนา

\\/--break--\>

ดังเช่นเหตุการณ์ในช่วงการเดินจงกรมที่ดงไผ่ ภายหลังการมาเยือนของกิ่งกือแล้ว ผมได้เลือกที่จะเปลี่ยนแปลงสถานที่ในการภาวนาเป็นบริเวณป่าที่อยู่ภายในวัดป่าสุคะโต ซึ่งผมยังมีอีกหลายจุดที่ผมยังไม่เคยเดินไป จึงคิดว่าไปเดินรอบๆ วัดน่าจะทำให้เห็นจิตใจตัวเองได้ชัดเจนขึ้น

ผมย่างเท้าก้าวไปตามเส้นทางเดินภายในวัด มุ่งหน้าจากดงไผ่ ไปสู่เป้าหมายแรกคือ “ป่าช้า” ภายในวัด ที่ซึ่งผมเคยไปเยือนมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อครั้นที่มาภาวนาที่วัดครั้งแรก และครั้งนี้ผมก็เลือกที่จะเดินไปที่ดังกล่าวก่อนเพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์และบรรยากาศเก่าๆ

ทั้งๆ ที่ตอนเดินเข้าไปข้างในนั้นจะเป็นตอนกลางวัน แต่ความคิดปรุงแต่งฟุ้งซ่านต่างๆ ก็ได้ปรากฏให้ได้เห็นในการเคลื่อนไหวเดินแต่ละก้าว แม้แสงแดดอ่อนๆ จะส่องลงมากระทบต้นไม้ ใบหญ้า น้อยใหญ่ที่อยู่ระหว่างสองข้างทาง และความเงียบสงัดก็กระทบเป็นอารมณ์ทำให้ใจไหลไปคิดมากมาย ทว่าเมื่อเกิดสติรู้สึกถึงสิ่งที่ดำรงอยู่ตรงหน้า ผมจึงค่อยๆ ก้าวต่อไปเรื่อยๆ

ผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงป่าช้าด้วยความเบิกบาน และเมื่อถึงภายในป่าช้า มองไปทั่วบริเวณรอบๆ มีสภาพที่รกไปด้วยหญ้าและมีต้นไม้สูงตระหง่านสลับไปมา ผมจึงเดินไปยังศาลาและน้อมกราบบูชาพระพุทธรูป และได้นั่งสมาธิอยู่ชั่วขณะ จากนั้นจึงลุกขึ้นไปเดินจงกรมที่ตรงด้านในเมรุเผาศพ ซึ่งมีสภาพดำไปด้วยถ่านไหม้ ผมเดินไปมาระหว่างทางภายในเมรุ ใจตอนนั้นเห็นแต่ความกลัว เห็นความคิดปรุงแต่ง เกิดขึ้นและดับลง เป็นช่วงๆ มีบ้างที่เกิดสติและก็หลงไปคิดอีก เป็นความจริงที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของจิต

เนื่องจากธรรมชาติของจิตมีสภาพเปลี่ยนแปลงไปมา ไม่ใช่ตัวตน บังคับ ควบคุมไม่ได้ เราจึงอาศัยความเป็นจริงชั่วครู่ของจิตนี้เป็นการรู้แจ้งเห็นจริงในไตรลักษณ์ และก็ได้พิจารณาไปเห็นถึงความไม่เที่ยงที่เกิดภายใจของตนรวมทั้งมองเห็นความไม่เที่ยงของชีวิตที่มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา เมื่อใจเห็นธรรมข้อนี้ จึงมีความอ่อนน้อมต่อการดำเนินชีวิตในแต่ละขณะที่ไม่ควรจะหลงไปตามกิเลสและความยึดมั่นถือมั่นต่างๆ ที่เป็นทางผิดติดตัวเรามานานแสนนาน

ความรู้สึกตัวที่เกิดขึ้นทำให้เกิดพื้นที่ตื่นรู้ในใจและเมื่อมีข้อคิดสะกิดขึ้นมา ใจจึงจะสามารถยอมรับความจริงของชีวิตได้ ผมพบว่าการมาเดินภายในเมรุในครั้งนี้ทำให้ได้รับประสบการณ์ทางธรรมที่ล้ำค่าและยังย้ำเตือนให้เราดำรงตนอยู่ในความไม่ประมาท และผมก็ได้ย้ำเตือนกับตัวเองว่า ภารกิจในการเจริญสติภาวนานี้เป็นสิ่งที่ต้องดำเนินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดลมหายใจ

เมื่อผมภาวนาภายในป่าช้าแล้วจึงน้อมใจขอบคุณและแผ่เมตตาไปยังสรรพชีวิตและครูบาอาจารย์ โดยเฉพาะ “พระอาจารย์ปู่” พระอาจารย์ที่นำพาผมให้มาพบกับสถานที่แห่งนี้ ผมยืนสงบนิ่งชั่วครู่...จากนั้นจึงเดินทางกลับไปยังที่พักเพื่อเตรียมตัวทำวัตรเย็นและฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ต่อไป