‘ไกล’ กลืนกิน, เกาะเกี่ยว,เชี่ยว เหม่อริมคลองน้ำครำคลาย จมจ่อมแต่เน่าหนอน้ำ ‘คลองใส’ผักบุ้งไหววาม ไม้ดอกริมน้ำนั้นเฉา มือคนว่างงานผ่านกราย วาสนาเจ้าดอกไม้ ขณะเมืองรุ่งเรืองนิรันดร์ ให้ปลาตัวผอมดอมกลิ่น ให้กับโศกนาฏกรรม เฮือกสุดท้ายแล้วหนอ ‘ปลา’ ปลอบเศร้า เจ้ารอต่อไป | ธารลับลดเลี้ยว เปลี่ยวสาย วิโยคหาย สูญใจนาม ปลาผุดดำ หวังว่ายข้าม ยามสาวเจ้าเล่นน้ำ – อาย เน่าน้ำวิดเบาก็หาย ดอกไม้,น้ำเน่า เท่านั้น ผลิใบมาเฉาเก่าฝัน พลันเจ้าล้มจมน้ำครำ ร่ำรินน้ำตา อกร่ำ ผุดช้ำดำผุด สุดใจ ปรารถนาน้ำคำไหน ‘น้ำครำไม่มี’ ไม่มี ‘รัก’วันนี้จมน้ำคำ! |
กังวาลไพร นามฯ
กลุ่มโดยสารวรรณกรรม