"เศร้าทำไม" ฉันถามเธอ
"กำลังดูกระถางต้นไม้อยู่" เธอตอบไม่ตรงกับคำถาม
ฉันมองไปที่กระถางต้นไม้ มีอะไรตายอยู่ในนั้นที่ทำให้เธอเศร้า หรือว่าเศร้าที่ต้องมากินอาหารใต้ที่เมืองเหนือทั้งที่เธอเพิ่งเดินทางมาจากสามจังหวัดชายแดนภาคใต้
\\/--break--\>
เราพบร้านอาหารใต้ที่อร่อยชื่อ ร้านครัวแม่ชะเอม เป็นของนักดนตรีที่มีฝีมือในการเล่นดนตรีระดับมือรางวัลทีเดียว ส่วนแกงใต้ที่อร่อยเป็นฝีมือของภรรยาเขาที่เป็นคนใต้ แต่เพื่อนๆ ที่อยู่แถวนี้บอกว่า เขาเป็นคนตำน้ำพริกเอง ร้านนี้ทำน้ำพริกใหม่ๆ ทุกวัน ไม่ใช้ผงชูรส และศิลปินเป็นคนตำน้ำพริก
แม่ชะเอมบอกว่า ของส่งโดยตรงมาจากใต้ ทั้งไตปลา กะปิ ลูกเหรียง และของใต้อื่น ๆ
ฉันว่าอาหารใต้ของเขาอร่อยที่สุดแล้วในบรรดาร้านที่ไปกินมา เพราะอาหารใต้สวนใหญ่จะไม่คงความเป็นอาหารใต้จริงๆ ไว้ มักจะประนีประนอม ลดความเข้มข้นลง และฉันก็หวังว่า ที่นี่จะเป็นร้านอาหารใต้จริง ๆ ยืนยันการเป็นอาหารใต้
แต่เพื่อนที่เพิ่งมาจากปักษ์ใต้บอกว่า มันได้เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน รสชาติไม่ใช่ใต้แท้ ๆ แล้ว
"อ้าวเหรอ พี่ยังรู้สึกว่าเป็นดั้งเดิมอยู่นะ"
"เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อก่อนเข้มข้นกว่านี้" เพื่อนหนุ่มที่อยู่แถวนั้นยืนยันอีกคน
เธอบอกว่า นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเศร้า และเธอคิดถึงข้าวหลามที่เชียงคาน
เพื่อนที่เชียงคานเล่าว่า ข้าวหลามที่เชียงคานซึ่งเมื่อก่อนไมได้ใส่น้ำตาลให้หวาน แต่เมื่อคนมาเที่ยวมากขึ้น นักท่องเที่ยวทักว่า ทำไมไม่หวานเลย แกก็เลยทำข้าวหลามหวานเอาใจนักท่องเที่ยว
จนเดี๋ยวนี้ข้าวหลามรสชาติดั้งเดิมไม่มีแล้ว ที่สำคัญคือคนทำเองก็ไม่ได้ชอบข้าวหลามหวาน
เขาเล่าต่อว่า เม่ค้าบอกว่ามีคนมาถามหาข้าวหลามรสชาติดั้งเดิมอยู่บ้างเหมือนกัน แกบ่นหนักใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี บางคนบอกว่า ให้ทำสองอย่าง เป็นทางเลือก แบบหวานและแบบดั้งเดิม
เธอว่ามันน่าเศร้าที่คนเราไม่ได้ยืนยันความเป็นตัวตนขอเราเอง แต่เปลี่ยนไปตามที่คนอื่นเห็นสมควร ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่ความสุข แต่เราเผลอเปลี่ยนเพราะเราไม่มั่นใจในตัวเอง
ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นที่เด็กสาวไม่ได้เศร้าอยู่เฉพาะเรื่องส่วนตัว