Skip to main content

คุณทำอะไรเมื่อเช้านี้  ส่วนฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มเล็ก ๆ จากโต๊ะกินข้าวติดมือไปนอนอ่านในเปลใต้ต้นมะขามเล็ก 


หนังสือชื่อ ไม่รักไม่บอก
5 เป็นของกลุ่มภาคีคนฮักเจียงใหม่  ฉันเป็นอาสาสมัครในกลุ่มนี้กับเขาด้วย แต่ฉันไม่ได้ทำหนังสือเล่มนี้ ดังนั้นฉันจึงเพิ่งได้อ่านจริง ๆ

ครูโรงเรียนอนุบาลเพิ่งให้มาสิบเอ็ดเล่ม วันนั้นมีน้อง ๆ หนุ่ม ๆ จากไหนก็ไม่รู้มาช่วยกันขนหนังสือหลายกล่องที่นำมาขายในงานอำลา รงค์ วงษ์สวรรค์  ฉันไม่มีของอะไรตอบแทนน้องจึงแจกพวกเขาไปคนละเล่มเหลือเก็บไว้เล่มหนึ่ง

ภาพปกเป็นแม่มดหน้าตาน่ารักถือไม้เท้าวิเศษ มีข้อเขียนว่า จงสุภาพกับโลกใบนี้ (คำจากสาร ขององค์ทะไลลามะ)

ในคำนำ บอกว่า ได้แรงบันดาลใจมาจากนักเรียนอนุบาล เพราะอยู่กับเด็กอนุบาล ที่มีแม่มดและนางฟ้าอยู่ในหัวใจ พวกเขาชอบเสกถ้ารัก ชอบสาบถ้าไม่รัก

หนังสือเล่มนี้ชื่อไม่รักไม่บอก ดังนั้นจึงอยู่ในส่วนเสก ไม่ใช่สาบ นับว่าไม่เลวเสียทีเดียว ร้องหา คฑาวิเศษ ช่วยเชียงใหม่ด้วยเถิด

 


อ่านจบแล้ว นั่งนิ่ง ๆ ถามตัวเองว่า คุณครูอนุบาลคนนั้นมาถามเราว่า ถ้ามีคาถาวิเศษอยากเสกอะไรให้เมืองเชียงใหม่ ฉันคิดว่าไม่ต่างกันกับพวกที่ถูกถามไปแล้ว

ฉันคิดคล้ายพวกเขาเห็นด้วยกับพวกเขาจริง และฉันคิดว่าอีกหลายคนคงจะเห็นคล้ายกัน

ลองมาฟังดูตัวอย่าง ก่อนไปหาอ่านเอง  เริ่มจาก โน้ส อุดม แต้พานิช ที่ใคร ๆ ก็รู้จักเขาในฐานะนักเดี่ยวไมโครโฟน แต่ความจริงแล้วเขาทำหลายอย่าง เช่นว่าเขาเขียนหนังสือ เขามีร้านไอศกรีมชื่อ I-berry ที่เอาผลไม้ไทย ๆ มาทำไอศครีม เช่น มะม่วงพริกเกลือ และทุเรียน (อร่อยจริงๆ ค่ะ ขอเชียร์ออกนอกหน้า)

คุณอุดมแกพูดได้โดนใจฉันมาก เพราะอยากให้เสียงประทัดหมดไปจากเทศกาลลอยกระทง อยากให้เชียงใหม่พิจารณาการมใช้พื้นที่หอศิลป์ให้มีประโยชน์ เป็นพื้นที่ศิลปินมาใช้งานได้จริงรวมทั้งคนอื่น ๆ ด้วย  และอยากเปลี่ยนพื้นที่สีเขียวโดยรอบโดยรอบเป็นสวนสาธารณะ และให้ถนนนิมมานเหมินท์ปิดเป็นถนนใช้จักรยานและคนเดินในวันอาทิตย์ตั้งแต่แยกโรงแรมอมารี รินคำ ไปจนถึงแยกสวนสุขภาพ และแถมด้วยสิ่งนี้ปรับปรุงมาตรฐานรถแดงทั้งราคาและเส้นทางวิ่ง (อันนี้ฉันเห็นด้วยยิ่ง ฉันคิดว่าเมื่อเราปรับปรุงให้เป็นอื่นไม่ได้เราก็ต้องใช้สิ่งที่มีอยู่มาปรับมาตรฐานใหม่)

คนต่อไปเป็นอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์ อาจารย์บอกว่า  อันที่หนึ่ง อยากให้มีต้นไม้ ไม้ดอกเขียวสวยไปทั่วเมืองเชียงใหม่ และสองอยากให้มีถนนคนเดิน และสาม อยากให้ผู้คนมีจิตใจที่ยิ้มแย้มแจ่มใส อยู่บนถนนเหล่านั้น

ยกมาสองตัวอย่างนะคะ ที่เหลืออีกหลายคนไปหาอ่านเองนะคะ เขาขายราคาเล่มละ ยี่สิบบาทเท่านั้นค่ะ

นอกจากนี้ก็ยังมีแผนที่ร้านอาหาร แบบอาหารอร่อยราคาถูก และดีต่อสุขภาพด้วยค่ะ แผนที่อาหารและร้านต่าง ๆ ครูอนุบาลกับเพื่อน ๆ ไปชิมมาแล้วทั้งนั้น เห็นว่าเป็นร้านทางเลือก (แบบใครก็เลือกได้) โดยเน้นถูกและดี แบบว่าดีทั้งผู้ทำขายและผู้ซื้อกินค่ะ

หนังสือเล่มนี้ หาซื้อได้ที่ร้านเล่า 053 214888 นอกจากร้านเล่าแล้วก็ยังมีร้านเกษมสโตร์ ร้าน I-berry ร้าน BOOK TREE และอื่น ๆ รวม 8 ร้านค่ะ สนใจโทร.ถามร้านเล่านะคะ

 

 ปล.แถมท้ายด้วย ไม่รักไม่ส่ง ไปดูเอาเองนะคะว่า อะไรที่เขาจะส่งให้ถ้าเขารัก  ฮาฮา

 อีกครั้งเพื่อนนักอ่านนักเขียน วันเสาร์สุดท้ายของเดือนมกราคา กิจกรรม อำลา 'รงค์ วงษ์สวรรค์ นักเขียนใหญ่ ผู้ลาจากพวกเราไปชั่วนิรันดร์ ทิ้งไว้แต่ผลงาน ไปชมนิทรรศการภาพถ่าย  ลงนามไว้อาลัย พบกันวันเสาร์ ด้วยบทเพลงของนักดนตรี บทกวี

 

บล็อกของ แพร จารุ

แพร จารุ
บทความที่พยายามนำพาผู้อ่านฝ่าม่านมายาคติว่าด้วยการจัดการทรัพยากรป่าไม้ด้วยการป้องกันไฟป่าสู่รูปแบบการจัดการแบบใหม่ที่มีประสิทธิภาพด้วยการ"ชิงเผา"  
แพร จารุ
บน ฟ้า มี เมฆ ลอย บน ดอย มี เมฆ บัง มี สาว งาม ชื่อ ดัง อยู่ หลัง แดน ดง ป่า     เนื้อเพลงมิดะค่ะ สองบรรทัด....เพราะเหลือเกิน และเข้าไปอยู่ในหัวใจใครต่อใครได้ไม่ยาก บนฟ้ามีเมฆลอยบนดอยมีเมฆบัง ฟังเพียงแค่นี้ก็จินตนาการได้กว้างไกล หัวใจก็ลอยไปถึงไหน ๆ แล้ว  
แพร จารุ
 ฉันเชื่อว่า หากคนเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทุกอย่างก็จะดีได้ไปกว่าครึ่ง บางคนบอกว่า ต้องเริ่มที่ตัวเราก่อน เช่น เรื่องทัศนคติที่มีต่อคนอื่น และตัดสินอย่างช้า ๆ   สามีของฉันบอกว่า จงรวดเร็วในการฟัง แต่จงเชื่องช้าในการตอบ คือให้ความสำคัญในการฟังมากๆ ก่อนจะตอบจึงจะดี จริงของเขาเพราะเดี๋ยวนี้มีแต่คนพูดและพูด แต่ไม่ค่อยฟังคนอื่น ฉันเอาเรื่องนี้มาเขียนเพราะได้แรงบันดาลใจมาจากไปสังเกตการณ์เขาพูดคุยทบทวนประสบการณ์การทำงานกันของโครงการ (CHAMPION/MSM) และสมาคมฟ้าสีรุ้ง    
แพร จารุ
  1   เหมือนเมืองบาป ฉันบอกเพื่อน ๆ จากเมืองกรุงว่า มาเชียงใหม่ อย่าลืมไปกินข้าวที่สุดสะแนนนะ อาหารหลายอย่างอร่อย และพบใครๆ ที่สุดสะแนนได้ไม่ยาก นักเขียน นักข่าว นักดนตรี นักร้อง ศิลปินวาดภาพ งานปั้น และคนที่ยังไม่มีงานทำและไม่อยากทำงานอะไรเลย
แพร จารุ
เก็บดอกไม้สีขาวแล้วไปฟังดนตรีกันค่ะ ใครมาเชียงใหม่ช่วงนี้ มีดอกไม้สีขาวบานรับ เช่น ดอกปีบ มองขึ้นไปออกดอกพราวเต็มต้น สวยงาม หอม ชวนเด็ก ๆ ไปเก็บดอกปีบที่ร่วงอยู่ตามพื้นมาร้อยมาลัยเล่น ปีบเป็นต้นไม้ที่ทนความแห้งแล้งได้ดียิ่ง เรียกว่าแทบไม่ต้องดูแลกันเลยทีเดียว ต้นไม้แกร่งแต่ให้ดอกขาวสวยบอบบางและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เดินไปที่ไหนทั่วเชียงใหม่ก็พบดอกปีบได้ไม่ยากค่ะ คราวนี้ ก็มาถึงฟังดนตรีค่ะ ดนตรีในเมืองเชียงใหม่ก็มีฟังทุกแห่งเหมือนกันค่ะ เรียกว่าหาฟังกันไม่ยาก เพราะนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่มีเยอะ ไม่ต้องจ่ายเงินก็ฟังได้ เรียกว่ามีดนตรีฟรีอยู่ทั่วไป…
แพร จารุ
    อย่าเชื่อว่าผู้คนต้องการความร่ำรวยมากกว่าอย่ในบ้านของตัวเองอย่างเป็นสุข แต่ขออภัยก่อนฉันมัวแต่ปลูกต้นไม้ หน้าบ้านของฉันเป็นผืนดินที่มีต้นไม้หนาแน่น เมื่อที่ดินถูกเปลี่ยนมือเป็นของธนาคารกสิกรไทย มันถูกไถจนหมดสิ้นภายในวันเดียว ฉันจึงเริ่มปลูกต้นไม้ใหม่เป็นรั้วแทนกำแพงบ้านอีกชั้นหนึ่ง เพื่อหวังว่ามันจะช่วยให้คลายร้อนได้บ้าง
แพร จารุ
    เปิดเมล์พบข้อความนี้ถูกส่งเข้ามา *** หนูเป็นคนกรุงเทพฯ เคยมีแฟนเป็นหนุ่มกลายสมัยที่เรียนด้วยกัน เขาเคยชวนไปเที่ยวบ้านกลาย หนูอ่านเรื่องบ้านกลายที่พี่เขียนในประชาไท รู้สึกเดือดร้อนแม้ว่าหนูจะไม่ไปที่นั่นแล้ว เพราะหนุ่มกลาย คนที่หนูรักไม่น่ารัก ไม่ดี แต่ทะเลกลายดีสวยงาม อาหารทะเลมีมาก คนอื่น ๆ ที่กลายที่หนูรู้จักก็ดีค่ะ เขาดีกับหนูมาก คนใจดี หนูจึงอยาจะร่วมปกป้องด้วย หนูอ่านพบเรื่อง SSB และลองเขียนสรุปมาให้พี่ โครงการพัฒนาพื้นที่ชายฝั่งทะเลภาคใต้ หรือในชื่อเต็มว่า การจัดตั้งนิคมอุตสาหกรรมและท่าเรืออุตสาหกรรมในบริเวณพื้นที่ชายฝั่งทะเลภาคใต้ (Southern Seaboard : SSB)…
แพร จารุ
  งานชั้นนี้ “แพรจารุ” ไม่ได้เขียนเองค่ะ เป็นของคุณวิชัย จันทวาโร ถือโอกาสเอามาลงที่นี่ เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงเผยแพร่ให้ผู้อ่านรู้จักทะเลกลาย ทะเลไทย ที่กำลังถูกมือร้ายอย่างเซฟรอนบริษัทขุดเจาะน้ำมันข้ามชาติทำลาย ภายใต้นโยบายของรัฐไทย ***************
แพร จารุ
  บ้านกลาย อ.ท่าศาลา จ.นครศรีธรรมราช 30 สิงหาคม 2553              คุณหญิงที่รัก  
แพร จารุ
โลกนี้คนชั่วมากเหลือเกิน และบรรดาคนชั่ว ๆ ก็ล้วนเป็นผู้มีอำนาจ พวกเขามีอำนาจที่จะอนุมัติโครงการใหญ่ ๆ ทำลายฐานทรัพยากรธรรมชาติ แหล่งอาหารที่คนพอจะทำมาหากินได้ พวก เขาขุดภูเขา ถมทะเล โดยไม่สนใจว่าเจ้าของเขาอยู่กันอย่างไร ต่อไปกะปิอร่อยๆ ที่ฉันเอามาฝากคุณก็จะไม่มีแล้ว เพราะที่บ้านฉันจะมี เซฟรอน คุณรู้ไหมมันคืออะไร คือบริษัทยักษ์ใหญ่ของต่างชาติ ที่เข้ามาถมทะเลสร้างท่าเรือ เพื่อขุดเจาะหาพลังงานไปขาย โดยไม่สนใจว่าเป็นแหล่งอาหารของชุมชน ป้าของฉัน แกบอกว่า นอนไม่หลับมานานแล้ว แกกังวลว่าจะอยู่อย่างไร แม่ของฉันอายุเก้าสิบปี ฉันไม่กลับบ้านมาสองปี แม่เก็บกระดาษไว้ให้ฉันสามแผ่น…