ในห้วงคำนึงขบถโรมานซ์ : แม่มารอลูก

โอ...ลูกแก้วแม่คิดถึง

ลูกน้อยกลอยใจติดตราตรึง

แม่-ลูกรัดรึงโอบกอดชีวา

...น้ำนมแม่ถั่งไหลให้ลูกน้อย

ดูดดื่มกินจนหลับผล็อยเกื้อลูกหนา

ชีวีลูก-ชีวีแม่เป็นหนึ่งเดียวหลอมวิญญาณ์

โอ้...ลูกจ๋าแม่มานั่งรอคอย

---ลูกจากไปจวบลูกโตเติบใหญ่

โอ...หัวใจแม่บ้างล้าถอย

ลูกจากแม่ไปไร้รูปรอย

ตามหาลูกน้อยกลอยใจ...ได้เจอะเจอ

---น้ำตาหลั่งลูก-แม่โอบกอดเนาแนบแน่น

โอ...สุดแสนดีใจรักมั่นเสมอ

แม่พบลูก-ลูกพบแม่งามเลิศเลอ

พบเพื่อจาก-จากเพื่อพบนะเออ...โลกนี้เป็นฉันใด?

---โลกนี้เป็นฉันใด?...เป็นฉันใด?

ฤดูหนาว, มกราคม 2552,
"สุดสะแนน", ล้านนาอิสระ, เจียงใหม่.

บันดาลใจจากเห็นแม่มานั่งรอคอยลูกยามอรุณรุ่งหลังจากจากกันมาเนิ่นนาน.