ล้านนาในอ้อมแขนแห่งขุนเขา(9)

 

กุยโน่หน้าตาผิดแผกกะเหรี่ยงทั่วไปคลานไปหา  พนมมือคุกเข่า  พระดอนพนมมือหลับตาว่าคาถา  108  มือซ้ายจับหัวอันใหญ่กว่าคนธรรมดา  ก้มหน้าเป่าพรวดบนหัวมีผมดำรุงรัง  เจ้ากุยโน่มีอาการสั่นสะท้านเฮือกหนึ่ง  ก้มหัวลงกราบอย่างสำนึกบุญคุณ
 

“ นี่พ่อเฒ่า  เมื่อกลับไปถึงบ้าน  คงต้องช่วยกันป้องกันหมู่บ้านกะเหรี่ยงจากการปล้นสะดมของทหารพม่าแตกทัพ  ท่านคิดจะป้องกันประการใด .”  พระดอนถามด้วยห่วงใย

“ กลับไปเฮาคงต้องคิดหาทางต่อสู้ป้องกันกับคนเฒ่าในหมู่บ้าน คนหนุ่ม  รวมทั้งหมอผีประจำเผ่า  เฮาคิดไว้พ่องแล้วจะมีการขุดหลุมขวาก แร้ว  ดักตาข่าย  ทำหน้าไม้เพิ่ม  และย้ายหมู่บ้านขึ้นไปอยู่บนดอยสูงกว่าเดิม เฮามีที่แล้ว ด้านหน้าติดริมห้วย  มีทางเดินขึ้นทางเดียว  จัดยามคอยดูทั้งกลางวัน กลางคืน  หลวงพ่อ.”

“ คงจะดี  เป็นห่วงเจ้ากุยโน่  ที่พ่อเฒ่าเล่าหื้ออาตมาฟังว่า  เวลาต่อสู้กัน  สู้กันคนต่อคนใครทานเจ้ากุยโน่บ่ได้  จึงมีคนมารุมมันคนเดียว  มันต้องสู้คนหลายคน   โอกาสพลาดพลั้งบาดเจ็บมีมาก  หลวงพ่อขอแนะนำว่า ต่อไปหื้อเจ้ากุยโน่สวมปลอกเหล็ก  ตั้งแต่ข้อมือทั้งสองจรดใต้ข้อศอกใช้ป้องกันอาวุธคู่ต่อสู้ได้อีกทางหนึ่ง  ส่วนหน้าอกและหลัง  หื้อสวมเกราะไม้ไผ่  คงสงสัยนะว่าเกราะไม่ไผ่เป็นอย่างใด .”

“ ข้าบ่เคยได้ยินมาก่อน.” กะเหรี่ยงอาวุโสกล่าวด้วยประกายตาสงสัยระคนตื่นเต้น

                           
“ นำไม้ไผ่มาทำเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ  ขนาด 3 นิ้วมือ  แล้วร้อยด้วย เชือกต่อๆกันจนเป็นแผ่น  ใหญ่ขนาดปิดหน้าอกมิด  ทำ 2 แผ่น  นำมาผูกเป็น 2 แผ่นต่อกัน  เวลาจะใช้ยกสวมที่คอ  เกราะไม้ไผ่จะคลุมลงทั้งแผ่นหน้าอกและแผ่นหลัง ช่วยหื้อปลอดภัยอีกทางหนึ่ง.”

                         
“ ไหว้สาครูบาเจ้า.”  

       
เจ้ากุยโน่ชายร่างสูงใหญ่ผิดมนุษย์มนา  หน้าตาเหมือนชนเผ่ามองโกล  พูดอย่างตื้นตันในความเมตตาห่วงใหญ่ของหลวงพ่อ  พนมมือแล้วก้มกราบ

                         
“ บ่เป็นหยัง  คนเฮาต้องช่วยเหลือกัน  พึ่งพาอาศัยกัน  บ้านเมืองฝางยินดีต้อนรับทุกคน  เจ้าจะเดินทางวันนี้เลยกา   ท่านพ่อเฒ่า .” พระดอนหันไปถามกะเหรี่ยงอาวุโส

“ ใช่   ครูบาเจ้า  เฮาจะรีบกลับไปดูบ้าน  ต้องสร้างบ้านหลังใหม่หื้อเสร็จโดยเร็ว  ก่อนโจรพม่าจะกลับมาปล้นอีก  ส่วนเจ้ากุยโน่ไปแล้ว จะกลับมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์ครูบาเจ้า.”

                           
“ ทำไมเป็นอย่างนั้น   พ่อเฒ่า .”

“ เพราะว่า  หมอผีประจำหมู่บ้านมันทำนายว่า  หากเจ้ากุยโน่พบผู้ช่วยชีวิตมันเมื่อใด  หื้อมันรับใช้ผู้นั้น  เป็นการตอบแทนคุณด้วยผู้นั้นเป็นตนบุญมาเกิด  จะมาสร้างบ้านเมืองต่อไป  หมอผียังบอกอีกว่าชาติก่อนเจ้ากุยโน่เป็นทหารเอกของตนบุญคนนั้น.”

พระดอนหน้าตายังเย็นสงบ  ไม่กล่าวต่อความ  เพียงเอ่ยขึ้นว่า  

“ แล้วแต่เจ้ากุยโน่  หลวงพ่อยินดีต้อนรับ  เจ้ากุยโน่มีฝีมือเชิงรบ คงมาช่วยฝึกเด็กหนุ่มเมืองฝางหื้อเข้มแข็งยิ่งขึ้น  หากหลวงพ่อกับเจ้ามีบุญร่วมกันจริง  เราคงได้พบกันนะ และเมื่อเจ้าได้เป็นทหาร เจ้าคงต้องเปลี่ยนจากเกราะไม้เป็นเกราะโลหะแทน.”