ความยาวของงู

ผมยังจำได้ดี

ภาพของชายวัยเจ็ดสิบนั่งอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเล็กๆ คร่ำเคร่งอยู่กับการจิ้มนิ้วไปบนแป้นพิมพ์ดีด ขณะที่ข้างกายมีถังอ๊อกซิเจนขนาดใหญ่ต่อสายยางยาวมาสู่จมูก

เป็นภาพที่ชวนให้ครั่นคร้าม ไม่น้อยไปกว่าชื่อเสียงเรียงนามในฐานะตำนานที่ยังมีชีวิต

เจ้าของบ้านหันมาบอกให้รอประเดี๋ยว เดี๋ยวจะไปนั่งคุยด้วย

ผู้นำทางจึงกระซิบให้ลงไปนั่งรอที่ห้องรับแขก

ต้นไม้ ปลาคาร์ฟ สระน้ำ

สถานที่แห่งนั้น สวยอย่างประหลาด ด้วยการผสมผสานความเป็นล้านนาเข้ากับบุคลิกส่วนตัวของเจ้าบ้านบวกกับสภาพสดดิบตามธรรมชาติ จึงให้ความรู้สึกถึงอิสรภาพ และการแสดงออกที่ปราศจากขอบเขต

ศิลปินบางคนที่มาเยือน อ่อนไหวต่อสภาพแวดล้อมที่ถูกจัดวางไว้นี้ ถึงกับลืมตัวตน หลุดออกจากสติที่คอยควบคุม ก็มีให้เห็นอยู่บ่อยๆ

บรรยากาศของเสรีภาพ อวลอยู่ในทุกๆ ที่ของบ้าน

 

ในบทกวีข้างฝาบ้านพักรับรองแขก

บนถนนที่ทอดผ่านเหนือหลังคาบ้าน

ในกระถางผีเสื้อราตรีริมทางเดิน

ในศาลาริมสระน้ำ

บนป้ายบอกทางอันโดดเด่นกลางสวน

ในห้องน้ำที่ปราศจากประตู

ข้างกรอบรูปที่เก่าแก่และเปี่ยมบรรยากาศเข้มขลัง

ข้างบ้องไม้ไผ่ขนาดสองศอก

บนเสาที่เรียงรายไปสู่ห้องทำงานผนังกระจก

ในซากพิมพ์ดีดที่ตะไคร่ขึ้นคลุมเขียว

ในเสียงลมและเสียงน้ำที่พัดจากยอดดอยลงสู่หุบเขาเบื้องล่าง

 

ทุกองค์ประกอบ ทุกสรรพสำเนียง ทุกกลิ่น ทุกความทรงจำ ทั้งที่เกิดขึ้นแล้ว และยังไม่ได้เกิดขึ้น

กาลเวลาหยุดนิ่ง ณ เบื้องหน้ารูปปั้นของปูชนียบุคคล ซึ่งอวลด้วยกลิ่นธูปและดอกไม้หอม

 

เจ้าบ้านนั่งอยู่กลางวงล้อมของศิลปินนับสิบคน

แม้จะบ่นเรื่องถูกจำกัดปริมาณน้ำที่ดื่มได้ แต่บุหรี่ถูกจุดแทบจะมวนต่อมวน

ผู้คุ้นเคยต่างรู้ เจ้าบ้านมีความสุขที่จะได้นั่งอยู่ท่ามกลางมิตรสหาย ท่ามกลางบรรยากาศสรวลเสเฮฮา และท่ามกลางความมีชีวิตชีวา


เจ้าบ้านให้ความสนใจกับเรื่องของชีวิต มาตลอดชีวิตการทำงาน จึงเดินทางจากเหนือจรดใต้ ไปจนถึงดินแดนอันไกลโพ้น เพื่อจะนำเรื่องราวหลากหลายมาถ่ายทอดสู่ผู้อ่านด้วยสำนวนอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว

แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องชีวิตมนุษย์ผู้ยังวนเวียนอยู่ในกิเลส เจ้าบ้านจะลอกเปลือกจนถึงแก่น เปลือยให้เห็นธาตุแท้ อย่างที่คนศีลธรรมจัดไม่อาจยอมรับได้

ทว่า ตัวหนังสือที่มีชีวิตราวกับจะโลดเต้นออกมาจากหน้ากระดาษ อาจดำรงอยู่อย่างยาวนานกว่าชีวิตของคนอ่าน

 

ประวัติศาสตร์ - โดยตัวของมันเอง อาจไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ชีวิตของคนที่ดำเนินอยู่ในนั้น เต็มไปด้วยสีสันและความเคลื่อนไหว

งานเขียนที่สะท้อนภาพอย่างต่อเนื่อง นับแต่ยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง จนถึงยุคเผด็จการทหาร เรื่อยมาจนถึงยุคประชาธิปไตยครึ่งใบ จนกระทั่งเปลี่ยนผ่านสู่ยุคโลกาภิวัฒน์

อาจมีเพียงงานเขียนของนักเขียนท่านนี้เพียงผู้เดียว

 

ชีวิตกับงานเขียน อาจกล่าวได้ว่า แทบจะเป็นสิ่งเดียวกัน

ชีวิตที่โลดโผนสรรค์สร้างงานเขียนที่โลดโผนยิ่งกว่า

ทั้งเสน่ห์ในรสอักษรนั้น ก็ไม่เคยจาง

รุ่นเก่า อาจตั้งข้อสังเกตุว่า ดุดันและมีอารมณ์ขันแบบ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมทย์ สำนวนสวิงแบบวิตต์ สุทธเสถียร และรัญจวญอย่างประมูล อุณหธูป แต่เขาก็คือตัวเขา ไม่ใช่ใครทั้งสิ้น

 

เมื่อครั้งที่เคยเจ็บหนัก มีคนตระเตรียมจะทำหนังสืออัตชีวประวัติของเขา จนเจ้าตัวต้องออกมาปรามด้วยวาทะที่ว่า งูยังไม่ตาย วัดความยาวไม่ได้

 

วันนี้

สังขารล่วงไปตามกาล

เหลือเพียงผลงานรวมเล่มร้อยกว่าเล่ม และเรื่องเล่าขานถึงชีวิตที่เต็มไปด้วยสีสัน

 

"...นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่คนสุดท้ายแห่งตำนานสยามรัฐ ปิดฉากชีวิตลงด้วยความสงบ ท่ามกลางแวดล้อมของผู้เป็นที่รัก..."

...เจ้าตัวอาจต้องการให้ใช้ประโยคนี้...

 

การจบสิ้น เป็นเรื่องของชีวิต

แต่ เรื่องเล่าขานถึงนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของประเทศไทย

 

เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

 

ความเห็น

Submitted by 777 on

ความรู้สึกจริงๆ เหมือนแสงสะท้อนจากลำห้วยที่ส่งเสียงทั้งวันทั้งคืน ห้วยนั้น--ไม่ได้ยินเสียงพิมพ์ดีดที่เคยตอกตีอีกแล้ว แดดร้องไห้ เส้นทางที่ใบไม้เริ่มต้นนับหนึ่ง เพื่อให้คนเดินผ่านมา คนต่อไปได้ถามทาง ... ชอบและตรึงใจกับงานชิ้นนี้ครับ

ไข้หวาด

เมื่อแรกแรกที่มีข่าวว่าโรคนี้เกิดขึ้นในโลก ใครใครก็พากันเรียกชื่อมันว่าไข้หวัดหมู เพราะว่ากันว่ามันเป็นโรคของหมูที่ดันมาติดคน(ถ้าหากมีโรคของคนไปติดหมูไม่รู้จะเรียกว่าไข้หวัดคนด้วยหรือเปล่า) แต่ต่อมาเขาไม่อยากให้เรียกไข้หวัดหมู เพราะเกรงว่าจะเป็นการใส่ร้ายหมูซึ่งไม่มีความผิด และจะทำให้หมูทั่วโลกพลอยถูกรังเกียจ แต่คงไม่ใช่ความกลัวว่าหมูจะประท้วง เพราะถึงอย่างไรหมูก็มีสิทธิ์อันชอบเพียงอย่างเดียวคือสิทธิ์ในการเป็นอาหารของมนุษย์ ไม่สามารถชูป้ายประท้วงหรือเขวี้ยงก้อนอิฐใส่ตำรวจปราบจลาจลได้แต่ประการใด

สัญลักษณ์ใหม่แห่งความหวัง

ไม่เคยมีใครถามถึงความยินยอมพร้อมใจของทั้งคู่เลยว่าอยากจะย้ายจากบ้านเกิดเมืองนอนที่หนาวเย็นและเต็มไปด้วยพวกพ้อง มาอยู่ในเมืองร้อนที่ห่างไกลหลายพันกิโลเมตร หรือไม่

ถึงจะมีคนถาม แต่พวกเขาก็ไม่สามารถตอบได้ หรือแม้พวกเขาจะตอบว่า "ไม่อยากไป" แต่พวกเขามีสิทธิ์ปฏิเสธละหรือ ? ...

ความเชื่อมั่นของนักลงทุน (2)

10 คำถามตั้งต้น เพื่อทำความเข้าใจมนุษย์ที่ถูกเรียกว่า "นักลงทุน"

1. จากคำพูดของนักธุรกิจการเมืองที่มักจะอ้างถึง"ความเชื่อมั่นของนักลงทุน" อยู่เสมอ น่าสงสัยว่านักลงทุนจะเป็นมนุษย์ประเภทขาดความเชื่อมั่น มากกว่ามนุษย์ปกติทั่วไป หรือไม่?


ตอบ ไม่มีใครทราบ แต่ถ้าสันนิษฐานอย่างไม่มีฐานอ้างอิง การลงทุนก็จำเป็นต้องใช้ความเชื่อมั่นไม่น้อยไปกว่าการพนัน ทว่าในแง่ของเหตุผลน่าจะมากกว่า เพราะการพนันจะใช้ปัจจัยด้านอารมณ์ความรู้สึกเข้ามาเป็นตัวกำหนดการตัดสินใจ ขณะที่การลงทุนจะต้องใช้เหตุผล ตัวเลข ตัวแปร เอกสารต่างๆ มากมายก่อนการตัดสินใจที่เต็มไปด้วยขั้นตอนซับซ้อน การลงทุนผิดพลาดหมายถึงการเอาเงินจำนวนมหาศาลไปทิ้ง ซึ่งไม่ว่าจะเป็นเงินของเขาหรือเงินของคนอื่น มันก็อาจทำให้เขาอยากฆ่าตัวตายได้เท่าๆ กัน ดังนั้น นักลงทุนก็น่าจะมีความเชื่อมั่นเทียบเท่ากับมนุษย์ปกติ หากไม่นับรวมเรื่องของการลงทุน

ความเชื่อมั่นของนักลงทุน (1)

ลุงอู๋ ผู้ใหญ่บ้านประกาศเรียกประชุมชาวบ้านหมู่สิบสองตั้งแต่เช้าตรู่ เสียงประกาศนั้นเน้นย้ำนักหนาว่า หนึ่งทุ่มตรงวันนี้ทุกคนต้องไปร่วมประชุมให้ได้ เพราะนี่คือเรื่องความเจริญก้าวหน้าของหมู่บ้าน และีทุกคนจะได้ประโยชน์

โชคดีที่วันนั้น เป็นช่วงว่างจากการทำไร่ ทำนา ที่สำคัญ ละครสุดฮิตที่ชาวบ้านติดกันก็เพิ่งจะจบลงไป พอตอนค่ำ ชาวหมู่บ้านจึงมาประชุมที่ศาลาอย่างหนาตา

แตงโมของลุงเหมือน

ลุงเหมือน อดีตทหารผ่านศึก คนปลูกแตงโมมือวางท้อปไฟว์ประจำหมู่บ้าน นั่งมองไร่แตงโมอย่างสบายอารมณ์

ปีนี้แตงโมราคาดีไม่น้อย พ่อค้ามารับซื้อหน้าไร่กิโลกรัมละสิบห้าถึงยี่สิบห้าบาท ยิ่งลูกใหญ่ยิ่งได้ราคา มดแมลงก็ไม่ค่อยจะกวนเท่าไร ลุงเหมือนกะว่าปีนี้คงได้เงินจากแตงโมสักห้าหกหมื่น แล้วจากนั้นจะได้ปลูกกะเพรา โหระพา ใบแมงลัก แบบ "พอเพียง-เพียงพอ" บ้าง