วันเกิดลูกสาว

ระหว่างการรอคิวที่นานแสนนาน ผมก็เริ่มผูกมิตรกับคนรอบๆ คนทางซ้ายมือเป็นกลุ่มแม่บ้านชาวอัฟกานิสถาน 3 คน พวกเธออพยพมาด้วยภัยสงคราม ผมเล่าให้พวกเธอฟังถึงวันเกิดลูกสาว สีหน้าของพวกเธอสลดลง และเล่าว่าลูกของพวกเธอเสียไปในสงคราม พวกเราสื่อสารกันอย่างง่ายๆ ไม่นานนักก็ถึงคิวของพวกเธอ

ชายหนุ่มอีกคนนึงมานั่งแทนที่ เขาเป็นชาวรูปร่างผอมสูงและมาพร้อมกับลูกสาววัยเดียวกับลูกสาวของผม เขาก็เป็นผู้อพยพเช่นกัน แววตาชายหนุ่มเหม่อลอยและซึมเศร้าตลอดเวลา ลูกสาววัยกำลังซนรบเร้าเขาอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มยืนขึ้นสำรวจเหรียญในกระเป๋า และเดินออกไปโดยทิ้งลูกไว้ข้างๆ ผม เรายิ้มให้กัน แน่นอนผมเห็นลูกสาวของผมในแววตาของเธอ

ชายหนุ่มร่างผอมกลับมาอีกครั้งพร้อมกับห่อทิชชู่ในมือ เขาเปิดห่อทิชชู่ออก ลูกสาวเขาดีใจเข้าไปกอดพ่อของเธอ มันคือคุกกี้เคลือบช็อคโกแลตราคาไม่กี่สิบเซ็นจำนวนสองชิ้น เด็กน้อยนั่งเล็มคุกกี้ สายตาของผู้เป็นพ่อเป็นประกายได้พักเดียว จากนั้นก็ทอดไปไกลไร้จุดหมาย

ระหว่างการเดินจากที่นั่งไปห้องสัมภาษณ์เพื่อเลือกเวลาเรียนภาษา มันเป็นระยะทางสั้นๆ เพียงสิบเมตร ผมพบว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ยาวไกลมาก ชายคนที่เดินสวนมามีขาเพียงข้างเดียวส่วนแขนอีกข้างดูเหมือนเพิ่งหายดี หญิงสาวอีกคนหนึ่งนั่งสายตาเขม็งตึงกับอะไรบางอย่างทั้งที่เบื้องหน้าว่างเปล่า ชายอีกคนยืนกุมมือลูกเขาของไว้แน่น ตาของเขายังมีคราบน้ำตาอยู่

วันนี้วันเกิดลูกสาวของผม ผมอวยพรให้เธอเติบโตมีความสุขและแข็งแรง โตขึ้นมาโดยรักษาความเอื้อเฟื้อและเห็นอกเห็นใจในเพื่อนมนุษย์โดยไม่แบ่งเชื้อชาติ วันนี้ไม่ใช่แค่เพียงความคิดถึงลูก แต่ยังรู้สึกถึงเด็กๆ ทุกคนที่กำลังเผชิญหน้ากับความโหดร้ายและต้องระหกระเหินจากบ้านมาไกล และขออวยพรให้ผู้เป็นพ่อและแม่อีกหลายคนมีจิตใจอันเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้ต่ออดีต

ผมไม่เชื่อเรื่องสันติภาพแต่วันนี้ผมขออวยพรให้พวกเขาและเธอพบกับสันติสุขในทุกๆ ที่ ขอให้ทุกๆ ที่คือบ้านของพวกเขา และเป็นบ้านของเราร่วมกัน

7 /11/16

เบอร์ลิน