ชีวิต

  ใช่เป็นเพราะต่างฝ่ายต่างมุ่งร้ายทำลายกันต่างฝ่ายจึงต่างขุดคุ้ยความไม่ดีของกันและกันออกมาตีแผ่ ก่นด่า ประณาม หยามเหยียด เยาะเย้ยและลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ของกันและกันด้วยถ้อยคำที่เลวร้ายและหยาบคายป้ายสีสาดใส่กันและกัน...ต่างฝ่ายจึงต่างจงเกลียดจงชังซึ่งกันและกันมากขึ้นทุกวัน...มากขึ้นทุกวัน...

ผู้หญิง งูและลวดลายแห่งพรรณพฤกษา จะก่อเกิดเป็นเรื่องราวใดบ้างนอกเหนือจากความฝันรัญจวนถึงสิ่งที่ลี้ลับน่าหลงใหลดั่งคำบอกเล่าถึงนางไม้ที่อาจจะมีตัวตนจริงๆ หรือเป็นเพียงเงาร่ายลายลวงท่ามกลางพงตึกและป่าคอนกรีตอันร้อนระอุแห่งเมืองกรุง บ่ายวันหนึ่งเราจงใจเดินทางไปกลางซอยทองหล่อ ย่านที่มีร้านอาหารมีระดับ ร้านค้าหรูหรา และย่านการค้าในบรรยากาศที่ไม่คล้ายเดินอยู่ในเมืองไทยเท่าใดนัก เพื่อไปชมนิทรรศการภาพเขียนของนวลตอง ประสานทอง ในชื่องานสั้นๆ ว่า ‘NYMPH’

ไม่มีสถานที่ไหน ผูกมัดใจผมไว้แน่นเท่าที่แห่งนี้ เป็นแววตาของพ่อที่มองลูกด้วยความเอ็นดู ดินแดนที่เราเหล่าเด็กๆไม่ได้ไปบ่อย หนึ่งปีผ่านไปเพียงหนึ่งครั้งเท่านั้น เวลาอื่นราวกับมันเป็นสถานที่ต้องห้าม และน่าเกรงกลัว ความจริงในโลกของเด็กชาย ต้องเดินไปเรียนหนังสือตามทางรถไฟ ไปกลับวันละ 10 กิโลเมตร เพียงมองข้ามผ่านทุ่งนาไปทางทิศตะวันตก ห่างราวครึ่งกิโลเมตร ก็เห็นแนวป่าทึบเป็นกำแพงหนา ล้อมไม้ใหญ่ต้นสูงเสียดฟ้าต้นหนึ่ง มีธงเหลืองปลิวอยู่เหนือยอดไม้ มองไม่เห็นโรงธรรม กุฎิ หรือต้นลั่นทมเก่าแก่ล้อมโรงธรรม เดินผ่านทุกครั้ง ในใจผมผุดพรายถึงฉากนั้น เปลือกลำต้นกิ่งก้านลั่นทมที่ดูเหมือนแขนขาคนแก่ บิดงอเป็นโหนกนูนตุ่มตายื่นขึ้นมาจากดิน จะต่างออกไปก็ตรงที่มันเป็นลำแขนเหี่ยวแข็งเป็นหินที่ให้ช่อดอกขาว กลิ่นหอมโชยทั่วอาณาบริเวณโรงธรรม มากกว่านั้นก็คือ คูน้ำที่ไหลเป็นกำแพงเกือบล้อมรอบอาณาบริเวณ อย่างกับคูเมืองยังไงยังงั้น ในโรงธรรมมีตาหลวงกับยายทอง ผู้ใหญ่เล่าให้เด็กฝังใจจำ ว่าเป็นพระผุดขึ้นมาจากดิน พร้อมยายทอง คนทุกรุ่นในหมู่บ้านบอกว่า ตั้งแต่เกิดก็เห็นมีอยู่แล้ว

  แซงแซวหางบ่วง คืออาคันตุกะตัวใหม่แห่งท้องทุ่งและคาคบ ตัวยาวเรียวสีออกดำ คาบหญ้าแห้ง บินผ่านต้นมะขามที่เพิ่งแตกใบอ่อน ผ่านกอกล้วยกอไผ่ โฉบสูงขึ้นไปบนคบไม้ ทิ้งรอยเรียวหางแฉกยาวไว้เป็นทางไม้ใหญ่หน้าบ้านเป็นอาณาจักรของหมู่นก ฤดูฝน ฤดูแห่งความสมบูรณ์ของพื้นพิภพ นกมากมายบินมาอาศัย เรารู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง แต่ไม่อยากเปิดหนังสือ ท่องชื่อนกหรือดวงดาว ฉันอยากรู้จักพวกเขาเป็นส่วนตัว จากพฤติกรรมที่เขาสัมพันธ์กับเรา จะได้จดจำกันด้วยหัวใจ ด้วยความรู้สึก ‘เธอ’ ไม่ใช่นกเอี้ยงสาลิกา ซึ่งเลิกมาทะเลาะกันบนหลังคาบ้านฉันสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เป็นนกขนาดย่อม ส่วนหัวครึ่งหนึ่งเป็นสีเหลืองคล้ายจะงอยปากนกเอี้ยง เธอเป็นหนึ่งในบรรดาผู้อพยพมาใหม่เช่นเดียวกับแซงแซวหางบ่วง บินลงมาขอเศษหญ้าที่สามีฉันตัดทิ้งไว้ไปสานรังในบ่ายปลอดฝน แต่ถูกสุนัขหวงก้างคอยเห่าไล่

ฤดูฝน….เท่าที่พอจะจดจำสัมผัสได้ หลายปีมานี้ สายฝนเหือดหายไปจากฟ้ามากมายนักแล้ว แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์เปลี่ยนแปรสภาพไป หลายปีก่อน....นับไปนับมา มันก็เลยเลขหลักสิบปีขึ้นไปแล้ว ในหมู่บ้านกลางขุนเขาแห่งหนึ่ง ป่าตะวันตกอันอุดมสมบูรณ์นั้น ฝนเริ่มตกลงมาตั้งแต่เดือนพฤษภาคม ผืนดินท้องถนนเฉอะแฉะ เละลื่น ณ ช่วงเวลานั้น แสงแดดห่างหายไปจากหมู่บ้าน ผ่านวันไปแต่ละวัน ท่ามกลางสายที่ฝนสาดเท ผ่านวันไปทุกวันเช่นนั้น เริ่มต้นจากฤดูเพาะปลูก ผัก พืชพรรณ และข้าว งอกงาม เติบโต จากฤดูหนึ่ง ผ่านไปสู่ฤดูหนึ่ง ในฤดูเดียวกันนั้น จากปลูก มาเป็นเก็บหญ้า ถางหญ้าในไร่ วันทุกวันผ่านไป ถางหญ้าในสายฝน เปียก แฉะ หนาว กับกองไฟ วันแล้ววันเล่าผ่านไป ที่สุดแล้วช่วงเวลาแห่งฝนก็สิ้นสุดลง ฟ้าร้องคะนองครืนครั่น ลั่นสะท้านสะเทือนสั่งลา สายฝนสุดท้ายแห้งหายไป สายลมอ่อนโชยผ่าน แล้วลมหนาวก็มาเยือน นั่นคือสัญญาณเคลื่อนเข้าสู่ฤดูเก็บเกี่ยว

ฉันไม่นึกว่า พ่อจะมาเยี่ยมฉันจริงๆ หลังจากการป่วยยาวนาน แม้ฉันรับปากพ่อไว้ว่า ฉันจะกลับไปหาที่บ้านของเรา แต่ฉันใช้วันลาพักผ่อนทั้งปีหมดไปแล้ว ฉันไม่ได้กลับไปหาพ่ออีกเลย ฉันกับพ่อส่งข่าวกันผ่านสายโทรศัพท์ เราคุยกันทุกวันแม้ไม่เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียงพ่อฉันรู้สึกดีมากแล้ว พ่อดั้นด้นมาหาฉันถึงบ้าน พ่อเดินลงจากรถ ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านของฉัน หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความดีใจ เราต่างโผเข้ามากอดกัน พ่อหอมหน้าผากฉันเหมือนเก่า ฉันถามพ่อว่า พ่อหายดีแล้วใช่ไหม ไม่น่าเชื่อเลย พ่อหายดีแล้วจริงๆ ตาขวาของพ่อปิดเองได้แล้ว เข่าขวาก็เป็นปกติ พ่อเดินได้เองไม่ต้องใช้อะไรช่วย ไม่ต้องพยุง ไม่มีร่องรอยใดๆเหลือให้รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุกับพ่อ ฉันดีใจอย่างที่สุด พ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมของฉัน แม้พ่อดูแก่ลง ผมหงอกขึ้นแซมหลายเส้น หน้าตาย่นลง พ่อเดินช้าๆผ่านหน้าฉันไป เหมือนคนแก่คนหนึ่ง ฉันมองตามหลังพ่อ ฉันรู้สึกเศร้า บางสิ่งบอกฉันเงียบๆว่า พ่อมาถึงปลายทางแล้ว

ได้เล่น Internet มาหลายปีรู้จักบล็อกมานานแล้ว  แต่ยังไม่เคยทำบล็อก เพราะเห็นว่าคนส่วนใหญ่ที่เล่น NeT จะเป็นวัยรุ่นส่วนใหญ+วัยรุ่นทำบล็อกออกมาส่วนมากจะป็นเรี่องของความรัก+ชีวีตประจำวัน ฯลฯ ไม่เคยรุ้ว่าประเทศไทยยังมีเว็บบล็อกที่ผู้ใหญ่เล่นกัน -*- คือส่วนตัวชอบอะไรที่มันให้สาระมากกว่าอะในต่างประเทศบล็อกส่วนใหญ่จะมีเนื้อสาระความรุ้มากกว่าไดอารี่ธรรมดาแต่มันเป็นภาษาอังฤษ อ่านไม่ออกป.ล ระหว่างเขียนบล็อกกำลังอยู่ในการอบรมนักข่าวพลเมืองของประชาไท ทำให้มีโอกาศได้สมัครเว็บบล็อก***เห็นพวกพี่ที่นี้ใช้ iPhone แล้วเกิดกิเลศ*** 

วัยเยาว์ของเธอ ขณะที่หัวใจครึ่งหนึ่งเปี่ยมด้วยความฝันและความหวัง ทะเยอทะยานปรารถนา แต่หัวใจอีกครึ่งกลับอ่อนไหว บอบช้ำง่าย ทั้งยังอ่อนด้อยต่อโลกแห่งเหตุผล อนาคตเลือนลางอยู่ในความฝันยามหลับ และวนเวียนอยู่ในความคิดยามตื่น เธอร่ำร้องหาบางสิ่งบางอย่างที่เธอไม่อาจบอกได้ มองไม่เห็น ไม่รู้จุดเริ่มต้น ไม่รู้จุดสิ้นสุด พลังสร้างสรรค์ของเธอฟุ้งกระจาย ไร้ทิศทาง เมื่อคำว่า ความพร้อม อยู่ห่างจากความเข้าใจ เธอจึงได้แต่ก่นโทษตนเองอยู่เป็นนิจ เธอร่อนเร่ไปในเมืองของผู้อื่น จากเมืองสู่เมือง แลกความเพียรกับเงินเลี้ยงชีพ ยิ้มแย้มให้คำดูหมิ่นเพื่อจะได้เห็นเกียรติของตนเสื่อมค่าลง

( 1 ) พ ลิ้ ว โ ผ แ ล โ อ บ ก อ ดอรุณรุ่ง ฉันนั่งใต้ร่มไม้มะม่วง ณ ที่นี่มีต้นไม้พันธุ์ไม้หลากหลาย ฯลฯทั้งไม้ดอก ไม้แดก ( หมานถึงกินได้ ) เช่น มะม่วง มะปราง ลิ้นจี่ตาขบ ฯลฯ ที่นี่ ถือว่า เป็นป่าในเมือง มีความร่มรื่น มี นก หนูแมลง กระรอก ผีเสื้อ แมลงปอ กบ เขียด ปาด อึ่งอ่างคางคก และไก่แจ้ ฯลฯ ขณะฉันเดินออกกำลังกาย รับแสงตะวันยามเช้าไก่แจ้หลายตัวก็เริงรำย่ำย่างมาหาฉัน ฉันรู้ว่าเขาต้องการอะไรฉันรีบเดินไปเอาข้าวสาร ณ บ้าน - ร้านนี้ มาโปรยปรายให้พวกเธอบ้ า น - ร้านนี้ล้อมรอบไปด้วย ตึก คอนโด ด้านทิศตะวันออก กำลังสร้าง ตึก คอนโด ฉันคำนวณความสูงไม่ต่ำกว่าสิบชั้น...โอ้ ...นกกระจอกมาแล้ว ฉันต้องเดินไปเอาข้าวสารให้พวกเธออีก โปรยปรายให้นกเขาด้วย

อาหารไทยสามมื้อที่ผ่านมา ทำให้ต้องสอดส่ายสายตาหาร้านส้มตำ ก็หาไม่มี บ้านเมืองหลวงน้ำทาสะอาด บรรยากาศเหมือนบ้านฉันเมื่อ 30-40 ปีที่แล้ว ร้านอาหารไม่ค่อยมี ตอนเที่ยงนักเรียนขี่จักรยานเป็นเส้นเป็นสายกลับมากินข้าวที่บ้าน เหมือนฉันตอนเด็กๆ เลย ฉันบอกน้องศร คนขับรถตู้ให้พาไปตลาด น้องศรไปในทันใด ตลาดเมืองหลวงน้ำทาใหญ่มาก ที่จอดรถก็กว้างกินเนื้อที่หลายไร่ แปลนของตลาดเป็นรูปตัวยู มีลานจอดรถอยู่ตรงกลาง มีร้านค้าขายเสื้อผ้าและของใช้ทั่วไปอยู่ด้านหน้า ส่วนด้านในขายอาหารต้องเดินลัดตึกไปด้านหลัง โอ้...นี่แหละที่ฉันต้องการ แม่ค้าขายอาหารสดนั่งเรียงราย อาหารอยู่ในตู้กระจกกันแมลงวันได้เป็นอย่างดี มีข้าวเหนียวด้วย ฉันเริ่มช็อป มีอาหารหลายอย่างหน้าตาคล้ายอาหารที่บ้าน เช่น หมกปลาซิว มีปลาซิวใส่หอมแดงกับใบแมงลัก ปรุงรสนิดหน่อย ห่อใบตองปิ้ง นี่แหละที่ฉันโหยหา เพราะหมกแบบนี้ในเชียงใหม่เขาไม่ทำ เขาทำแบบชาวเหนือคือใส่เครื่องปรุง พริก และขมิ้นลงไปด้วย แต่หมกแบบลาวคือแบบนี้แหละใช่เลย

คนที่เป็นคนดีและทำแต่สิ่งที่ดีงามที่เรามักจะเรียกกันว่าคนดีมีศีลธรรม เป็นคนที่ใครๆเขาก็รักก็ชอบ เพราะคนที่ค่อนข้างหาได้ยากแบบนี้ ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร และมักกระทำแต่สิ่งที่ดีงามทั้งต่อตัวเองและผู้อื่นอยู่เสมอ แต่ก็น่าเป็นห่วง คนดีมากมายหลายคนที่มีความเชื่อว่า การเป็นคนดีมีศีลธรรม หรือเป็นผู้ที่ยืนหยัดอยู่ในฝ่ายธรรมะอย่างเคร่งครัดแล้ว ท่านจะต้องเป็นผู้ชนะความเลวร้าย และแคล้วคลาดจากภัยอันตรายทุกอย่างในโลกนี้ เหมือนยาขนานเดียวที่รักษาโรคได้ทุกโรค ซึ่งเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อและเกินจริง และไม่เคยเป็นจริงถึงขนาดนี้  แต่ก็ยังมีคนเชื่อ-ในการเป็นคนดีมีศีลธรรมแบบโรแมกติกนี้มิใช่น้อย ทั้งๆที่การมีอยู่ของคนดีมีศีลธรรมนั้น ก็ไม่ได้แตกต่างจากการมีอยู่ของสรรพสิ่งใดๆในโลกนี้ นั่นคือ จะดำรงอยู่อย่างมั่นคงในคุณค่าของตัวเอง หรือง่อนแง่นคลอนแคลน ย่อมขึ้นอยู่กับสภาพของสิ่งแวดล้อมจะกำหนดให้เป็นเช่นใด

ภาษาหนังเขาก็คงจะบอกว่า ต้นกำเนิด หรือตำนานฟัด อะไรทำนองนั้นกระมังหากจะพูดถึงหนังเรื่องนี้ ของเฉินหลง นั่นคือ วิ่งสู้ฟัด หรือชื่อภาษาฝรั้งว่า Police Story ความแรกในหนังเล่าถึงการวิ่งไล่จับผู้ร้ายซึ่งเป็นเจ้าพ่อใหญ่ และพระเองก็สามารถจับผู้ร้ายได้ เรื่องดำเนินไปถึงศาล ในการใต่สวนคดี เจ้าพ่อกลับได้ยกฟ้อง ประเด็นหรือคำถามสำคัญที่ทนายจำเลยกล่าวอ้างคือ ระหว่างที่ไล่จับนั้น จำเลยได้หนีไปอีกทางของรถเมล์ แล้วตำรวจ(คือพระเอก) มองเห็นหรือไม่ว่า ระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้น คำตอบคือไม่เห็น คำถามต่อว่า เช่นนั้นแล้ว เมื่อไม่เห็นจะตัดสินได้อย่างไร ว่าจำเลยทำอะไร หรือไม่ทำอะไร ประเด็นโต้เถียงเป็นไปทำนองนี้ ในที่สุดศาลสั่งยกฟ้อง...... พวกเขาทั้งหลายนั่งล้อมอยู่เป็นวงกลม มีสิ่งของหลายอย่าง เช่น แจกันดอกไม้ โถใส่เครื่องดื่ม และอะไรอีกสองสามอย่าง ตั้วอยู่ตรงกลางวงพวกเขาทั้งหลายวาดรูปสิ่งที่อยู่ครงกลางนั้น เมื่อเสร็จ ก็ส่งรูปที่ตนวาดไปด้านข้าง และส่งต่อไปเรื่อยๆ จนทุกคนได้ดูรูปทุกรูป และสิ่งที่พวกเขาทั้งหลายเห็นก็คือ รูปที่ไม่เหมือนกับของตน บางคนซึ่งเป็นเด็กเล็ก พลั้งพูดออกไปว่า “นี่วาดผิด” แต่เมื่อดูไปจนหมด เขาจึงเข้าใจ ในการสนทนา ประเด็นสำคัญที่หลายคนกล่าวถึงคือ การได้เห็นอีกมุมที่ต่างออกไป ภาพเดียวกันจากฝั่งหนึ่งหรือหลายฝั่งหลายมุมที่เรามองไม่เห็น ว่าก็ว่าที่สุดแล้ว เราก็เห็นเพียงมุมเดียว จากจุดที่เราอยู่ เช่นนั้นแล้ว เราจะสามารถชี้ชัด ตีค่า หรือ สรุปสิ่งต่างๆ ได้อย่างไรว่านั่นคือ ใช่ หรือไม่ใช่ จากเพียงมุมของเราเพียงมุมเดียว อีกประเด็นสำคัญในการสนทนาคือ การมีคนอื่นที่คอยมองอีกมุมจึงเป็นเรื่องสำคัญ ดั่งเดียวกับกระบวนการเรียนรู้ของู้คน ความรุ้ที่สำคัญทั้งหลาย วิถี วิธีต่างๆ ในการแสวงหาความรู้นั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่ผู้คนจะต้องเรียนรู้ไปด้วยกัน เกี่ยวร้อยเชื่อมโยง แลกเปลี่ยนภาพปรากฏที่แตกต่างในมุมตน มากไปกว่านั้น การทีคนอื่นจึงจำเป็นอย่างยิ่ง เมื่อมนุษย์ผู้หนึ่งไม่อาจมีศักยภาพอันสมบูรณ์แบบ ว่าก็คือ นอกจากเห็นได้ไม่ทั้งหมด ยังกระทำได้ไม่ทั้งหมด เป็นไปได้หรือไม่ว่า หากเฉินหลง กับตำรวจคนอื่นๆ ช่วยกันวิ่งไล่จับผู้ร้าย กระจายกันออกไปอย่างเชื่อมโยง สัมพันธ์ ก็จะหักล้างคำถามของทนายจำเลยที่ว่า เขาไม่สามารถมองเห็นอีกฟากหนึ่งของรถเมล์ได้ การมีคนหลายคน จะทำให้พวกเขาสามารของเห็นในหลายมุมได้ นั่นเอง