x

การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก

ชนกลุ่มน้อย

เป็นอีกนามปากกาหนึ่งของเขา- -นักเขียนรางวัลลูกโลกสีเขียว ในนาม "หญ้าน้ำ ทุ่งขุนหลวง" หรือ "สุวิชานนท์ รัตนภิมล" และอีกหลายนาม ผู้เป็นทั้ง กวี นักดนตรี นักเดินทาง และนักเขียนที่มีผลงานออกมาอย่างต่อเนื่องในห้วงขณะนี้ เขาเป็นหนุ่มใต้ที่เติบโตมากลางสวนยาง เป็นนักกรีดยาง

ทว่าครั้นเติบโตเติบใหญ่ วิถีกลับพลิกผันให้เขาออกย่ำย่างท่องทางไกล จากใต้จรดเหนือ ไต่ตามขอบตะเข็บชายแดน เขาเรียนรู้วิถีของคนเล็กๆ ที่เผชิญชีวิตบนผืนแผ่นดินที่ร้องไห้ สัมผัสโลกที่ทุรนทุราย และเขาสัมผัสกับพรมแดนใจของคนเหล่านี้อย่างรู้รส รู้ลึกอย่างยิ่ง

ทุกวัน เขายังใช้รูปแบบชีวิตที่เงียบง่าย แต่ไม่เคยหยุดนิ่งซ้ำๆ รอยเดิม เดินทาง เขียนหนังสือ เขียนเพลง ร้องเพลง เลี้ยงลูก บางห้วงเราอาจพบเห็นเขาพาตัวเองออกไปปลอบปลุกใจผู้คนที่กำลังเรียกร้องและโหยหาความหวัง ความงาม ความดี เสรีภาพ ภราดรภาพ และสันติสุข.

ที่รัก ไม่เกี่ยวกับให้เธอได้ เพียงแค่นี้



\\/--break--\>
มันมาจากระเบียงบ้านชั้นบน
แมงกัดกินไม้มากับเม็ดฝน  ปรากฏตัวขึ้นกลางเดือนพฤษภาคม
กัดกินระเบียงดูพระจันทร์กลางคืนจนเป็นผุยผง
จนเม็ดไทรตกลงมางอกงาม
ไม่นาน  มันกัดกินไปถึงห้องนอน
เตียงนอนไม้เก่าๆกับที่ว่างโล่งๆขังวัวได้ทั้งฝูง
วัวโง่ๆที่หลบมาเลียแผลจากแผ่นดินอื่น
บอกเธอกี่ครั้งที่รัก  ระวังแมงกัดกินไม้จะเข้ามากัดกินหัวใจของเรา
แล้วโพลงกลวงๆจะกลายเป็นที่พักอาศัยของมันไปตลอดกาล
แล้วแมงกัดกินไม้ที่มากับเม็ดฝนก็กัดกินหัวใจเราจริงๆ
มันเขย่าเส้นเลือดทุกเส้นในกายฉัน
มันกัดกินอวัยวะภายในทุกอณูของตัวเธอ
และมันกำลังจะลุกลามไปถึงหัวใจลูกชายของเรา
ในชีวิตฉัน  ไม่เคยทำให้เลือดในกายใครต้องหลั่งริน
หากการไล่ล่าตัวเหี้ยในวัยกลัดมัน  จะนำพาเวรกรรมมาให้
นั่นก็นานไม่เกินความไร้เดียงสาจะลบรอยออกไปได้ง่ายๆ
หรือเหตุผลการเดินตามหลังแม่ชีบิณฑบาตในวัยเด็กของฉัน
จะนำพามาก่อบุญครั้งใหม่  ด้วยนำฉันไปเซ่นสังเวยความปรารถความดีงามของพวกผีร้าย
ฉันนึกแล้วที่รัก  มันจะมาถึงระเบียงไม้หน้าบ้าน
ที่โล่งทางลมผ่าน  ฉันจะได้นั่งดูใบไม้ผลิใบใหม่ทุกเช้า
ดูพวกกระรอกยกโขยงมาขโมยผลเสาวรสบนกิ่งมะม่วง
เฝ้าคอยผีเสื้อปีกลายงามมาบินตอมดอกบุหงาส่าหรี
นั่งรำพึงกับราตรีแผ่กิ่งก้าน มะลิเครือเปลี่ยนช่อดอกขาวและถ้วยทองทอดยอดกลางอากาศ
มือคนปลูกไม่อยู่อีกแล้ว
ฉันนั่งมองดอกบานแล้วร้องไห้กล้ำกลืนบ่อยๆ
ยามมิตรสหายมาหา  มันเป็นระเบียงนั่งพูดคุยฟุ้งฝันพวกนอกรีตนอกคอกกากสังคม
แล้วแมงที่มันกลายร่างเป็นปลวกก็กัดกินระเบียงไม้ทั้งวันทั้งคืน
กลางคืนฉันนอน  พวกมันตื่น
กลางวันฉันตื่น   พวกมันตื่น
มันไม่มีทีท่าจบลงง่ายๆ ที่รัก
มันกำลังตั้งแถวเข้าไปในห้องครัว
แล้วชวนกันไปกัดกินเม็ดข้าวสารที่เหลือก้นถัง
ไม่เว้นแม้ก้านคะน้าเน่าๆ  เซ่นสังเวยให้เขี้ยวคมของมัน
โพลงในหัวใจฉันมืดดำขยายกว้าง  ยิ่งขยายกว้างออกไปเรื่อยๆ
ไม่นาน  วัวโง่จะถูกต้อนมาขังไว้
แล้วเสียงกัดกินสนามหญ้าวิญญาณจะดังทั้งวันทั้งคืน
แล้วธารน้ำสีเลือดจะเปลี่ยนเป็นน้ำใสๆได้อย่างไร
แล้วเสียงหัวใจจะไม่หยุดเต้นได้อย่างไร
ฉันสงสัยพวกมันเหลือเกิน  พวกมันเข้ามากัดกินเย็นเยียบเพียงนั้นได้อย่างไร
พวกมันมากับยาเม็ดแก้ปวด  หรือยาแก้แพ้ความดีงาม
ฉันสงสัยพวกมันเหลือเกิน  พวกมันมีชีวิตไปสู่ชีวิตอมตะชนิดไหน
ซึ่งเสียงแตกหักแหลกเหลวตามไปไม่ถึงนั่นหรือ
มันไม่จบลงง่ายเสียแล้ว  ที่รัก
มันกำลังลุกลามไปกัดกินฐานรากของบ้าน
ซึ่งบทกวีหนึ่งเล่ม  ปากกาหนึ่งด้าม หินจากแม่น้ำกลางป่าอยู่ในนั้นด้วย
แล้วฝูงวัวโง่ๆจะถูกต้อนไปอยู่ในนั้นด้วย
พวกมันเชี่ยวชาญการกินอยู่แบบกัดกินหญ้าวิญญาณไม่รู้อิ่ม
กลางคืนฉันนอน  พวกมันตื่น
กลางวันฉันตื่น  พวกมันตื่น
ฉันสงสัยพวกมันเหลือเกิน  พวกมันเข้าสู่กระแสเลือดเป็นชีวิตอมตะได้อีกนานแค่ไหน

 

 

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ดอกไม้ในหินบนภูเขาต้องห้าม (2) ทุ่งหญ้าเก็บดอกไม้

ชนกลุ่มน้อย
 

ดอกไม้ในหินบนภูเขาต้องห้าม (1) บัวหิมะ

ชนกลุ่มน้อย
  ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกับบัวหิมะ นาทีเผชิญหน้าราวกับพบนักบวชในป่าหินบนความสูงของยอดเขา 2,100 เมตร ยอดเขาที่ผมบอกผ่านจอไม่ได้เสียด้วย จึงไม่อาจเขียนรายละเอียดใดๆ อันบอกถึงถิ่นพำนักที่อยู่ของดอกไม้บนหินชนิดนี้

ออกเดินไปเสพความสำเร็จของคนอื่นบ้าง (2) กระท่อมของลุง แดดไม่กลืนเงาต้นไม้

ชนกลุ่มน้อย
  กระท่อมของลุงชวนเสพติด ผมนั่งๆเดินๆนอนๆในแบบของมนุษย์ถ้ำ กระท่อมปีกไม้อีกหลังหนึ่งอยู่ใกล้ลำเหมือง ลำเหมืองที่ไหลมีชีวิตผ่านดงกล้วย เลาะกอไผ่ หายเข้าไปในสวนผลไม้ ความเงียบของกระท่อมน่าหลงใหลเหลือเกิน

ออกเดินไปเสพความสำเร็จของคนอื่นบ้าง (1) กับลุงแห่งไร่ยางโตน

ชนกลุ่มน้อย
  เหมือนคนฟื้นจากป่วยไข้ต่อเนื่องมานาน พอไปยืนอยู่กลางไร่ยางโตน เครื่องยนต์ที่ผ่านโรงซ่อมมาใหม่หมาด ก็ถูกทดสอบชิ้นส่วนแตกหักที่ประกอบขึ้นมาใหม่ กลไกภายในเริ่มเข้ารูปรอย ให้กลับมาใช้งานอย่างเดิมได้อีกครั้ง พบลุงในช่วงเวลาภายในผมอย่างนั้น …

หลังภูเขาใหญ่มีฉากเต้นรำ

ชนกลุ่มน้อย
    โลกของเขาช่างแตกต่างจากคนอื่น ยากจะถามหาเหตุผลด้วยซ้ำว่า ผลน้ำเต้าแก่แกะเม็ดในออกไป เอามารวมกับลำไม้ไผ่เล็กๆ เปิดรูตามปล้อง กลายเป็นเครื่องดนตรีที่เรียกว่า “ฟูหลู” หรือแคนน้ำเต้าได้อย่างไร และสิ่งนั้นนำพาเรื่องใดมาสู่ตัวเขาบ้าง

"ยืนอยู่บนยอดเขา ถามหายอดเขา" ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า

ชนกลุ่มน้อย
Soy la sombra de una pena, ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า

หลับลึกกลางสายฝน ชีวิตมันช่างยอดเยี่ยม 'บทกวี ผู้ภาวนา และสัญญา'

ชนกลุ่มน้อย
I've been lately thinking พักนี้ฉันมักคิดถึง About my lifes time ช่วงชีวิตของฉัน All the things I've done สิ่งที่ทำลงไปแล้ว

รถพร้าว

ชนกลุ่มน้อย
 ถนนสายนี้เกิดขึ้นมาในความเงียบเปลี่ยว ผมผ่านไปทุกครั้ง สวนทางกับรถแล่นผ่านไปมาน้อยมาก ผมยืนอยู่บนตำแหน่งข้างถนนปากทางเข้าบ้านแม่ป๋าม ขวามือไปเชียงใหม่ ซ้ายมือไปพร้าว อำเภอที่ดูราวติ่งเนื้อโด่เด่สุดเอื้อมของจังหวัดเชียงใหม่ ไม่มีเหตุผลจำเป็นพอที่ใครคนหนึ่งจะผ่านไปหา หากไม่จำเป็นด้วยเลือดเนื้อถิ่นเกิด หรือหน้าที่การงาน

ขาดเพียงพ่อในค่ำนี้

ชนกลุ่มน้อย
  When I was young, my Dad would say Come on Son let's go out and play เมื่อยังเยาว์วัย พ่อจะบอกมานี่มาลูก ออกไปเล่นนะ Sometimes it seems like yesterday อย่างกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน And I'd climb up the closet shelf When I was all by my-self และฉันจะปีนชั้นตู้เสื้อผ้าเมื่ออยู่คนเดียว Grab his hat and fix the brim Pretending I was him คว้าหมวกของเขามาใส่ และทำตัวเป็นพ่อ no matter how hard I try แต่ไม่ว่าจะพยายามหนักเท่าไหร่ No matter how many tears I cry แต่ไม่ว่าจะร้องไห้มากเพียงใด No matter how many years go by แต่ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป I still can't say good-bye ฉันยังไม่สามารถบอกลา He…

ที่รัก ไม่เกี่ยวกับให้เธอได้ เพียงแค่นี้

ชนกลุ่มน้อย

เรียกนามเธอผู้ถือมั่นในความไม่รู้

ชนกลุ่มน้อย
  ผมกลับมาเดินทางสู่ “คู่มือมนุษย์” ของ ท่านพุทธทาสภิกขุ ด้วยความรู้สึกอย่างท่องเดินทางไปในธรรม ในช่วงเวลาวิกฤติชีวิตไล่ตามสั่นคลอน เกิดภาวะความไม่ปกติ จนดูราวกับว่า อากาศรอบตัวมืดดำลงฉับพลันอีกครั้งหนึ่ง

ความสุขในพ่อคือความสุขในลูก บนความขรุขระของภูเขาลูกนั้น (3)

ชนกลุ่มน้อย
  "ได้" พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ตอบเพียงแค่นั้น  ลูกของพ่อคือหลานของปู่ก็ลิงโลด  "ได้ขึ้นภูเขาแล้ว ได้ไปภูเขา...""ลูกต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะ"  พ่อของลูกคือลูกของพ่อบอกแล้วเงียบคิด"มีอะไรเหรอ""เราไปร่วมงานคุณตานะ  จำได้มั้ย  คุณตาที่ให้ปูแม่น้ำ""จำได้ๆ  แต่มันตายหมด เหลือสองตัว คุณพ่อเอาไปปล่อยในสระพืชไร่มอชอ"
↑