x

การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก

ชนกลุ่มน้อย

เป็นอีกนามปากกาหนึ่งของเขา- -นักเขียนรางวัลลูกโลกสีเขียว ในนาม "หญ้าน้ำ ทุ่งขุนหลวง" หรือ "สุวิชานนท์ รัตนภิมล" และอีกหลายนาม ผู้เป็นทั้ง กวี นักดนตรี นักเดินทาง และนักเขียนที่มีผลงานออกมาอย่างต่อเนื่องในห้วงขณะนี้ เขาเป็นหนุ่มใต้ที่เติบโตมากลางสวนยาง เป็นนักกรีดยาง

ทว่าครั้นเติบโตเติบใหญ่ วิถีกลับพลิกผันให้เขาออกย่ำย่างท่องทางไกล จากใต้จรดเหนือ ไต่ตามขอบตะเข็บชายแดน เขาเรียนรู้วิถีของคนเล็กๆ ที่เผชิญชีวิตบนผืนแผ่นดินที่ร้องไห้ สัมผัสโลกที่ทุรนทุราย และเขาสัมผัสกับพรมแดนใจของคนเหล่านี้อย่างรู้รส รู้ลึกอย่างยิ่ง

ทุกวัน เขายังใช้รูปแบบชีวิตที่เงียบง่าย แต่ไม่เคยหยุดนิ่งซ้ำๆ รอยเดิม เดินทาง เขียนหนังสือ เขียนเพลง ร้องเพลง เลี้ยงลูก บางห้วงเราอาจพบเห็นเขาพาตัวเองออกไปปลอบปลุกใจผู้คนที่กำลังเรียกร้องและโหยหาความหวัง ความงาม ความดี เสรีภาพ ภราดรภาพ และสันติสุข.

ตากอากาศบ้านเกิด (12) ท้องฟ้ามาถึงช้า กับหัวรถไฟไม้ฟืน

3_07_1

วจีเอ่ยเอื้อนออกไป

อาจมิใช่ดังใจรู้สึก

หากแต่เราคงดำเนินต่อข้ามผ่านกาลคืน

ค้นหาแรกก้าวจากเริ่มต้น

จนพลันหายไปในอากาศ

พยายามเข้าใจ...จะดำรงอยู่อย่างมีเราอย่างไร ณ ที่นั้น

สบเข้าไปนัยน์ตาเธอ

มิใช่ใครเลยที่ฉันรู้จัก

ดื่มด่ำความงงงันอันว่างเปล่าด้วยสำนึกที่แสนเปลี่ยวเหงา


ณ บัดนี้ สำหรับฉัน บางคำผุดขึ้นมาอย่างง่ายดาย

ซึ่งฉันรู้ว่ามิมีความหมายมากมาย

หากเปรียบเทียบกับคำกล่าว

เมื่อฅนรักได้สัมผัส

เธอมิอาจรู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้ฉันรักในเธอ

และฉันเองก็มิอาจรู้ว่าเธอรักสิ่งใดในความเป็นฉัน

อาจเป็นภาพของใครบางฅนที่เธอคาดหวัง

ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันมิอาจเสแสร้งใดใด ด้วยรู้ว่าแสนเปลี่ยวเหงา

และใกล้ถึงจุดท้ายสุดแห่งความรู้สึกที่เราต่างรับรู้


นานเท่าไหร่ที่ฉันหลับใหล

นานเท่าไหร่ที่ฉันล่องลอยกับความเปลี่ยวเหงา

ข้ามผ่านกาลคืน

นานเท่าไหร่ที่ฉันอยู่ในฝันที่อาจเป็นจริง

หากฉันเพียงหลับตาและพยายามทั้งหมดใจ

เพื่อเป็นใครฅนหนึ่งฅนนั้นของเธอ

ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันมิอาจเสแสร้งใดใด ด้วยรู้ว่าแสนเปลี่ยวเหงา

และใกล้ถึงจุดท้ายสุดแห่งความรู้สึกที่เราต่างรับรู้


นานเท่าไหร่ที่ฉันหลับใหล

นานเท่าไหร่ที่ฉันลอยล่องอย่างเปลี่ยวใจผ่านกาลคืนนั้น

นานเท่าไหร่ที่ฉันคงดำเนินต่อไปเพื่อเข้าถึงยามอรุณรุ่ง

ข้ามผ่านเสียงกระซิบ และแสงที่แปรเปลี่ยน

ณ ที่ที่เราต่างเอนกายเคียงข้าง


 

 3_07_2


Late for the sky, Jackson browne

เพลงดังขึ้นในบ้าน แน่นอนว่าเป็นเสียงเพลงที่ลูกชายนำกลับบ้าน

เวลาว่างของทุกวัน เสียงกังวานของเพลงประหลาด

ผมมักเปิดเพลงที่ทำให้ต้นยางมีน้ำตาสีขาวไหลหลั่งออกมา

พกพาไป พร้อมหนังสือ

เสียงเพลงที่ไม่มีลูกบ้านไหนเปิดฟัง

เหมือนหนังสือที่ไม่มีลูกบ้านไหน อ่านมันอย่างกับจะกลืนกิน

หนังสือกับเพลง ทำให้ลูกชายของแม่หลงทาง

เบี่ยงชีวิตออกไปจากเส้นทางคาดหวังเดิมๆ

จากท่าเรือของความห่วง สู่เกาะเปลี่ยวอันน่าห่วง

น่าสะพรึงกลัว เป็นเช่นนี้มานาน

เพลงเหมือนจะบอกว่า ลูกชายกลับมาจากเกาะไหนสักแห่ง

ลอยน้ำอยู่บนโลกใบนี้


3_07_3

ผมหลงรักเพลง Late for the sky

Jackson browne … ไม่รับรู้ด้วย เพื่อนเอย

ยินแต่เสียงหัวรถไฟไม้ฟืน ปล่อยควันดำผ่านมาอีกแล้ว

ฝูงนกนางแอ่นบินตีคู่ขนาน

ลูกชายคนตัดฟืนหนีออกข้างรางเหล็ก

เสียงสูบฉีดไอร้อนดังน่ากลัวเกรง

กงล้อเหล็กยักษ์เหยียบรางเหล็กด้วยท่วงท่าขากิ้งกือ

เสียงร้องโหยหวน เหมือนเสียงร้องอันทุกข์ทรมาน

แซ่โบยนักโทษที่ถูกคุมขังอยู่ในถังดำมหึมา

รถจักรแล่นไป แล่นด้วยไฟกับไอน้ำ

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ดอกไม้ในหินบนภูเขาต้องห้าม (2) ทุ่งหญ้าเก็บดอกไม้

ชนกลุ่มน้อย
 

ดอกไม้ในหินบนภูเขาต้องห้าม (1) บัวหิมะ

ชนกลุ่มน้อย
  ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกับบัวหิมะ นาทีเผชิญหน้าราวกับพบนักบวชในป่าหินบนความสูงของยอดเขา 2,100 เมตร ยอดเขาที่ผมบอกผ่านจอไม่ได้เสียด้วย จึงไม่อาจเขียนรายละเอียดใดๆ อันบอกถึงถิ่นพำนักที่อยู่ของดอกไม้บนหินชนิดนี้

ออกเดินไปเสพความสำเร็จของคนอื่นบ้าง (2) กระท่อมของลุง แดดไม่กลืนเงาต้นไม้

ชนกลุ่มน้อย
  กระท่อมของลุงชวนเสพติด ผมนั่งๆเดินๆนอนๆในแบบของมนุษย์ถ้ำ กระท่อมปีกไม้อีกหลังหนึ่งอยู่ใกล้ลำเหมือง ลำเหมืองที่ไหลมีชีวิตผ่านดงกล้วย เลาะกอไผ่ หายเข้าไปในสวนผลไม้ ความเงียบของกระท่อมน่าหลงใหลเหลือเกิน

ออกเดินไปเสพความสำเร็จของคนอื่นบ้าง (1) กับลุงแห่งไร่ยางโตน

ชนกลุ่มน้อย
  เหมือนคนฟื้นจากป่วยไข้ต่อเนื่องมานาน พอไปยืนอยู่กลางไร่ยางโตน เครื่องยนต์ที่ผ่านโรงซ่อมมาใหม่หมาด ก็ถูกทดสอบชิ้นส่วนแตกหักที่ประกอบขึ้นมาใหม่ กลไกภายในเริ่มเข้ารูปรอย ให้กลับมาใช้งานอย่างเดิมได้อีกครั้ง พบลุงในช่วงเวลาภายในผมอย่างนั้น …

หลังภูเขาใหญ่มีฉากเต้นรำ

ชนกลุ่มน้อย
    โลกของเขาช่างแตกต่างจากคนอื่น ยากจะถามหาเหตุผลด้วยซ้ำว่า ผลน้ำเต้าแก่แกะเม็ดในออกไป เอามารวมกับลำไม้ไผ่เล็กๆ เปิดรูตามปล้อง กลายเป็นเครื่องดนตรีที่เรียกว่า “ฟูหลู” หรือแคนน้ำเต้าได้อย่างไร และสิ่งนั้นนำพาเรื่องใดมาสู่ตัวเขาบ้าง

"ยืนอยู่บนยอดเขา ถามหายอดเขา" ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า

ชนกลุ่มน้อย
Soy la sombra de una pena, ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า

หลับลึกกลางสายฝน ชีวิตมันช่างยอดเยี่ยม 'บทกวี ผู้ภาวนา และสัญญา'

ชนกลุ่มน้อย
I've been lately thinking พักนี้ฉันมักคิดถึง About my lifes time ช่วงชีวิตของฉัน All the things I've done สิ่งที่ทำลงไปแล้ว

รถพร้าว

ชนกลุ่มน้อย
 ถนนสายนี้เกิดขึ้นมาในความเงียบเปลี่ยว ผมผ่านไปทุกครั้ง สวนทางกับรถแล่นผ่านไปมาน้อยมาก ผมยืนอยู่บนตำแหน่งข้างถนนปากทางเข้าบ้านแม่ป๋าม ขวามือไปเชียงใหม่ ซ้ายมือไปพร้าว อำเภอที่ดูราวติ่งเนื้อโด่เด่สุดเอื้อมของจังหวัดเชียงใหม่ ไม่มีเหตุผลจำเป็นพอที่ใครคนหนึ่งจะผ่านไปหา หากไม่จำเป็นด้วยเลือดเนื้อถิ่นเกิด หรือหน้าที่การงาน

ขาดเพียงพ่อในค่ำนี้

ชนกลุ่มน้อย
  When I was young, my Dad would say Come on Son let's go out and play เมื่อยังเยาว์วัย พ่อจะบอกมานี่มาลูก ออกไปเล่นนะ Sometimes it seems like yesterday อย่างกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน And I'd climb up the closet shelf When I was all by my-self และฉันจะปีนชั้นตู้เสื้อผ้าเมื่ออยู่คนเดียว Grab his hat and fix the brim Pretending I was him คว้าหมวกของเขามาใส่ และทำตัวเป็นพ่อ no matter how hard I try แต่ไม่ว่าจะพยายามหนักเท่าไหร่ No matter how many tears I cry แต่ไม่ว่าจะร้องไห้มากเพียงใด No matter how many years go by แต่ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป I still can't say good-bye ฉันยังไม่สามารถบอกลา He…

ที่รัก ไม่เกี่ยวกับให้เธอได้ เพียงแค่นี้

ชนกลุ่มน้อย

เรียกนามเธอผู้ถือมั่นในความไม่รู้

ชนกลุ่มน้อย
  ผมกลับมาเดินทางสู่ “คู่มือมนุษย์” ของ ท่านพุทธทาสภิกขุ ด้วยความรู้สึกอย่างท่องเดินทางไปในธรรม ในช่วงเวลาวิกฤติชีวิตไล่ตามสั่นคลอน เกิดภาวะความไม่ปกติ จนดูราวกับว่า อากาศรอบตัวมืดดำลงฉับพลันอีกครั้งหนึ่ง

ความสุขในพ่อคือความสุขในลูก บนความขรุขระของภูเขาลูกนั้น (3)

ชนกลุ่มน้อย
  "ได้" พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ตอบเพียงแค่นั้น  ลูกของพ่อคือหลานของปู่ก็ลิงโลด  "ได้ขึ้นภูเขาแล้ว ได้ไปภูเขา...""ลูกต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะ"  พ่อของลูกคือลูกของพ่อบอกแล้วเงียบคิด"มีอะไรเหรอ""เราไปร่วมงานคุณตานะ  จำได้มั้ย  คุณตาที่ให้ปูแม่น้ำ""จำได้ๆ  แต่มันตายหมด เหลือสองตัว คุณพ่อเอาไปปล่อยในสระพืชไร่มอชอ"
↑