Skip to main content

 

สัปดาห์ที่ผ่านมา คุยกับคุณลุงท่านหนึ่งถึงสภาพที่หลับนอนของแก แกเล่าให้ฟังว่าเฉพาะส่วนเรือนนอนของแก กว้าง5เมตร ยาว12เมตร คำนวณพื้นที่แบบเรขาคณิตแล้ว 60 ตารางเมตร

อืมมกว้างขนาดชั้นนึงของคอนโดหลังเล็กในเมืองเลยทีเดียวนะนั่น

ถามว่าในเรือนนั้นนอนกันอยู่กี่คน? แกตอบว่าในเรือนของแก มีเพื่อนร่วมห้องอยู่51คน

อะไรกัน? แค่ยืนแบบหลวมๆไม่อัดแน่นมากบนรถ ปอของ ขสมกที่แอร์ไม่ค่อยจะทำงานนี่ก็แทบจะหายใจไม่ออก

พื้นที่เฉลี่ยต่อคนแค่หนึ่งตารางเมตรเศษๆที่ต้องกันเอาไว้เป็นทางเดินไปห้องน้ำ มันจะเหลือที่ให้นอนเท่าไหร่กันสำหรับในสถานที่ๆมีแต่ชายอกสามศอก

ไม่กล้าถามลุงแกต่อเลยว่านอนกันยังไง รู้สึกยังไง หายใจได้สะดวกไหมในพื้นที่หลับนอนแบบนั้น

ในสังคมที่มีคุณค่าหลากหลาย ทั้งตะวันตก-ตะวันออก,ทั้งพุทธ คริสต์ อิสลาม ไล่ระดับมาตั้งแต่ ผู้ลาก-มากดี จนถึงไพร่-ทาส

คุณค่ากำมะลอแปลงร่างเป็นกฎหมาย กฎหมายจึงมีอยู่มากมาย กฎหมายที่ทำหน้าที่จับคนยัดใส่คุก คุกที่ยัดเยียดเหมือนไก่ที่ถูกขังไว้ในสุ่ม ในกรงเพื่อรอวันถูกจับไปเชือด

คุณค่าเหี้ยอะไรกันที่ทำให้คนทำกับคนแบบนี้

ผมจึงไม่เห็นด้วยกับเสียงสนับสนุนให้เอาใครก็ตามเข้าไปอยู่ในคุก ไม่ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่จะเลวร้ายอย่างไรก็ตาม ตามสายตาของ"ผู้ทรงไว้ซึ่งความยุติธรรมแบบไทยๆ"

ไม่เกี่ยวกับเหตุผลหลากหลายหรือข้อโต้เถียงในทางหลักการ แต่ไม่อยากเพิ่มเขาเข้าไปเพิ่มความอึดอัดยัดเยียดให้กับคนข้างในอีก

เราควรที่พยายามตะโกนบอกว่าเอาพวกเขาออกมา มากกว่ายัดพวกเขาเข้าไปมันก็เท่านั้น!!

บล็อกของ gadfly

gadfly
เห็นมีเรื่อง พ่อ-ลูก ซึ้งบ้างไม่ซึ้งบ้าง ฮาบ้างไม่ฮาบ้าง คิดถึงคนที่ไม่มีพ่อ หรือคนที่พ่อไม่ค่อยมีดีอะไรให้อวดนัก แล้วเลยไพล่ไปนึกถึงพี่สุรพล จึงขออนุญาตรำลึกถึงความสัมพันธ์ของพ่อลูกคู่หนึ่งที่ผมสามารถทำได้เพียงเฝ้ามอง
gadfly
จากกรณีของ อ.สายพิณ จนถึงกรณีของ อ.ลลิตา รวมแล้วน่าจะประมาณกว่าสองทศวรรษ เวลาสองทศวรรษสำหรับบ้านเมืองอื่น ผมเชื่อว่าสถานการณ์ การรับรู้ ทัศนะคติ หรือโครงสร้างทางการเมือง-วัฒนธรรม ของพวกเขาน่าจะเปลี่ยนไปเยอะแล้ว แต่สำหรับบ้านเมืองของเรา ผมเชื่อว่ารูปแบบความขัดแย้ง ปรากฎการณ์อาจเปลี่ยนไปบ้าง แต่โดยแก่นแท้แล้วยังคงเหมือนเดิม