ผมมีอคติกับงานเขียนของโกวเล้ง ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะมีหลายคนชื่นชอบจนเปรียบประหนึ่งเป็นคัมภีร์ใช้ในการประคับประคองชีวิต
"ฤทธิ์มีดสั้น"นี่ยิ่งแล้วใหญ่ เวิ่นเว้อถึงมิตรภาพและการเสียสละ อ่านไปอ่านมาไพล่ให้คิดไปถึงเวสสันดรสละลูกสละเมีย
สละคนรักของตัวเองเพื่อเพื่อน แต่ไม่เพียงเท่านั้น เพราะผลที่เกิดขึ้นก็คือมันเป็นการสละความสุขในชีวิตของคนอื่นไปด้วย
โดยอ้างคำว่ามิตรภาพ อ้างคำว่าเพื่อน
มั่นใจว่า ลี้คิมฮวงน่าจะมีความคิดแบบชายเป็นใหญ่ แถมแอบสงสัยว่าเผลอๆอาจเป็นชายรักชายด้วยซ้ำ
นั่งย้อนนึกดูว่าหนังสือที่โก้วเล้งเขียนมีเล่มไหนที่ชอบบ้าง กลับพบว่าผมชอบหนังสือเรื่อง "ตะขอจำพราก"
ตะขอจำพรากเล่าถึงชีวิตที่ไม่สมประกอบ กับกระบี่ขี้ริ้วคดงอจนดูคล้ายตะขอ
คู่พระนางก็พิกลพิการผิดขนบ พระเอกเป็นมือปราบเล็กๆ นางเอกเป็นหญิงขายบริการใกล้ปลดระวาง แต่ความรักของพวกเขากลับเป็นความงาม ...ในสายตาผม
แต่ในท้ายสุดตะขอจำพรากได้บอกว่าจงจำพรากเพื่อเจอะเจอ เราจากลาเพียงเพื่อพบพานกันอีกครั้ง
อิจฉาตัวละครในหนังสือ ชีวิตของพวกเขา จบก็คือจบ แต่ชีวิตจริงเป็นอีกแบบ
มันช่างเป็นที่น่าเบื่อเหลือทนที่จะต้องจากลาและพบเจอต่อไปไม่รู้จบ...จนกว่าชีวิตจะจบ.
0000
เขียนไว้เมื่อวันนี้เมื่อปีที่แล้ว: https://www.facebook.com/sarayut.tangprasert/posts/946106855433466