Skip to main content

พี่ ไปแค้มป์แม่หละกันไม๊” ดาด้าตัวละครเก่าของผมเอ่ยถาม

ระหว่างที่เรานั่งรถไปจังหวัดกระบี่

ตาก อะนะ” ผมทำตาลุก มันเป็นสถานที่หนึ่งที่ฝันว่าจะไปถ่ายรูป

วันไหน”

เนี่ย กลับจากนี่แหละ”

มหาดไทยอนุญาตให้ออฟฟิศของดาด้า เข้าไปถ่ายทำเรื่องกลุ่มมุสลิมในแค้มป์

ผมนั่งนับนิ้ว เอ มันตรงกับวันอะไรหว่า !!

เออ นายเขียนแคนโต้แล้วถ่ายรูปมาลงคอลัมน์เรานะ”


เสียดายครับ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

เราไม่ได้ต้องการให้แผ่นดินนี้ มีไว้เพื่อให้ดวงใจอันโหยหาของเธอมาพักพิง

...อันเนื่องมาจากเหตุผลทางสงคราม

ฉันอยากให้ดินแดนแห่งนี้ของฉัน

...มีไว้เพื่อให้เธอมาพักพิงด้วยเพราะมันโอบอุ้มเธอพ้นจากความตื่นตระหนก

...เธออุ่นดวงใจเมื่อมาเร้นกายในบ้านของฉัน


ถึงจะอย่างไรก็แล้วแต่

...ฉันไม่อาจจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของเธอได้นานนัก

นั่นเป็นเพราะฉันไม่อาจเก็บภาพดวงตาที่แสนเศร้าของเธอเอาไว้ได้


ฉันอยากเห็นรอยยิ้มและแววตาเธอที่ฉายแววความสุข...มาสู่กลางใจฉัน

มิใช่รอยยิ้มที่แสนเศร้ากับดวงตาที่แสนจะเทาทุกข์คู่นั้น

เธอถามฉันว่า ...จะกลับมาที่นี่อีกมั้ย ?” ฉันนิ่งเฉยไม่อาจเอื้อนเอ่ยตอบอะไรเธอได้...


ก็ฉันจะบอกเธอได้อย่างไรเล่าว่า...ฉันไม่อยากกลับมาเจอเธอ ณ สถานที่แห่งนี้

นั่นเพราะฉันไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่นานนัก

...จะเป็นไปได้มั้ย ที่ไฟสงครามจะดับมอดลง

แล้วเราเจอกัน ณ ที่แห่งหนอื่น

ที่ซึ่ง เธอ ไม่หวาดผวาต่อคนแปลกหน้าเช่นฉัน

และไม่ระแวดระวังต่อโลกภายนอกจนเกินไป

คิดถึงเธอเช่นกัน...เพื่อนรัก


1.

เมื่อฉันสัมผัสอะไรสักอย่าง

ความรู้สึกมัก

ชนะเหตุผลเสมอ


2.

ดินแดนแห่งนี้

อ้างว้าง ร้างรา เสรีภาพ

แต่มันกลับรื่นเริงด้วยมิตรภาพ

3.

เธอจะบอกฉันได้หรือไม่

เรื่องการจากลา

แผ่นดินแม่


4.

ฉันฟังเธอจากเก้าอี้ไม้ตัวนั้น

แวดล้อมด้วยสายตานับพัน

เธอเดินทางไกลเพื่อหลีกหนีควันปืน

5.

เราคงพอจะช่วยเธอได้บ้าง

จากการนั่งฟัง

และยิ้มให้


6.

สายฝนขาดเม็ดไปนานแล้ว

แต่ฉันกลับได้ยินเสียง

ใครบางคนร้องไห้จากมุมนี้

7.

แม้เราไม่อาจพบกันในโลกแห่งแสงสี

แต่จิตวิญญานนักฝัน

มักโบยบินไกลเกินแสงสีจะก้าวทัน


8.

ผ่านมาพบเมืองในหุบเขา

ที่ซึ่งกฎหมายคุ้มครอง

แต่อิสระถูกลิดรอน

9.

ดอกหญ้าเติบโต

เด็กน้อยเติบโต

ความฝันย่อมรอวันเติบโต


10.

อิสระหมายถึงอะไร

เมื่อค่ำคืนที่เหงาที่สุดของเธอ

เดินทางพ้นรั้วหนามแห่งนั้นมาได้



เด็กหญิงชายเหล่านั้นถูกสอนว่า ‘อย่าเดินออกนอกรั้ว’

บ้านของเราอยู่ทิศตะวันตกของประเทศนี้

ขอบคุณ ดาด้า เพื่อนรุ่นน้องที่ช่างฝันที่สุดในโลก



















บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ทิศทางการเติบโตของธุรกิจการท่องเที่ยวที่สะเปะสะปะทำให้ชาวบ้านหลายคนทิ้งชีวิตเรือกสวนไร่นา หันมาเป็นผู้ประกอบการอย่างไร้ทิศทาง ไร้การจัดการ ไร้ความคิด ในสังคมมือใครยาวสาวได้สาวเอาที่ต้องการแต่ประโยชน์ส่วนตน
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
แดดยามบ่ายกระทบสายน้ำเป็นริ้วเต้นระริกรินไหลไปตามแก่งหินน้อยใหญ่ ทิวไม้สองฝั่งแน่นขนัดทอดกายยึดผืนดินไม่ให้น้ำกัดเซาะ ราวกับมืออันอบอุ่นของแม่ที่โอบอุ้มทารกแนบอก
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
คลิ๊กที่ภาพเพื่อดูภาพขยาย    
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
คนงานบนเรือขนสินค้าขนาดใหญ่ริมฝั่งโขง กำลังทำงานของพวกเขา เรือขุดทรายตักทรายจากกลางลำน้ำ ชายชราหาปลาอยู่บนเรือท้องแบน ธุรกิจการค้าคึกคัก ...
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เชียงคานเมืองริมฝั่งโขง ถูกพูดถึงมากมายในหมู่นักท่องเที่ยว นักเดินทางหลายคนหยุดเวลาเอาไว้ที่นั่นด้วยการนอนอ่านหนังสือเป็นอาทิตย์ ...
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ทุกเช้าๆ คุณแม่ชาวปกาเกอญอจะออกมาสะพายลูก ... ระหว่างเดินไปตามถนนกลางหมู่บ้าน ระหว่างอาบน้ำริมห้วยแม่แงะ ระหว่าง รอ ...
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ในลมหนาวมีใบหน้าใสซื่อ ดูเหมือนว่า จะกลายเป็นธรรมเนียมไปแล้วอย่างยิ่ง ที่จะต้องถ่ายภาพใบหน้าคน ... ทุกปีที่ไปงานวันเด็กไร้สัญชาติ รอยยิ้มของคนหลังภูเขา อ่อนโยนแบบเด็กๆ ..
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ห้องทะเบียนราษฏรเคลื่อนที่ถูกจำลองขึ้นบนลานโล่งบริเวณบ้านผู้ใหญ่บ้าน ,คนไร้รัฐบ้านแม่แพะมารวมตัวกันเพื่อทำประชาคม ,ยกมือรับรองสถานะบุคคลเป็นพยานรู้เห็นว่าครอบครัวที่ได้รับการสำรวจทั้งหมดอยู่บนผืนดินแห่งนี้มานาน ก า เ ล
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ดินแดนอันไกลโพ้นเหนือความคิดฝัน ,เทือกเขาและดวงตะวันนิ่งงัน ราวกับภาพวาด
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
มุมหนึ่งของเชียงคาน จ.เลย ,หากใครเคยไปเชียงคานจะเห็นแม่น้ำโขงยาวสุดลูกหูลูกตา ก่อนจะลับหายเข้าไปยังฝั่งลาวตรงแก่งคุดคู้ ,ในภาพมองเห็นเรือดูดทรายเอกชน ,แนวโน้มการพัฒนาเพื่อให้เป็นเมืองท่องเที่ยว ,คนที่นั่นออกปากปฏิเสธเป็นพัลวันถึงความไม่ต้องการให้เจริญขีดสุดแบบปาย ,แต่ขณะเดียวกันก็อ้าแขนต้อนรับนักท่องเที่ยว ,รวมถึงนักเก็งกำไรเข้ามาหาซื้อที่ดิน ,หลับตาก็พอมองออกว่าภายในระยะ 5-10 ปี เชียงคานจะอยู่ในสภาพของเมืองท่องเที่ยวที่ถึงพร้อมไปด้วยสาธารณูปโภคที่เสนอสนองความต้องการของคนในทุกระดับชั้น ,แต่ความเห็นส่วนตัว ผมชอบปายคับ (คลิ๊กที่ภาพเพื่อขยายภาพ)