ผมไม่ได้ปีนภูกระดึงในฐานะผู้พิชิต !
หากเป็นเรื่องของข้างในที่เรียกร้องผัสสะดิบเถื่อนในธรรมชาติและการมองโลกในมุม 180 องศา การเดินด้วย 2 เท้าและเรียกร้องให้เหงื่อออกจากรูขุมขน
,ตอกย้ำความคิดที่ว่า จริงๆ เราเป็นเพียงละอองธุลีของจักรวาล
อิอิ
“แหวะ เว่อร์ร์ร์ร์ร์ หวะ เพ่” รุ่นน้องคนหนึ่งลากเสียงยาว
..
หากใครคิดว่า การเดินขึ้นภูกระดึง ถึงหลังแปแล้วจะได้ผ่อนลมหายใจ ละลายความเหนื่อยเมื่อยล้าแล้วละก็ เป็นอันว่าคุณคิดผิดถนัด เพราะจากหลังแปนักเดินทนผู้พยายามพิชิตภูกระดึงจะต้องเดินเท้าต่อไปอีกร่วม 3 กิโลเมตร ทันทีที่คุณเข้าสู่เขตศูนย์บริการวังกวาง (เมื่อก่อนพื้นที่เหล่านี้เป็นที่อยู่อาศัยของนานาสัตว์ โดยเฉพาะเก้งกวาง) สิ่งสะดุดสายตาเป็นอันดับแรกนั่น คือ แนวเต๊นท์น้อยใหญ่บนสนามหญ้า
บนแผ่นดินราบอันเคยเป็นที่อยู่อาศัยของบรรดาเก้งกวาง
..
คุณลองคิดภาพย้อนเวลาไปมากกว่าครึ่งทศวรรษ
หญ้าอ่อนกำลังระบัดและบรรดาสรรพสัตว์น้อยใหญ่ที่อาศัยอยู่บนแผ่นดินราบสูงแห่งนี้จะมากมายสักขนาดไหน ไม่มีเสียงกีตาร์ ไม่มีเสียงเตือนของเจ้าหน้าที่จากเครื่องขยายเสียง ไม่มีเสียงตะโกนเป่าปากในฐานะผู้พิชิตภู ไม่มีกลิ่นอาหารเครื่องดื่ม น้ำหอมและ ก ลิ่ น ค น สัตว์สองเท้าผู้ใช้มันสมอง แทนเขี้ยวและเล็บ
..
เจ้าหน้าที่บอกเราว่า สามารถเลือกเต๊นท์หลังไหนก็ได้ ที่ไม่มีเจ้าของ ในอัตราคืนละ 250 บาท/2 คนเต๊นมีด้วยกันหลายขนาด 2 คน ,4 คน , จนถึง 15 คนขึ้นไป ราคาก็แตกต่างกันไปตามขนาด เต๊นท์ใหญ่ๆ จะมีชานหน้าเต๊นท์ สำหรับประกอบกิจกรรมยามค่ำ อย่างเช่น กินเหล้า ร้องเพลง เล่นกีตาร์คลาสสิกสักหน่อย จะมีตะเกียงส่องแสงเรืองรอง เอาใจคนเมืองที่ชอบการแคมป์ปิง
..
ยามค่ำมาถึง เสียงกีตาร์ที่นักท่องเที่ยวประเภทวัยรุ่นอุตส่าห์หอบหิ้วขึ้นมาจากซำแฮกเริ่มโชยมาแผ่วและกระแทกกระทั้นขึ้นตามความแรงของดีกรีแอลกอฮอล์ มีให้ฟังด้วยกันหลากหลายเพลงตั้งแต่เพลงป็อปของค่ายแกรมมี่ไปจนถึงจังหวะโจ๊ะๆ แบบโปงลางสะออน
“ทำไมไม่มีใครไปบอกให้เค้าหยุดเล่น” ยาดาว่า
“มันเป็นหน้าที่ของอุทยานที่จะทำเรื่องนี้” ผมว่า
เงียบกันไปสักพัก เสียงยังคงดังขึ้นๆ ตามความเงียบกันไปสักพัก
...
“โทษนะคะ ช่วยลดเสียงลงสักหน่อยได้มั้ย หลายคนจะนอน” มีเสียงเตือนแว่วมาจากที่ไกลๆ
อืม ..
ยาดาทนไม่ไหว เธอตัดสินใจไปบอกให้พวกเค้าเบาเสียง ..
แนวเต๊นท์ในบรรยากาศเย็นย่ำ
รถขนขยะ สีเหลืองโดดเด่น ถามเจ้าหน้าที่ว่าเอาขึ้นมาได้ยังไง ,ส่งลงมาทางเฮลิคอปเตอร์ครับ
ลานหินพระพุทธเมตตากว้าง ใจกลางแสงสีสุดท้ายของวัน
7 eleven บนภูกระดึง
ใบเมเปิล สะพรั่ง กำลังแดงฉาน ใครบอกว่าใบไม้ไม่มีสีสัน
ผมตั้งชื่อให้ว่า ดอกไข่ดาว ..
ผนังไม้ ระหว่างทางไปน้ำตก ครึ้มเขียวและชื้น
เย็นย่ำ ระหว่างทางเดิน แดดสุดท้ายส่องลอดกิ่งใบของสน
น้ำตกเพ็ญพบ, เรานั่งตรงกันพอดี Ha Ha Ha