ผมอนุญาตให้ตัวเองมีความฝันที่ค้างคามานานอยู่เรื่องหนึ่ง นั่นคือการเป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆ สักร้าน
และระหว่างรอให้ความฝันตกผลึกหรืออิ่มตัวจนตกตะกอนนอนก้น (เหมือนเวลาที่กินกาแฟชงแบบเวียดนามที่ไหลผ่านถ้วยกรองช้าๆ ขมหวานได้ที่) ผมก็ใช้เวลาระหว่างรอ พักในร้านกาแฟที่ผ่านทางอยู่เสมอๆ สั่งกาแฟต่างรูปแบบมาจิบ บางเวลาเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับกาแฟดำธรรมดาๆ แต่หอมกรุ่นอย่างกาแฟสด บางเวลาเราอาจจะอยากเปลี่ยนไปสั่งกาแฟดำในแบบที่เรียกว่า “อเมริกาโน่” ดูบ้าง บางช่วงก็เป็นชั่วโมงที่ต้องย้อมความฝันด้วยกาแฟกรุ่นกลิ่นนมของลาเต้ร้อน หรือนั่งเหลือบแลปริศนาในพรายฟองนมที่ดูเย้ายวนในบางจังหวะเวลากับคาปูชิโน่สักแก้ว
...กาแฟต่างคนชงต่างที่ต่างร้านก็ต่างบอกเล่าเรื่องราวไปคนละเรื่อง มิไยว่าอารมณ์ของคนสั่งคนดื่มตอนนั้นเป็นเช่นไร ก็ยิ่งขยายความออกไปได้แตกต่างกัน..
หลายวันก่อน...
มีสายโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องมือถือ ปลายายคือมิตรผู้น้องคนหนึ่งซึ่งทำงานติดต่อกันอยู่ เธอโทรเข้ามาหาเพราะหวังพึ่งพิง...
“พี่ๆ พอจะรู้จักเจ้าของร้านอาหารบ้างไหม ถ้าไม่มี เราคิดว่าพี่ก็อาจจะพอมีเพื่อนเป็นเจ้าของร้านกาแฟสักที่อยู่บ้างแน่ๆ ถ้ามีก็ขอความช่วยเหลือหน่อยละกัน เราจะติดต่อขอใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำรายการน่ะ”
เมื่อตอบคำถามที่ปลายสายเสร็จ ผมก็มานั่งนิ่งอยู่กับตัวเองว่า แท้จริงแล้วแม้เราจะเคยผ่านเข้าออกร้านกาแฟเป็นว่าเล่นและชอบพอที่จะสั่งกาแฟร้อนมานั่งระหว่างการพักรออะไรสักอย่างอยู่ตามร้านกาแฟแปลกหน้าต่างที่ต่างถิ่นต่างเมืองอยู่เป็นประจำจนดูคุ้นเคยกันดีกับการเดินเข้าร้านกาแฟ แล้วเหตุใดหนอเราจึงไม่มีใครสักคนที่พอจะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนแล้วทำร้านกาแฟอยู่ในตอนนี้...
ทำไมคนเราจึงต้องมีความอยากความฝันที่จะเป็นเจ้าของร้านกาแฟสักร้าน และร้านกาแฟในความคิดความฝันของคนเราแต่ละคนนั้นจะมีรูปโฉมหน้าตาเป็นเช่นไร
และครั้นได้ลงมือทำร้านกาแฟขึ้นมาจริงๆ ร้านกาแฟที่ปรากฏตัวออกมาแล้วจะยังเป็นเหมือนร้านกาแฟในความคิดความฝันของแต่ละคนอยู่มากน้อยแค่ไหน
หลายครั้งที่เราเอกเขนกทอดกายลงข้างๆ ถ้วยกาแฟในร้านกาแฟเล็กๆ หย่อนใจไปกับความคิดเช่นนี้ ระหว่างที่ใช้กาแฟปลุกความฝันของตัวเองให้ตื่นขึ้นกลางความฝันที่กลายเป็นความจริงแล้วของคนอื่นๆ
ในบางขณะกาแฟสักแก้วที่เราสั่งมาอาจจะเป็นแค่เครื่องมือของการแก้ขวยเขินหรือละลายเวลาเพื่อหาอะไรทำ เราปล่อยให้ความเข้มขมของกาแฟเจือจางลงด้วยระยะเวลา เมื่อง่วนอยู่กับนิตยสารที่หยิบขึ้นมาอ่านจนยากจะวางได้ลง หรือการจดบนทึก การเขียนข้อความบนโปสการ์ด ปรายตาชมความร่มรื่นของไม้กระถางที่ตกแต่งร้านเวลาก็เรื่อยไหลไป ร้านกาแฟบางร้านอนุญาตให้เราออกนอกเรื่องรสชาติและขอบเขตของการกินกาแฟไปจนถึงการไล่ตามความเร็วสูงของอินเตอร์เน็ตวายฟายที่มีให้บริการ
คนเราจะชื่นชอบร้านกาแฟแบบไหน มีบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติแค่ไหน มีโต๊ะเก้าอี้ที่สวยงามน่านั่ง หรือต้องการแค่มุมสงบๆ เพื่อสบตากับความถูกใจในถ้วยกาแฟของตัวเองแค่นั้น
หลายโอกาสเราเข้าร้านกาแฟโดยปราศจากความมุ่งหวัง ขอเพียงให้มีโอกาสได้เจอร้านกาแฟสักร้านที่มีกาแฟอร่อยๆ ถูกใจสักแก้วให้รองท้องในยามเช้าหลังเปิดเปลือกตามขึ้นจากความงัวเงียก็ยังดี แล้วต่อมาก็ทำให้พบว่าตกหลุมรักบรรยากาศง่ายๆ ของร้านกาแฟแปลกหน้าในต่างเมือง เหมือนกับเวลาที่ได้กินกาแฟสดร่อยๆ หอมกรุ่นโดยไม่ต้องเติมความหวานของน้ำตาลหรือครีมนมมันข้นผสมให้มากความ
ร้านกาแฟและถ้วยกาแฟสักที่ในวันนี้จึงเป็นเหมือนไวยากรณ์หนึ่งที่ทำให้ประโยคข้อความของการใช้ชีวิตรูปแบบใหม่มีเนื้อหาที่ครบถ้วนกระบวนความ ไม่ขาดประธาน กริยาและกรรม บางครั้งร้านกาแฟก็ทำหน้าที่เป็นประธาน บางครากาแฟสักแก้วที่เราสั่งไปก็กลายเป็นกรรม
ในต่างที่ต่างถิ่นความฝันและการเดินทางที่สะเปะสะปะชักพาให้เราได้ลงเอยกับร้านกาแฟ ได้พบรักกับกาแฟร้อนรสหอมหวานพอดีตรงใจ และในช่วงเวลาของการพักรอในร้านกาแฟแห่งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วก็กลับกลายเป็นช่วงเวลาชั่วครู่ของความทรงจำที่พร้อมจะปล่อยควันหอมกรุ่นลอยขึ้นมาเย้ายวนความรู้สึกเมื่อใดก็ได้ที่นึกเถลไถลไปถึง...ครั้งแล้วครั้งเล่า