ลมหายใจที่ยังมีหวัง (ตอนต่อของ "พักในร้านกาแฟ")

สำรวจลงไปในกระเป๋าหรือย่ามของความฝัน พบสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ก้นย่ามคือการทำร้านกาแฟเล็กๆ ที่มีมุมหนังสือวางเอาไว้ให้คนจิบกาแฟละเมียดตัวอักษร

นานวันความฝันก็ถูกกัดกร่อนเหมือนย่ามที่ก้นขาดเพราะโดนฟันหนูแทะ เป็นรอยขาดแหว่งเล็กๆ ที่ไม่ยอมปล่อยให้ฝันนั้นขาดร่วงหล่นลงมาสักที กลายเป็นฝันค้างๆ คาๆ ที่ปล่องรูของย่ามแห่งฝันก้นขาดอยู่อย่างนั้น

ไม่นานมานี้ฝันนั้นได้ถูกนำออกมาสัพยอกกันเล่นระหว่างการพบปะกันของเพื่อนฝูงที่สนิท...อีกครั้ง

“ยังจำได้ไหม ‘ร้านกาแฟวันสุข’ ที่เราคิดว่าจะทำกัน ไอ้...มันว่าเมื่อไหร่ถึงจะเริ่มสักที (ว่ะ) รอจะร่วมลงขันมาเป็นสิบปีแล้ว” รุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มจำปากคำของเพื่อนอีกคนมาแซวขำๆ กันกลางวงสนทนา และเรายังร่วมกันรำลึกไปถึงฝันที่ค้างๆ คาๆ ที่ว่าอยากจะรวมกลุ่มกันทำสำนักพิมพ์หรือร้านหนังสือเล็กๆ ในชื่อที่ผม (ลืมไปแล้วว่า) เป็นคนคิดว่า ‘เกลอเจอจันทร์’

ผมเอ่ยปากถามถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งมักจะคิดเออออไปในทางเดียวกันเสมอ โดยเฉพาะเรื่องหนังสือ ดนตรี การเดินทาง...และความฝันถึงการมีร้านกาแฟ

คำตอบที่ได้คือเพื่อนคนนี้ไม่ได้มาพบเจอด้วยเพราะกำลังมีเรื่องราวเจ็บปวดกับความรัก เจ็บเพราะตัวเองไม่ยอมปล่อยให้เรื่องบางเรื่องที่สมควรจะจบลงไปกลายเป็นเรื่องของอดีตไป แต่ดึงดันที่จะคงทุกอย่างไว้แม้ว่าความรักหรือเสน่หาที่มีต่อกันจะกลายร่างแปรรูปไปหมดแล้ว ยังอยากจะให้คนที่เคยรักเป็นคนรักกันเหมือนเดิม เรื่องที่ได้ยินชักจะซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจหากไม่ได้ยินจากปากคำของเจ้าตัวเอง แต่ผมก็สรุปว่าทางเลือกที่เป็นอยู่ของเพื่อนในเงาเศร้าก็คือยอมเป็นความสุขบนกองทุกข์ของตัวเอง

“เห็นมันเปรยๆ ว่าเบื่อสภาพแบบนี้เหมือนกัน มันก็เลยอยากจะหนีขึ้นเชียงใหม่ไปหาที่เปิดร้านกาแฟ...” เสียงของรุ่นพี่คนเดิมเปรยถึงเรื่องราวของเพื่อนคนนี้ส่งท้ายให้ได้ยิน

โลกทุกวันนี้เปลี่ยนแปลงไปมาก...
นี่กล่าวเฉพาะโฉมหน้าของความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นและมาเยือนเฉพาะแค่ทางกายภาพเท่านั้น ดังที่เราเคยได้ยินถึงปัญหาสิ่งแวดล้อมและโลกร้อน ซึ่งกลายเป็น hot issue ที่คนในสังคมหยิบยกขึ้นมาพูดถึงกัน
มิได้กล่าวถึงความวกวนซับซ้อนของความคิด ความสัมพันธ์หรือทัศนคติอันกำหนดการกระทำที่มีต่อกันและกันและสรรพสิ่งในการอยู่ร่วมโลก

โลกที่เปลี่ยนแปลงไปมากมายเช่นนี้ คนเราจะหยุดยั้งหรือคงชีวิตอยู่อย่างไรให้มีชีวิตอยู่ได้ต่อไปด้วยลมหายใจที่ยังมีความหวัง
ผมคิดว่านี่ก็เป็นประเด็นสำคัญ หรือรายละเอียดปลีกย่อยของ hot issue ที่น่าถกหรือครุ่นคำนึงต่อไปไม่น้อย

ยากหรือไม่ที่เราจะหยุดยั้งคนรักไม่ให้เปลี่ยนแปรไป ยากเพียงใดที่จะทำให้ฝันเล็กๆ น้อยๆ แค่กับการมีร้านเสิร์ฟกาแฟและมีหนังสือดีๆ รอท่าให้คนเข้ามาเสพได้ก่อรูปกลายร่างขึ้นมาเป็นร้านในความจริงได้ ภายใต้บรรยากาศของเศรษฐกิจผันผวนและการแข่งขันของสินค้าและบริหารหลากหลายโดยเฉพาะในระบบใครใหญ่ใครอยู่หรือมือใครยาวสาวได้สาวเอา ราคาของข้าวของที่ทวีขึ้นไปเสียทุกในบริบทของชีวิตความเป็นอยู่...กาแฟร้อนควรจะแก้วสักกี่บาทถึงจะดึงดูดใจให้คนก้าวเข้ามานั่งลงเพื่อสั่งและจิบมันลงไปได้โดยไม่สะอึก

ผมอาจจะมีความฝันถึงความหวังในการมีร้านกาแฟเล็กๆ...
แต่ฝันของคนไม่เหมือนกัน ทั้งยังไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน
ไม่ผิดที่ใครสักคน (อย่างเพื่อนคนหนึ่งของผม) เมื่อเอาดีไม่ได้กับความรักก็ชักอยากจะยักย้ายหาที่ทางใหม่ให้ความฝันด้วยการขยับขยายไปสู่การทำร้านกาแฟ และไม่แน่ที่ความฝันอันยุ่งยากรอคอยความลงตัวนานวันตราบที่ความคิดไม่กลั่นกรองจนเกิดเป็นร้านกาแฟสักทีของคนคนหนึ่ง กลับเป็นเพียงฝันที่เกิดขึ้นได้ง่ายภายในชั่วพริบตาของใครอีกคนหนึ่งที่อาจมีภาพร้านกาแฟเป็นเพียงสถานีเปลี่ยนถ่ายความฝัน...

เคยได้ยินได้ฟังว่าการมีร้านอาหาร ร้านกาแฟหรือกิจการอะไรสักร้านของเราเองความยุ่งยากยุ่งเหยิงก็จะเกิดขึ้นกับชีวิต จะปล่อยวางหรือฝากฝังให้คนอื่นดูแลหรือทำแทน แม้จะเป็นไปได้ แต่ก็คงอดไม่ได้ที่จะห่วงใยหรือกังวลอยู่ลึกๆ ดังนี้แล้วแม้คนที่ไม่มีลูกแต่หากมีความคิดความฝันว่าจะมีร้านอะไรเล็กๆ เป็นของตัวเองก็พึงเข้าใจหัวอกของเพื่อนฝูงหลายคนที่กลายเป็นพ่อแม่ ซึ่งมีความยึดติดผูกพันและปล่อยวางไม่ลงในตัวลูกที่เป็นความหวังทั้งหมดในวันนี้

ฝันของเพื่อนเมื่อวัยหนุ่มสาวที่อยากเปิดร้านเล็กๆ ที่อิสระ ได้ทำกาแฟหอมกรุ่นรสละเมียดเสิร์ฟให้คนที่ผ่านเข้ามาในร้าน เมื่อมีลูกความฝันที่เคยมีก็กลับกลายเป็นความยึดติดกับลูกไป ภารกิจในการเลี้ยงดูเขาให้ดีไม่ยอมปลดปล่อยความฝันที่อิสระเสรีออกมาได้ง่ายๆ เหมือนเคย เพื่อนๆ เหล่านี้เคยพูดให้ฟังว่าแม้การเป็นพ่อเป็นแม่เลี้ยงดูลูกสักคนจะเป็นการงานของชีวิตที่เหน็ดเหนื่อยและไม่มีวันจบสิ้น ฝันที่มีก็ไม่ได้เป็นฝันลมๆ แล้งๆ แต่เป็นความสุขใจอิ่มใจเมื่อรู้ว่าหวังและฝันทั้งหมดของชีวิตได้ทุ่มเทให้กับใคร...

แม้ไม่มีลูกและความฝันถึงการมีร้านกาแฟเล็กๆ ในโลกอันปกติสุข ไม่วุ่นวายและไม่เบียดเบียนกันจะยังไม่บังเกิดในชีวิตอันใกล้

แต่ผมก็ได้เรียนรู้ว่า ‘โลก ลูก และร้านกาแฟ’ ต้องการองค์ประกอบเหมือนๆ กัน นั่นคือความหลงใหล...และความรักที่ไม่รู้จบ