บทกวีไว้อาลัยการจากไปของ 'ไม้หนึ่ง ก.กุนที' ที่ถูกยิงเสียชีวิตวันนี้ "เมื่อกวีจากไปไร้กวี.."
คือชีวิต
ที่พระเจ้าประทานสิทธิ์ให้เทียมเท่า
เพียงครั้งเดียวทุกผู้ได้อยู่เนา
สมบัติใดไหนเล่าค่าเท่าทัน
รักชีวิตมีชีวิตที่คิดหมาย
อย่าอยู่อย่างอับอายให้โลกหยัน
อย่าอยู่อย่างเปล่าค่าเปลืองคืนวัน
จงอยู่ฝันอยู่สู้อยู่สร้างธรรม
เพื่อวันตายตาคู่จะรู้หลับ
ชีวิตดับปลาบปลื้มและดื่มด่ำ
ด้วยได้มอบกายใจใฝ่ตรากตรำ
ปลดแอกจำจองมนุษย์จนสุดใจ
(กลอนด้านบน ผมดัดแปลงจากถ้อยคำบรรยายปณิธานในชีวิตนักปฏิวัติของพาเวล คอร์ชายิน ตัวเอกแห่งนวนิยายเรื่อง "เบ้าหลอมนักปฏิวัติ"/"เบ้าหลอมวีรชน" (How the Steel Was Tempered) ของ Nikolai Ostrovsky ที่ เทอด ประชาธรรม หรือคุณทวีป วรดิลกแปลเป็นไทย
ทุกครั้งที่มีผู้ต่อสู้เพื่อประชาชนเสียสละชีวิตลง ผมอดนึกถึงกลอนบทนี้ไม่ได้ เคยเอาไปท่องอ่านในงานไว้อาลัยคุณเจริญ วัดอักษร นักสู้แห่งบ่อนอก-บ้านกรูดที่ประจวบฯ และตีพิมพ์ลงมติชนในโอกาสลุงนวมทอง ไพรวัลย์ อัตวินิบาตกรรมเพื่อต้านรัฐประหารคปค. ขอยกมาไว้อาลัยคุณไม้หนึ่งในโอกาสอันน่าสลดใจนี้)
-------
เมื่อกวีจากไปไร้กวี
เสียงขับเคลื่อนเอื้อนวจีก็แหบปร่า
เสียงปี่พาทย์ขาดสะบั้นไม่ทันลา
เหลือแต่เสียงปืนผาพญายม
กวีวายเหลือเพียงเสียงกวี
กังวานก้องฟ้องคดีที่ขี่ข่ม
สัจธรรมสัมผัสได้ในสายลม
ท่องบ่นฟังดังขรมทั้งโลกันต์
หมายเหตุ : บทกวีและข้อเขียนนี้เผยแพร่ครั้งแรกในเฟซบุ๊ก "Kasian Tejapira" เมื่อวันวันที่ 23 เม.ย.2557