การลงทุนในงานข่าวของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในอินโดนีเซีย

ในบ้านเราเรียกหนังสือพิมพ์ออกเป็น 2 ชนิด หนึ่ง คือหนังสือพิมพ์กระแสหลัก สอง หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น หนังสือพิมพ์กระแสหลักก็หมายถึงหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่เช่น เดลินิวส์ ไทยรัฐ มติชน ฯลฯ ซึ่งจัดพิมพ์อยู่ในกรุงเทพฯ และส่งออกไปยังจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศไทย นำเสนอข่าวในประเทศและข่าวรอบโลก พิมพ์จำหน่ายเป็นรายวัน ส่วนหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นคือ หนังสือพิมพ์ทิ่ผลิตขึ้นในต่างจังหวัด ขายในจังหวัดนั้นๆ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือพิมพ์แทปลอยด์ ข่าวส่วนใหญ่นำเสนอข่าวในท้องถิ่น พิมพ์ไม่กี่ฉบับและไม่เป็นหนังสือพิมพ์รายวัน อย่างมากก็รายสัปดาห์ หรือรายเดือน ฉะนั้นสื่อประเภทสิ่งพิมพ์ในไทย ผู้บริโภคจึงจำกัดการรับรู้อยู่ที่หนังสือพิมพ์กระแสหลักไม่กี่ฉบับ

ที่อินโดนีเซีย หนังสือพิมพ์รายวันที่พิมพ์ในกรุงจาการ์ตาและมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันทั่วอินโดนีเซียมีหลายสิบฉบับ แต่ที่ส่งกระจายไปทุกหัวระแหงมี kompas, republika, suana pembaruan, sinar harapan, media Indonesia, Koran tempo, seputar Indonesia. ออกจะเป็นเรื่องธรรมดาของหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ทุนหนา คนพร้อมที่เป็นอยู่ทั่วไปในโลกนี้ แต่ที่จะพูดและเป็นสิ่งที่ต่างไปจากสิ่งที่เป็นอยู่ในประเทศไทยโดยสิ้นเชิง คือ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่น (หรือหนังสือพิมพ์ต่างจังหวัด) กับการลงทุนในข่าวและบุคลากรในประเทศอินโดนีเซีย

สำนักงานหนังสือพิมพ์วาสปาดาในเมืองเมดาน เกาะสุมาตราตอนเหนือ

สำนักพิมพ์มาลัง โพสต์ในเมืองมาลัง จังหวัดชวาตะวันออก เกาะชวา

ในอินโดนีเซียมีหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นทุกจังหวัดและในแต่ละจังหวัดมีหนังสือพิมพ์หลายหัว หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของเขาไม่เหมือนบ้านเรา ตรงที่ หนึ่ง หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นมีอายุตั้งแต่ 60 - 100 ปีมาแล้ว เช่น การ์ดอราตัน รัคยัคของเมืองยอกยาการ์ตา มีอายุร่วม 100 ปี ปิริกันรัคยัคของเมืองบันดุง อายุร่วม 60 ปี วาสปาดาของเมืองเมดาน ตอนเหนือของเกาะสุมาตรา อายุร่วม 60 ปี บาหลี โพสต์เมืองบาหลีอายุร่วม 100 ปี เป็นต้น ไม่เพียงแต่หนังสือพิมพ์ที่ยกตัวอย่างมา ในจังหวัดอื่นๆที่อยู่เกาะสุมาตรา เกาะสุราเวสี เกาะกาลิมันตัน เกาะบาหลีต่างก็มีอายุของหนังสือพิมพ์เกินแซยิดกันทั้งนั้น แต่ไม่อาจกล่าวถึงได้หมด สอง สำนักงานของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในอินโดนีเซียเป็นอาคารใหญ่ที่แสดงถึงการลงทุนที่มั่นคงถาวร และมีเจ้าหน้าที่รวมทั้งนักข่าวตั้งแต่ 50-100 ชีวิต สาม การทำงานของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น มีระบบการบริหารเหมือนกับหนังสือพิมพ์กระแสหลัก สี่ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นบางฉบับ ส่งมาให้คนเมืองกรุงจาการ์ตาได้อ่านด้วย เช่น จาวา โพสต์ และซาเรมบี อินโดนีเซีย เป็นต้น ห้า มีการลงทุนการทำข่าวไม่ว่าจะเป็นข่าวในประเทศหรือข่าวในประเทศ หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นมีการส่งนักข่าวลงทำข่าวในสถานการณ์นั้นๆ ด้วยตนเองไม่ลอกเนื้อข่าวจากสำนักงานข่างต่างประเทศ เช่น ข่าวสึนามิ ข่าวเครื่องบินตก ข่าวสถานการณ์ความขัดแย้งของชนกลุ่มน้อย ที่อาเจะห์ ปาปัว ฯลฯ เป็นต้น แม้แต่ข่าวเล็กๆ อย่างวันฉลองวันชาติอินโดนีเซีย หนังสือพิมพ์การ์ดอราตัน รัคยัคส่งนักข่าวมาทำข่าวนี้ด้วยตนเอง เป็นต้น เพราะฉะนั้น งานข่าวของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของอินโดนีเซีย จึงพูดได้เต็มปากว่า เป็นระบบมืออาชีพ ไม่ใช่มือสมัครเล่น

นักข่าวของหนังสือพิมพ์การ์ดอราตัน รัคยัค เมืองยอกยาการ์ตา ถูกส่งมาทำ cover story
วันชาติอินโดนีเซียที่กรุงจาการ์ตา

การฉลองวันชาติของอินโดนีเซีย

การลงทุนในข่าวของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในอินโดนีเซีย จึงมีคุณภาพมากกว่าที่จะลอกเนื้อหาข่าวจากสำนักข่าวอื่นๆ จะเห็นว่าเขาให้ความสำคัญ "กับการทำข่าว" เป็นอย่างยิ่ง ซึ่งผิดกับคุณภาพชีวิตของนักข่าวท้องถิ่นในอินโดนีเซีย อัตราเงินเดือนของพวกเขาไม่เกิน 4000-5000 บาทไทย มีไม่กี่สำนักพิมพ์ที่ได้เงินเดือนระดับเดียวกันกับหนังสือพิมพ์ในกรุงจาการ์ตา อย่างเช่น หนังสือพิมพ์ในเครือจาวา โพสต์ ที่อัตราเงินเดือนแพงกว่าสำนักพิมพ์อื่นๆ