เสียงเธอดังแว่วแผ่วมาตามสาย อยู่โรงพยาบาลครับพี่ ท้องบวมแล้วเหนื่อยมาก หมอให้นอนให้น้ำเกลือ เหนื่อยครับเหนื่อยจัง เธอพูดเหมือนเพ้อ ฟังไม่ค่อยปะติดปะต่อกัน บางตอนเหมือนคนไข้ที่กำลังแย่แล้วเสียงหอบหายใจแรงดังเข้ามาในสาย ฉันตกใจ ละล้าละลัง ฟังเธอพูดแล้วนึกอยากไปให้ถึงตัวเธอในเดี๋ยวนั้น
เธอยื่นหูโทรศัพท์ไปให้แม่ของเธอที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง หลังจากที่เธอพูดสลับหอบให้ฉันฟังอยู่นาน ฉันจึงได้รู้ว่าอาการของเธอไม่ค่อยดี แม่บอกว่าหมอจำหน่ายแล้ว ฉันฟังแล้วไม่เข้าใจ ถามกลับแม่ไปว่า แล้วเธอจะกลับบ้านได้อย่างไรหล่ะแม่ เธอเหนื่อยออกจะแย่อย่างนั้น แค่ลุกจากเตียง เธอยังลุกไม่ไหวใช่ไหม เสียงแม่เงียบไปแล้ว ฉันมานึกย้อนได้ตอนนี้เอง
ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจถ้อยคำนั้น ถ้อยคำที่แม่อยากจะบอกฉันเหลือเกิน แล้วฉันก็ยังพูดพล่ามเรื่องที่ฉันและเขานัดกันไว้แล้วว่าเดือนหน้าจะพบกัน ฉันคงได้พบแม่ของเขาที่เคยพบเมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้ว แม่เปลี่ยนไปมากไหม ฉันยังเอ่ยปากชวนแม่มาเที่ยวที่บ้านฉันในวันข้างหน้า
แม่ยื่นโทรศัพท์คืนเขามา ฉันได้ยินเสียงเธอบอกว่าเดือนหน้าพบกันนะ
เธอจะรอ ฉันบอกเธอว่ารอเดี๋ยว ฉันอยากให้เธอฟังอะไรสักอย่าง เธอเงียบฟังฉัน
เสียงเพลง ของลุงเชท ฮัทกินส์ ดังขึ้น ฉันแนบหูโทรศัพท์ลงไปในลำโพงเล็กๆข้างตัว เพลงที่เธอเคยเปิดให้ฉันฟัง เพลงที่ลุงเขียนถึงพ่อ ทำอย่างไรฉันไม่มีวันได้เอ่ยคำลา เพลงที่ลุงเล่นไปร้องไห้ไป นักดนตรีทุกคนร้องไห้ เพลงนั้นจบลง เธอบอกฉันเสียงใสว่ายังจำได้หรือ แล้วเธอก็พูดถึงลุงอีกยืดยาวว่าใครก็รักลุง นักดนตรีรุ่นหลังยกย่องลุง ไว้พี่มานะแล้วเราจะได้คุยกันถึงเพลงของลุงอีกนานเชียว ฉันบอกเธอว่า ฉันจะไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลก่อน เธอบอกว่าไม่เป็นไรหรอก ไว้เจอกันเดือนหน้าก็ได้ ฉันไม่ได้นึกเลยว่า นั่นเป็นถ้อยคำสุดท้ายของเธอ
เธอวางหูลงไปแล้ว ฉันนั่งซึมอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกนาน ฟังเสียงเธอแล้วใจหาย หมดแรง คืนวันที่เธอเผชิญอย่างหนักหน่วงอย่างนั้น เธอจะผ่านไปได้อย่างไร ฉันหวาดหวั่น
รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไรก็ไม่รู้ เราจะได้พบกันหรือเปล่า น้องรัก
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก แน่นหน้าอก รู้สึกเศร้าหมองหนักหน่วง ไม่อยากมองหน้าใคร หมดแรง ทำอะไรไม่ไหว นึกอยากสวดมนต์นั่งสมาธิให้หายจากอาการอย่างนี้ มันเหมือนจะขาดใจอย่างไรก็ไม่รู้ ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าเป็นอะไรไป ไม่สบายใช่ไหม ฉันตอบตัวเองไม่ได้ ฉันจึงนั่งลง สวดมนต์ นั่งสมาธิ อาการต่างๆเริ่มดีขึ้น แต่ยังหมดแรงอยู่
ใกล้เที่ยง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นชื่อของเธอที่กระพริบหน้าจอ ฉันจำได้ หลังแนบหูโทรศัพท์แล้ว ฉันถามว่าเธอหรือ...
กลับกลายเป็นเสียงผู้หญิงร้องไห้ พร่ำบอกฉันว่า เธอจากไปแล้ว เธอจากไปเมื่อกี้นี่เอง เป็นเสียงผู้หญิงของเธอนั่นเอง เธอเลือกที่จะโทรมาหาฉันเป็นคนแรก ฉันร้องไห้ออกมา อาการหนักหน่วงหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนจะขาดใจ ตั้งแต่เช้ามืดนั้น มันช่างชัดแจ้งเหลือเกิน คงเป็นความรู้สึกของเธอก่อนที่จะจากไป เธอคงคิดถึงฉันแล้วส่งใจมาหา มาบอก ช่างเป็นสิ่งเหลือเชื่อ แต่มันเกิดขึ้นแล้ว ฉันครางออกมาก่อนที่จะล้มตัวลงนอนร้องไห้