เธอกลายเป็นนักเขียนเต็มตัว เธอลาออกจากงานหนังสือเสียงภูเขาเพื่อเป็นนักเขียนเพียงอย่างเดียว ยอมรับความลำบากทุกอย่างที่ประเดประดังเข้ามาเป็นความทุกข์ของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นความยากไร้ ความอดอยาก ความปวดร้าวจากแรงบีบคั้นจากครอบครัวด้วยเธอเป็นลูกชายคนโตที่เลือกทางทุกข์ หนทางก้าวเดินมืดมน ว้าเหว่โดดเดี่ยว เดียวดาย
\\/--break--\>
แต่เธอได้เลือกแล้ว เธอเลือกทางทุกข์ เธอรู้ว่าต้องพบเจอกับอะไรบ้างเจ็บปวดสักเพียงไหน เธอก้มหน้ายอมรับมันอย่างคนที่ไม่กลัวความทุกข์ยาก เธอยินยอมที่จะกล้ำกลืนทุกข์อย่างเต็มใจ ทางที่เธอเลือกเดิน สว่างเรืองรองอยู่ในความมืดมิด มันส่องประกายวับวามบอกเธอในทุกคืนวัน แม้จะทุกข์ยาก แม้จะลำบากยากเย็น เธอไม่เคยท้อ ยิ่งปวดร้าว เธอจะยิ่งทุ่มเท ราวกับว่า โลกใบนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ความรักและความฝันของเธอ
เธอรู้ว่าเมื่ออุทิศตัวเพื่อความฝันแล้ว ทั้งชีวิตและวิญญาณก็ไม่หลงเหลืออะไรเพื่อสิ่งใดอีก เธอบอกฉันว่า ความจริงมีไว้รองรับน้ำตาใต้หมอนเท่านั้น หากเมื่อเราลุกขึ้นมาแล้ว มีแต่ความฝันเท่านั้น ที่เจิดจ้าและส่องประกายงดงาม พาเธอก้าวฝ่าข้ามผ่านทุกอย่าง เพื่อมาเป็นวันนี้ วันที่เธอเลือก
เธอยังคงเขียนเพลง เพลงของเธอบอกให้โลกรู้ถึงความงามของผู้คน ความงามของสิ่งรอบตัว ฉันถามเธอว่า ในขณะที่ชีวิตเธอลำบากทุกข์ยากเหลือเกินนั้น เธอเขียนหนังสือ เขียนเพลงจากส่วนไหน จากดวงตาของเธอหรือเปล่า
เพราะมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ส่องประกายงดงามออกจากร่างกายเธอ แม้มันจะดูเศร้า เปลี่ยวเหงา และปวดร้าวเหลือเกิน ประกายตาของเธอมาจากดวงจิตของเธอเป็นดวงจิตที่อุทิศแล้ว ถวายชีวิตเพื่อสิ่งฝัน เพราะฉะนั้นเธอจึงมองข้ามความทุกข์ของชีวิตได้ ก้าวข้ามทุกอย่างอย่างมุ่งมั่นเพื่อไปให้ถึงวันนั้น วันของเธอ
เธอลงมาจากเชียงใหม่ด้วยรถไฟหลังโทรมาหาฉัน เธอหอบหนังสือมาหาฉันเช่นเคย เป็นช่วงที่เกิดพฤษภาทมิฬ เธอแวะที่สนามหลวงอยู่สี่วัน เธอบอกว่านั่งนอนกลางถนนราชดำเนิน ร้อนมากเป็นช่วงวันที่ 17-20พฤษภา2535 หลังจากนั้นเธอลงจากกรุงเทพแล้วมาหาฉันที่หาดใหญ่ด้วยใบหน้าที่เกรียมแดด เสื้อผ้าขะมุกขะมอม เธอมาเล่าเรื่องเหตุการณ์ในพฤษภาทมิฬให้ฉันฟัง
แล้วเราสองคนก็พากันไปม็อบที่ศาลากลางจังหวัดสงขลา ปูเสื่อแล้วนั่งนอนอยู่ในกลุ่มม็อบนั้น เธอขึ้นเวทีร้องเพลง คือเพื่อน หลังเธอลงจากเวที เราคุยกันถึงหนังสือ การเมืองและเรื่องชีวิต เหมือนเราหลอมรวมทุกเรื่องไว้ในเรื่องเดียว ตลอดหนึ่งสัปดาห์เรากินนอนกลางม็อบอยู่ในตัวเมืองสงขลา จนถึงเวลาเธอกลับหลังม็อบยุติลง เธอเตรียมตัวกลับเชียงใหม่
ก่อนกลับ เธอบอกฉันว่า หากเธอหายไปนานๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เธอออกเดินทาง จะติดต่อมาเองเสมอ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ทอดทิ้งกันนะ ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
ฉันกลับมาขึ้นเวรต่อ พี่น้องและเพื่อนๆที่ทำงานพากันหัวเราะที่เห็นหน้าเกรียมแดดของฉัน พวกเขาบอก รู้แล้ว ไปม็อบมาแน่ๆ มีหนุ่มมารับไปหล่ะสิ หายไปเลย
แผนกอายุรกรรมที่ฉันทำงานอยู่ในตอนนั้นแบ่งเป็นสามตึก อายุรกรรมหญิง อายุรกรรมชายและตึกสงฆ์อาพาธที่รับทั้งพระที่ป่วย ฆราวาสที่เป็นโรคเส้นเลือดในสมอง และผู้ป่วยติดเชื้อเช่นโรคเอดส์ หรือโรคติดเชื้ออี่นๆ เช่น ตับอักเสบ ไข้หวัดใหญ่ วัณโรค เป็นต้น
พวกเราหลายสิบชีวิต หมุนเวียนกันขึ้นเวรทั้งสามตึก จึงรู้จักกันหมดทั้งแผนก ความผูกพันเกิดมาจากการร่วมทุกข์ร่วมสุข พี่ๆมักจะเอาขนม ของฝากมาฝากน้องๆเสมอในเวลาที่กลับบ้าน หรือไปตลาดเห็นขนมแล้วคิดถึงพวกที่อยู่เวร ก็แวะเอามาฝาก คนกินก็ชื่นใจเพราะในเวรยุ่งแสนยุ่ง บางคราวแทบจะไม่มีเวลากินข้าวเพราะคนไข้อาการหนักมีจำนวนมาก พวกเราอาศัยความอึด ยึ้อทำงานกันให้เสร็จก่อนเสมอแล้วค่อยนั่งลงกินกัน บางคราวขนมของกินเต็มโต๊ะ เดินผ่านห้องครัวถึงกับน้ำลายไหล แต่พวกเราฝึกความเพียร รอจนงานคลายลง คนไข้พักและบรรยากาศสงบแล้ว ถึงได้นั่งลงกินข้าวกัน
เมื่อเวลาผ่านไป พวกเรายิ่งผูกพันกัน รู้จักกันทั้งครอบครัว บ้านใครมีงานเราจะแลกเวร ไปช่วยงานกันทั้งงานบวช งานแต่งงาน กินนอนที่บ้าน ทำให้สนิทกันไปถึงครอบครัว รู้จักพ่อแม่ของพี่ๆน้องๆได้ ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตามโอกาส
ทุกสิ่งเหล่านี้เป็นการสร้างคุณธรรมน้ำมิตรที่เกิดจากการร่วมทุกข์ร่วมสุขของเพื่อนร่วมงาน การได้ทำงานร่วมกัน ก่อให้เกิดความรักที่ยิ่งใหญ่ พวกเราต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยเหมือนเราเป็นญาติ เป็นพี่น้องร่วมพ่อร่วมแม่กันเลยทีเดียว
ฉันมีความสุขอย่างล้นเหลือ ได้เป็นน้องในตึก ได้อ้อนพี่เวลาที่เราเหนื่อย พี่จะคอยดูแลเอาใจ ได้เป็นพี่ของน้องหลายคนที่รักเราเหลือเกิน ช่วยเหลือดูแลเราทุกอย่าง ฉันอยากให้ชีวิตหยุดอยู่เพียงเท่านั้น เพราะเห็นแล้วว่าความสุขจากการทำงานเป็นความสุขที่สุดแล้ว
หากแต่ชีวิตไม่เคยมีเพียงด้านเดียว ถึงเวลาของการเรียนรู้การจากพรากบทที่หนึ่ง ฉันถึงกับร้องไห้อย่างเสียศูนย์ เมื่อต้องจากทั้งพ่อแม่ และพี่น้องๆทุกคนไป วันของการจากลารออยู่ข้างหน้า ฉันไม่เคยรู้และไม่เคยคิดถึงมันเลย เป็นสัจธรรมที่สอนบทเรียนให้ฉันสำนึกและเข้าใจอย่างถ่องแท้