My Private Radio : เพลงโปร่งๆ
My Private Radio – รายการเพลงที่ผมมั่นใจว่าดีที่สุดในเว็บประชาไท (เพราะมันมีอยู่รายการเดียว :-P) กลับมาพบกับท่านอีกครั้งแล้วครับ
<p style="margin-bottom: 0cm"><font color="#800000"><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2"><strong>บ้านบรรทัดห้าเส้น</strong></font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2"><strong>...</strong></font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2"><strong>และอื่นๆ</strong></font></font></font></p> <p style="margin-bottom: 0cm"><br /> </p> <p style="margin-bottom: 0cm"><font color="#800000"><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">จริงๆ มันก็ยังเป็น “บ้านบรรทัดห้าเส้น” – คอลัมน์เพลงที่ไม่ค่อยจะอัพเดทเหมือนเดิมนั่นแหละครับ </font></font></font></p> <p style="margin-bottom: 0cm"><br /> </p> <p style="margin-bottom: 0cm"><font color="#800000"><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">แต่ที่เติมสร้อยคำว่า “</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">...</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">และอื่นๆ” มาเนี่ย ก็เพราะว่าในช่วงที่ผ่านมา ผมเคยแอบเขียนคอลัมน์ต่างๆ ในประชาไทอยู่บ้าง ทั้งเรื่องหนัง</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">, </font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">หนังสือ เรื่อยไปจนถึงเรื่องที่ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับประชาไทเลย อย่างเรื่องมวยปล้ำเป็นต้น </font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">(</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">ซึ่งการส่งเรื่องแบบนี้มานั้น ค่อนข้างวัดใจพี่ซัง – ผู้ดูแลคอลัมน์คนสวยอยู่พอสมควร ซึ่งพี่แกก็ใจถึงพอจะเอาลงอีก</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">...</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">ขอบคุณครับพี่ </font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">;-) )</font></font></font></p> <p style="margin-bottom: 0cm"><br /> </p> <p style="margin-bottom: 0cm"><font color="#800000"><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">ไหนๆ ก็ไหนๆ ผมก็ขอถือโอกาสเสียเลย ที่จะควบรวมนามปากกา “ยี่สิบสี่เศษหนึ่งส่วนหก” และ “รองเท้าผ้าใบเบอร์เก้าครึ่ง” ที่ผมเคยใช้ในบทความต่างๆ มาอยู่ในนามของ “เด็กใหม่ในเมือง” เสียเลย</font></font></font></p> <p style="margin-bottom: 0cm"><br /> </p> <p style="margin-bottom: 0cm"><font color="#800000"><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">ดังนั้น ต่อไปใน “บ้านบรรทัดห้าเส้น</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">...</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">และอื่นๆ” ก็จะยังมีเรื่องเพลงให้อ่านเป็นส่วนใหญ่เหมือนเดิม แต่ในบางครั้ง ผมจะขอแซมเอาเรื่องบันเทิงสัพเพเหระแขนงอื่นๆ เอาไว้แก้เลี่ยนด้วย</font></font></font></p> <p style="margin-bottom: 0cm"><br /> </p> <p style="margin-bottom: 0cm"><font color="#800000"><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">เผื่อว่าบางครั้งที่ผมเขียนเรื่องเพลงไม่ออก จะได้ใช้ชื่อคอลัมน์เป็น “ทางหนีไฟ” สำหรับตัวเองด้วย</font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">... </font></font><font face="Tahoma, sans-serif"><font size="2">อะแฮ่มๆ</font></font></font></p> <a href="file:///D:/%E0%B8%8B%E0%B8%B1%E0%B8%87/27_5/%E0%B8%9A%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%9A%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%97%E0%B8%B1%E0%B8%94%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%99/%E0%B9%80%E0%B8%98%C2%9A%E0%B9%80%E0%B8%99%C2%89%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%92%E0%B9%80%E0%B8%98%C2%99%E0%B9%80%E0%B8%98%C2%9A%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%83%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%83%E0%B9%80%E0%B8%98%E2%80%94%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%91%E0%B9%80%E0%B8%98%E2%80%9D%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%8B%E0%B9%80%E0%B8%99%C2%89%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%92%E0%B9%80%E0%B8%99%E2%82%AC%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%8A%E0%B9%80%E0%B8%99%C2%89%E0%B9%80%E0%B8%98%C2%99...%E0%B9%80%E0%B8%99%C2%81%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%85%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%90%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%8D%E0%B9%80%E0%B8%98%E0%B8%97%E0%B9%80%E0%B8%99%C2%88%E0%B9%80%E0%B8%98%C2%99%E0%B9%80%E0%B8%99%C2%86.doc"></a><p><strong><br /> "เด็กใหม่ในเมือง"</strong> <br />เป็นนามปากกาของชายไทยเชื้อสายจีน ที่มีคนบอกว่าเขาหน้าเหมือนแซมไวส์ แกมจี (เพื่อน ฮอบบิตของโฟรโด้ในหนัง Lord of the Ring) บางคนบอกว่าเขาหน้าเหมือนแจ็ค แบล็ค (พระเอกหนังเรื่อง School of Rock) แต่เขายืนยันว่าเขาเป็นผู้ชายตัวอ้วนที่จัดว่าหน้าตาดี ถ้าเทียบกับผู้ชายตัวอ้วนคนอื่นๆ <br /><br />ตอนเด็กๆ เคยฝันอยากเป็นดีเจ แต่ต่อมาเขาค้นพบว่าคนอ่านตัวหนังสือของเขารู้เรื่องมากกว่าฟังเขาพูด จึงเบนเข็มเข้าสู่อาชีพนักเขียนอิสระ (อิสระมาก...จนน่าใจหาย) แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ทิ้งความฝันวัยเด็ก โดยการเขียนเรื่องดนตรีในเว็บไซต์แห่งนี้นะแหละ </p><p> </p>
My Private Radio – รายการเพลงที่ผมมั่นใจว่าดีที่สุดในเว็บประชาไท (เพราะมันมีอยู่รายการเดียว :-P) กลับมาพบกับท่านอีกครั้งแล้วครับ
มาล่าช้ากันสักนิดนึงนะครับสำหรับรายการวิทยุส่วนตัวของผม แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มานะครับ
หวังว่ารายการนี้จะพอทำให้บรรยากาศอันดุเดือดในช่วงนี้เย็นๆ ลงมาบ้าง และรายการนี้... ไม่ว่าสีใด ก็ฟังกันได้สบายๆ...
ตอนที่ผมกำลังทำรายการวิทยุออนไลน์เล็กๆ รายการนี้ เมื่อมองออกไปที่ท้องฟ้าแถวบ้าน ผมเห็นพระจันทร์ดวงโตสวยส่องสว่างอยู่... เลยอยากจะเลือกเพลงให้เข้ากับบรรยากาศในตอนนั้น
พอเลือกเพลงได้ ก็เลยเอาเพลงที่เลือกมาเปิดให้คุณๆ ฟังกันนั่นแหละครับ
แม้ว่าในประชาไท รายการ My Private Radio จะเพิ่งได้มาโอกาสมาเปิดเพลงเพราะมั่ง ไม่เพราะมั่งให้กับคุณๆ ได้ฟังกันไม่นานนี้ แต่จริงๆ แล้ว ถ้านับตั้งแต่ที่ผมเริ่มทำรายการตอนแรกลงในเว็บไซต์ http://myprivateradio.ning.com แล้ว ตอนที่คุณได้ฟังอยู่ตอนนี้ นับเป็นตอนที่ 10 แล้วครับ
ในตอนนี้ ผมเลยตั้งโจทย์เล่นๆ ว่า ถ้าผมต้องเลือกเพลงทุกเพลงในรายการ ให้กับคนหลายๆ คน ตั้งแต่เพี่อนของผม เลยเถิดไปจนถึงทีมการท่าเรือไทย เอฟ ซี (!) ผมจะหยิบอะไรมาเปิดบ้าง
ผมกำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่ครับ...
ของเล่นชิ้นที่ว่า คือการทำรายการวิทยุออนไลน์ของตัวเองครับ
ถ้าคุณผู้อ่านแวะเข้าห้องเฉลิมกรุงของเว็บไซต์ pantip.com (พันทิปไม่ได้มีแค่ห้องราชดำเนินนะครับพี่น้อง...) ซึ่งเป็นเวบบอร์ดที่พูดถึงแวดวงดนตรี ละครเวที และงานศิลปะอยู่เป็นประจำละก็ คุณคงจะรู้ว่าศิลปิน-นักร้องที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญถึงที่สุดในห้องเฉลิมกรุงในช่วงเดือน - สองเดือนที่ผ่านมานั้นเป็นใคร
ถ้าคุณไม่ใช่เด็กห้องเหลิมกรุง คุณอาจจะเดาว่าเป็น Wonder Girls, Girl's Generation, ดงบังชินกิ, ซุปเปอร์จูเนียร์ หรือบรรดาบอยแบนด์ - เกิร์ลกรุ๊ปทั้งสัญชาติไทยและเกาหลี
มีตำนานกล่าวขานถึงเวทมนต์วิเศษ
ที่จะทำให้คนธรรมดา เสียงไพเราะกว่าใคร
เริงระบำได้เหนือกว่าใคร
ผมเริ่มนั่งเขียนบทความชิ้นนี้ ตอน 10 โมงกว่าๆ ของวันที่ 14 เมษายน 2552 หลังวันสุกดิบของการปะทะระหว่างผู้ชุมนุมและเจ้าหน้าที่ในหลายๆ จุดทั่วกรุงเทพฯ
ที่จั่วหัวแบบนี้ ผมไม่ได้มาพูดเรื่องการเมืองหรอกครับ (ผมเขียนวัน-เวลาเอาไว้เพื่อเตือนความจำของตัวเองเท่านั้นแหละ)
ผมจะมาเล่าเรื่องที่ทำงานประจำของผมให้คุณๆ ฟังครับ