Skip to main content

 

ถ้าคุณผู้อ่านแวะเข้าห้องเฉลิมกรุงของเว็บไซต์ pantip.com (พันทิปไม่ได้มีแค่ห้องราชดำเนินนะครับพี่น้อง...) ซึ่งเป็นเวบบอร์ดที่พูดถึงแวดวงดนตรี ละครเวที และงานศิลปะอยู่เป็นประจำละก็ คุณคงจะรู้ว่าศิลปิน-นักร้องที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญถึงที่สุดในห้องเฉลิมกรุงในช่วงเดือน - สองเดือนที่ผ่านมานั้นเป็นใคร

ถ้าคุณไม่ใช่เด็กห้องเหลิมกรุง คุณอาจจะเดาว่าเป็น Wonder Girls, Girl's Generation, ดงบังชินกิ, ซุปเปอร์จูเนียร์ หรือบรรดาบอยแบนด์ - เกิร์ลกรุ๊ปทั้งสัญชาติไทยและเกาหลี

\\/--break--\>

แต่ในความจริง...มันไม่ใช่อย่างนั้นแฮะ

 

ศิลปินที่ดังที่สุดในพันทิปตอนนี้ และสามารถทะลุทะลวง และสยบกระแสเกาหลีฟีเวอร์ได้อย่างราบคาบ (และยังสามารถโผล่ไปสร้างกระแสในกลุ่มอื่นๆ นอกจากเฉลิมกรุง-เฉลิมไทย ได้อีก) นั่นก็คือวง "โซคูล" - วงป๊อปร็อกจากจังหวัดพิษณุโลก ที่มีผลงานออกมาหลายชุดภายใต้ชายคา GMM - Grammy

 

แม้จะเป็นวงที่ออกอัลบั้มในสังกัดใหญ่ แต่ก็ไม่ได้เป็นศิลปินระดับบิ๊กเนม ด้วยเหตุนี้คงทำให้ท่านๆ ที่ไม่ค่อยเล่นเนต อาจจะงงที่อยู่ดีๆ เมื่อคุณหลงเข้าพันทิป แล้วก็พบว่ามีกระทู้โซคูลเต็มไปหมด และดีกรีความงงจะเพิ่มไปใหญ่ เมื่อคุณได้ยินคำประเภท "โซคูลเลี่ยน", "บร๊ะเจ้าโจ๊ก", "ชาบูๆๆๆๆๆ" ซึ่งกระแสโซคูลเลี่ยนก็ระบาดไปยังบอร์ดต่างๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งในบอร์ดอย่างบอร์ดฟ้าเดียวกัน !!!

 

แม้ว่า ณ เวลานี้ กระแสที่ว่าจะซาไปแล้ว แต่การมองย้อนกลับไปมองดูปรากฎการณ์ที่ผ่านมา น่าจะช่วยให้เราได้เรียนรู้อะไรบ้าง

 

หรือถ้าให้พูดแบบจริงใจกว่านั้น นี่เป็นข้ออ้างของผม เพราะผมเริ่มเขียนตั้งแต่กระแสมันขึ้น จนมาเพิ่งเสร็จก็ตอนนี้เนี่ยล่ะ (ฮา)

 

เรื่องมันเริ่มต้นมาจากมิวสิควีดิโอของพวกเขาครับ

 

โดยปกติ มิวสิควีดิโอของศิลปินต่างๆ มักจะเป็นเครื่องมือสร้างภาพลักษณ์ศิลปินที่ดีชิ้นหนึ่ง ประมาณว่าถ้าคุณอยากให้แฟนเพลงเห็นภาพศิลปินนั้นๆ แบบไหน คุณก็นำภาพนั้นมาใส่ในมิวสิควีดิโอนั้นๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรดาครีเอทีฟแกเห็นว่าโซคูลเอาดีทางขำได้ หรือเพราะว่าอยากแกล้งพวกเขาก็ไม่รู้ (ฮา) เลยทำให้ใน MV ของพวกเขา แทบจะหาโอกาสโชว์หล่อ จะได้โชว์ก็แค่ช็อตฮาๆ จากคุณโจ๊ก - พรภพ จันทร์เจริญ นักร้องนำและมือกีตาร์ของวง ตั้งแต่น้ำตาไหลพราก, ปิดตาลง พร้อมโชว์คำว่า Love You ที่อยู่บนเปลือกตา, ใส่แว่นดำรุ่นพ่นน้ำตาได้, ขี่ควายหนีแฟนเพลง เรื่อยไปจนถึงกินซิมมือถือ!

 

 

  

าพจาก MV เพลง "ซากอ้อย" ซึ่งถือเป็นเพลงในตำนานของพวกเขา :-P

 

ความฮาของมิวสิควีดิโอ และมาดแบบไม่ห่วงหล่อของพวกเขากลายเป็นที่เลื่องลือ และฮากลิ้งกันไปแบบปากต่อปาก ยิ่งในยุคที่มีเว็บแบบ YouTube ที่ทำให้คุณสามารถดูวีดิโอมากมายได้ตามที่คุณอยาก (...ถ้าบ้านคุณไม่ใช่บ้านที่ยังต่อเนตด้วยโมเด็มแบบผมนะ :-P) คำร่ำลือเลยยิ่งขจรขจายไปไกลใหญ่

 

และมันก็ขจรขจายมายังเว็บ pramool.com

 

เว็บประมูลดอทคอมนี่เป็นเว็บที่แปลกครับ เพราะจุดเริ่มต้นของผู้ทำเว็บ ต้องการให้เป็นเว็บสำหรับเป็นที่ซื้อขาย - แลกเปลี่ยน และประมูลสินค้าตามชื่อเว็บ แต่ไปๆ มาๆ ในส่วนของเว็บบอร์ด กลับกลายเป็นส่วนที่โดดเด่นที่สุดไปซะงั้น

 

ซึ่งในเว็บบอร์ดนี่ล่ะ ที่อยู่ดีๆ มีผู้ใช้นามปากกาว่า Inwpower ตั้งกระทู้หัวข้อ "เฮ้ย วง So Cool นี่มันวงInWป่าววะ" (บอกกันนิดนึง เผื่อจะงงกันว่าคำว่า InW เนี่ย รูปร่างมันคล้ายๆ กับคำว่า "เทพ" ในภาษาไทยนะครับ) ซึ่งเนื้อในกระทู้มีดังนี้... (เพื่ออรรถรสในการอ่าน ผมขออนุญาตคงเนื้อความของกระทู้ โดยไม่เซ็นเซอร์...แต่ขออนุญาตแก้คำผิดนิดส์นึงนะครับ)

 

"กรูเห็นแมร่งเล่นสุดยอดเลยว่ะ โคตรเทพ กรูว่ามันต้องเป็นตำนานของประเทศไทยแน่ๆว่ะ ฝีมือ สุดยอด solo กระจาย


กรูไม่เคยเห็นวงไหนเก่งเท่านี้แล้วว่ะในประเทศไทยอ่ะ เพลงก็เนื้อหารุนแรงทำนองดุดัน เกรี้ยวกราด ผมว่านักร้องนำมันเป็นนักประพันธ์เพลงที่น่าจะมีฝีมือระดับโลกเลยว่ะ การเรียบเรียงดนตรี ทำได้ลงตัว ดีกว่าพวกวงตำนานของต่างประเทศอีกว่ะ มันน่าจะเป็น อีกตำนานบทใหม่ของวงการ Rock ของโลกเลยว่ะ

MV
นี่ก็ใช้กราฟฟิก ภาพคม มี story board การกำกับ ดีทุกอย่างน่าจะไปได้ไกลระดับโลกเลยว่ะ กรูว่า เว้ยยยยย ยิ่งพูดยิ่งอยากฟัง


ต้องรีบไปหาซื้อ CD แล้วว่ะ เฮ้ย เอาคาราโอเกะดีกว่าจะได้ดู MV ในตำนาน

ปล.เป็นอีกหนังหน้าประวัติศาสตร์ไทยต้องจารึกไว้"

 

อ่านแล้วก็คงพอจะเดาได้นะครับ...ว่าพี่แกประชด :-)

 

(จริงๆ ในกระทู้นี้มีอะไรฮาๆ อีกเพียบ ลองเข้าไปดูที่ http://bbs.pramool.com/webboard/view.php3?katoo=C13280 เองแล้วกัน)

 

จากกระทู้อำเอาขำ ไปๆ มา ดันมีคนเริ่มขำด้วย กระแสเลยแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มมีการบัญญัติคำว่า "โซคูลเลี่ยน" (ซึ่งล้อเลียนมาจากคำว่า "เรโทรเลี่ยน" ซึ่งเป็นคำที่ใช้เรียกแฟนคลับของวง Retrospect) เริ่มมีการเรียกโจ๊กว่า "บร๊ะเจ้า" (แผลงมาจาก "พระเจ้า" ซึ่งหลังๆ คำตระกูล "บร๊ะ" ก็งอกเงยมาอีกเรื่อยๆ อย่างเช่น "บร๊ะลานุภาพ" และเมื่อมีคนรู้ว่าโจ๊กมีแฟน ก็เริ่มมีคนเรียกแฟนของโจ๊กว่า "บร๊ะมเหสี"... ล่าสุด เมื่อ girly berry เริ่มทำเอ็มวีรั่วๆ บ้าง พวกเธอก็กลายเป็น "บร๊ะสนม" โดยปริยาย...เอาเข้าไป^ ^") ,การ "บูชา" ที่หลังๆ แผลงเป็น "ชาบู"

 

หลังจากนั้นกระแสโซคูลเลี่ยนก็เริ่มระบาดเข้ามาในห้องเฉลิมกรุงใน pantip.com ผ่านทางสมาชิกบอร์ดประมูลที่เป็นสมาชิกของพันทิปด้วย แต่ในการระบาดครั้งนี้มีข้อแตกต่างออกไป จากเดิมที่กระแสโซคูลเลี่ยนเริ่มจากการตั้งใจอำเพื่อประชด กลายเป็นการอำโดยบรรดาแฟนพันธุ์แท้ไปซะงั้น

 

ในเวลานี้เอา เริ่มมีกระทู้ "เรื่องจริง 17 ข้อ เกี่ยวกับ joke socool!!!" ที่นำเอาบรรดา "ตำนานปลอมๆ" ของโจ๊ก ซึ่งแต่ละอันก็บ้าบอได้โล่ดีแท้ ผมจะยกบางข้อมาให้อ่านละกัน

 

    • น้ำตาของ โจ๊ก โซคูล สามารถ รักษามะเร็งได้ แต่โจ๊ก โซคูล ไม่เคยร้องไห้

    • โจ๊ก โซคูล สามารถฟังประกาศ คมช. เพียงครั้งเดียวได้

    • โจ๊ก โซคูล เป็นคนเดียวที่สอบโทเฟล ได้คะแนนเต็มด้วยการตอบทุกคำถามว่า โจ๊ก โซคูล

    • โจ๊กโซคูลสามารถ กิน เลย์เพียงชิ้นเดียว ได้ แต่คุณต้องอร่อยชิ้นเดียวไม่เคยพอ

 

(มีการค้นพบภายหลังว่า บางข้อเป็นการก๊อปปี้มาจากมุข Chuck Norris's Fact - ที่ฝรั่งเขาล้อเลียน Chuck Norris ดารานักบู๊รุ่นเก๋า...แต่อย่างข้อประกาศ คมช. เนี่ย ผมว่าน่าจะเมดอินไทยแลนด์นะ)

 

กระแสในพันทิปเป็นไปอย่างต่อเนื่อง ด้วยสารพัดมุขที่เล่นกันไม่รู้จักหยุดจักหย่อน ไม่ว่าจะเป็นบรรดารูปภาพที่แสดง "บร๊ะลานุภาพ" อย่างเช่นการปรากฏกายพร้อมๆ กับ Yoshiki ของ X-Japan หรือรูปการ "บูชา" ในรูปแบบต่างๆ

 





 

ซึ่งถ้ามันจบลงแค่เรื่องในเวบบอร์ด ก็คงไม่ต่างกับหลายๆ กระแส ที่ผ่านมาและผ่านไปบนหน้าจอ แต่มันเปลี่ยนไปเมื่อ so cool และต้นสังกัดดันเล่นด้วย ด้วยการปล่อยคลิปขอบคุณกระแสบูชาบร๊ะเจ้า และมีการออกซิงเกิ้ลเพลง "Pantip" ซึ่งเป็นเพลงเก่าของวงโลโซ แต่ก็เปลี่ยนเนื้อ เป็นแบบนี้...


มันเกิดจากประมูล ที่คุณให้ฉันเป็นบร๊ะเจ้า
ช่วนกันเชียร์เป็นเรื่องเป็นราว ช่วยแก้ข่าวที่คนเม้นท์มา
ก็ชีวิตฉันในช่วงนี้ เพลงมันฮิตมันฮิตเป็นบ้า
ไม่ค่อยจะมีเวร่ำเวลา จะออกมาเจอะเจอหน้าใคร

ก็เจ็บในใจที่ใครพูดกัน ว่าฉันมันเสี่ยวไม่เป็นท่า
ไปพารากอนก็เจอมา เจ็บจนฮาไม่เป็นงั้นเลย

ก็อยากเข้าไปพันธุ์ทิพย์ อยากจะไปพันธุ์ทิพย์ให้ไว
มันอยากจะเจอเธอแทบตาย ก็อยากเข้าไปพูดคุย
ก็อยากเข้าไปพันธุ์ทิพย์ อยากจะไปพันธุ์ทิพย์แน่เอย
มันอยากให้เธอช่วยที ก็อยากจะเจอเพื่อนซี้ อยู่ที่พันธ์ทิพย์

มันสุดจะยินดี ที่ให้ฉันเป็นบร๊ะเจ้า
จะชาบูอะไรก็เอา แพะแก่ๆเอามาเชือดกัน
ก็ชีวิตฉันในช่วงนี้ เพลงมันฮิตมันฮิตเป็นบ้า
ไม่ค่อยจะมีเวร่ำเวลา จะออกมาเจอะเจอหน้าใคร...

 

จริงๆ กระแสบร๊ะเจ้าโจ๊กนี่ ถ้าจะมองเป็นแค่เรื่องฮาแตกมันก็ใช่อยู่แล้วละ แต่หากมองกันให้ลึกกว่านั้น ผมมองเห็นถึงบร๊ะลานุภาพ เอ้ย... พลานุภาพของสังคมออนไลน์ ที่สามารถสร้าง "กระแส" ให้เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว (ล่าสุดที่เราเห็น ก็กระแสคุณป้า Susan Boyle นั่นไง) รวมถึงความเปิดกว้างของสังคมออนไลน์ ที่เป็นพื้นที่ในการรื้อสร้าง และกระจายสิ่งที่มีอยู่แล้ว ให้มันเลยเถิดไปได้อีก

 

แต่ไม่ว่าปรากฎการณ์บร๊ะเจ้าโจ๊กจะบอกอะไรกับเราได้ แต่ที่แน่ๆ ผมรู้ว่า...

 

ผมไม่ได้เป็นคนเลือกที่จะเขียนถึงบร๊ะเจ้า แต่บร๊ะเจ้าเป็นผู้เลือกผมครับ :-P

 

ปล. ขอบคุณหลายๆ กระทู้ในห้องเฉลิมกรุง ของเว็บ pantip.com สำหรับภาพประกอบครับ

 

 

 

 

 

บล็อกของ เด็กใหม่ในเมือง

เด็กใหม่ในเมือง
My Private Radio – รายการเพลงที่ผมมั่นใจว่าดีที่สุดในเว็บประชาไท (เพราะมันมีอยู่รายการเดียว :-P) กลับมาพบกับท่านอีกครั้งแล้วครับ
เด็กใหม่ในเมือง
มาล่าช้ากันสักนิดนึงนะครับสำหรับรายการวิทยุส่วนตัวของผม แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มานะครับหวังว่ารายการนี้จะพอทำให้บรรยากาศอันดุเดือดในช่วงนี้เย็นๆ ลงมาบ้าง และรายการนี้... ไม่ว่าสีใด ก็ฟังกันได้สบายๆ...
เด็กใหม่ในเมือง
ตอนที่ผมกำลังทำรายการวิทยุออนไลน์เล็กๆ รายการนี้ เมื่อมองออกไปที่ท้องฟ้าแถวบ้าน ผมเห็นพระจันทร์ดวงโตสวยส่องสว่างอยู่... เลยอยากจะเลือกเพลงให้เข้ากับบรรยากาศในตอนนั้น พอเลือกเพลงได้ ก็เลยเอาเพลงที่เลือกมาเปิดให้คุณๆ ฟังกันนั่นแหละครับ       
เด็กใหม่ในเมือง
แม้ว่าในประชาไท รายการ My Private Radio จะเพิ่งได้มาโอกาสมาเปิดเพลงเพราะมั่ง ไม่เพราะมั่งให้กับคุณๆ ได้ฟังกันไม่นานนี้ แต่จริงๆ แล้ว ถ้านับตั้งแต่ที่ผมเริ่มทำรายการตอนแรกลงในเว็บไซต์ http://myprivateradio.ning.com แล้ว ตอนที่คุณได้ฟังอยู่ตอนนี้ นับเป็นตอนที่ 10 แล้วครับ   ในตอนนี้ ผมเลยตั้งโจทย์เล่นๆ ว่า ถ้าผมต้องเลือกเพลงทุกเพลงในรายการ ให้กับคนหลายๆ คน ตั้งแต่เพี่อนของผม เลยเถิดไปจนถึงทีมการท่าเรือไทย เอฟ ซี (!) ผมจะหยิบอะไรมาเปิดบ้าง
เด็กใหม่ในเมือง
 กลับมาอีกครั้งสำหรับรายการวิทยุส่วนตัวของผมครับ :-)ผมบันทึกเสียงรายการตอนนี้ในคืนวันวาเลนไทน์ เลยทำให้บรรยากาศของวันแห่งความรักเผลอตลบอบอวลเข้ามาในรายการด้วยตอนนี้เลยมีเพลงรักดีๆ ให้ฟังกันเยอะครับเชิญฟังกันได้เลยครับ  
เด็กใหม่ในเมือง
  กลับมาอีกครั้งกับรายการวิทยุส่วนตัวของผมครับ :-)   GT 200 กับเพลงโซล – ดิสโก้ ดูมันไม่เกี่ยวกันเลย แต่มันก็มาอยู่ในรายการนี้กันได้ซะงั้น   เชิญฟัง และติ-ชมกันได้ครับ       
เด็กใหม่ในเมือง
ผมกำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่อยู่ครับ... ของเล่นชิ้นที่ว่า คือการทำรายการวิทยุออนไลน์ของตัวเองครับ
เด็กใหม่ในเมือง
  ถ้าคุณผู้อ่านแวะเข้าห้องเฉลิมกรุงของเว็บไซต์ pantip.com (พันทิปไม่ได้มีแค่ห้องราชดำเนินนะครับพี่น้อง...) ซึ่งเป็นเวบบอร์ดที่พูดถึงแวดวงดนตรี ละครเวที และงานศิลปะอยู่เป็นประจำละก็ คุณคงจะรู้ว่าศิลปิน-นักร้องที่กำลังเป็นที่กล่าวขวัญถึงที่สุดในห้องเฉลิมกรุงในช่วงเดือน - สองเดือนที่ผ่านมานั้นเป็นใคร ถ้าคุณไม่ใช่เด็กห้องเหลิมกรุง คุณอาจจะเดาว่าเป็น Wonder Girls, Girl's Generation, ดงบังชินกิ, ซุปเปอร์จูเนียร์ หรือบรรดาบอยแบนด์ - เกิร์ลกรุ๊ปทั้งสัญชาติไทยและเกาหลี
เด็กใหม่ในเมือง
  มีตำนานกล่าวขานถึงเวทมนต์วิเศษที่จะทำให้คนธรรมดา เสียงไพเราะกว่าใครเริงระบำได้เหนือกว่าใคร
เด็กใหม่ในเมือง
ผมเริ่มนั่งเขียนบทความชิ้นนี้ ตอน 10 โมงกว่าๆ ของวันที่ 14 เมษายน 2552 หลังวันสุกดิบของการปะทะระหว่างผู้ชุมนุมและเจ้าหน้าที่ในหลายๆ จุดทั่วกรุงเทพฯที่จั่วหัวแบบนี้ ผมไม่ได้มาพูดเรื่องการเมืองหรอกครับ (ผมเขียนวัน-เวลาเอาไว้เพื่อเตือนความจำของตัวเองเท่านั้นแหละ)ผมจะมาเล่าเรื่องที่ทำงานประจำของผมให้คุณๆ ฟังครับ
เด็กใหม่ในเมือง
ผมขอเริ่มต้นบทความชิ้นนี้ ด้วยการย้อนระลึกถึงเมื่อครั้งที่ผมยังเป็นเด็กนักเรียนประถม ในยุคที่สถานีโทรทัศน์ทุกแห่งในประเทศไทยยังไม่มีการออกอากาศช่วงกลางวันในวันธรรมดา และยังไม่มีเคเบิลทีวีให้บริการอย่างเอิกเกริกแบบตอนนี้ ในยุคที่คอมพิวเตอร์ยังเป็นสิ่งอภิมหาแพงเกินกว่าที่ทุกครัวเรือนจะมี หรือถึงบ้านไหนจะมี เทคโนโลยีในยุคนั้นก็ยังไม่เอื้อให้คอมพิวเตอร์เป็นศูนย์รวมความบันเทิงแบบทุกวันนี้ ความบันเทิงในยุคนั้นของผม นอกจากรายการทีวีวันเสาร์ - อาทิตย์แล้ว บรรดาวีดิโอจากร้านเช่าก็เป็นความบันเทิงราคาถูกที่พอจะมีกันได้ ซึ่งวีดิโอที่เรามักจะเลือกเช่า ก็หนีไม่พ้นการ์ตูนและหนังต่างๆ
เด็กใหม่ในเมือง
(ก่อนจะเริ่มบทความ...คุณผู้อ่านรู้สึกไหมครับ ว่าชื่อบทความกับชื่อผม มันคล้องจองกันพิลึก อิอิ...)  ไม่รู้ว่าท่านผู้อ่านจะมีศิลปิน หรือวงดนตรีใดๆ ที่เมื่อมีอัลบั้มใหม่ของพวกเขา / เธอ ออกวางแผง เราก็ไม่รีรอที่จะรีบไปหาอัลบั้มมาเป็นเจ้าของโดยพลันหรือเปล่า สำหรับตัวผม...โมเดิร์นด็อกสร้างความรู้สึกแบบนี้ให้ผมตลอดมา ตั้งแต่สมัยผมควักเงิน 60 บาทจากกระเป๋านักเรียนสีกากีออกจากกระเป๋า และคว้าอัลบั้ม “โมเดิร์นด็อก” (ที่มีชื่อเล่นว่าอัลบั้ม “เสริมสุขภาพ”) จากแผงเทป จนถึงวันนี้ วันที่โมเดิร์นด็อกมีอัลบั้ม “ทิงนองนอย” ออกมาเป็นอัลบั้มใหม่ ความรู้สึกนั้นก็ยังเกิดกับผมไม่แปรเปลี่ยน…