สายใยแห่งกวีนิพนธ์ ฉบับที่ 15 "จากภวังค์ไป-กลับ, พลบโลก" คัดเลือกมาจาก "สายรุ้ง รุ่งเืยือน"

เหมือนหนาวเทียมธาตุฟ้า เชือนเฉย

ดินนี่ร่ำร้าวเปรย ฉ่ำแล้ง

สายหยุดผ่องเวียนเผย เลือนจาก

ให้เหว่ว้างโหยแห้ง ห่วงให้สืบสรรค์ ฯ

จากภวังค์ไป – กลับ, พลบโลก

อ่านโคลงกานท์ ร้อยบท ระนึกฝัน

เห็นหลั่นแหวนชีวัน ชนิดนี้

อยากเยือนหยุดแย้มวัน คืนกล่าว

เฝ้าแก่นเปลือกรู้กระพี้ กู่สูง...

สูง – ต่ำ, ทางแอ่นเกรี้ยว กราดแกร็น

สูง – ต่ำ, ยูงรำแพน กรีดเยื้อง

สูง – ต่ำ, หากหื่นแหน แหวกเหยียบ

สูง – ต่ำ, ผูกพลั้งเปลื้อง ปรับหมุน ฯลฯ

หวังสุญญา.. ว่างแร้น โลกหวัง

ฟื้นตื่นเช้าสายดัง เท่าฟื้น

โลกจินตพลบภวังค์ กอบโลก

ถือระยะย่ำย้ำพื้น วาดถือ ฯ

ฤา ผ้าพรรณ ผ่องเสื้อ สวมคลุม

ถือแย่ง ฤา ยุคกุม ร่วมขั้น

ฤา ใจจ่อฉายรุม ล้อมส่วน รายเอย

ถือชอบ – ชัง ทั้งชั้น ชั่งถึง

ซึ่งการใดซื่อซื้อ บางหนา เสมอเทียม

เท่าหลั่นล้ำ เหลื่อมหา ดื่มสร้าง

กล่อมใจกล่อมเยียวยา เยื้อนส่อง

ขับตื่นรอยร้อยร้าง รื่นรอย ฯลฯ

รอยร้างทางขื่นข้าง ขมขัน

ที่เด่นดาลด้อยผัน แก่นเยื้อ

รอยหยัดที่แย้มหัน ยกหยิบ

ที่บทใดดั้นเฟื้อ เฟื่องเกริน ฯ

เผชิญโลกหากเลื่อนล้อ เกวียนเทียม

เริ่มหนึ่งร้อยพันเกรียม หวั่นใกล้

เผชิญจากใจเจียม ว้างจัด ใจเอย

เริ่มต่างตามด้านไร้ เรื่อหวัง ฯ

ลำพังข้าหนึ่งนี้ พลบภวังค์ ใจดล

ใดว่างหนอเงียบดัง ยากฟื้น

ไป – กลับ, กับ – หน้า – หลัง โลกพบ

โลกขับขานขึ้นชื้น อย่าสลาย ฯลฯ

เสียดายสายบ่ายเช้า จากถือ

คือเผ่าพันธุ์ใด ฤา ปลุกครั้ง

โลกอิสระใดหรือ - ไร้ขอบ แม่เอย

พันธุ์อิ่มถมอื้อทั้ง ไม่ถึง.

.........................................

กวี