สายใยแห่งกวีนิพนธ์ ฉบับที่ 3 จาก "Tr.Forrest"

เคยไหมความทุกข์ทั้ง              ที่เคย

ร้าวร่ำจนชาเฉย                       ร่ำร้าว

นิ่งไหวผ่านอกเอย                    ไหวนิ่ง

หนาวรุ่มแล้งยามก้าว                ที่ก้าวเหน็บหนาว ฯ

๑ ชุดสำหรับการเรียงถ้อยวลี แม้นไม่มีสัมผัสคล้องจองดั่งโคลงกลอน ในความแน่นอนแต่ละครั้ง หลังผ่านคืนป่วยไข้ สายใยแ่ห่งกวี จึงได้รับเกียรติจาก Tr.Forrest เศษถ้อยวจีเผอิญ... เชิญพิศอ่านแล...

ความมืดที่ไม่ใช่เวลากลางคืน

.............................................................................

จากช่องกำแพงแตกร้าวที่ฉันมองเห็น

ตรงมุมกำแพงสีขาว ผู้ที่อยู่ตรงนั้น

คือ พวกหอยทาก

นุ่มนิ่มอยู่ภายใต้มงกุฎ

ประหนึ่งมัน ... เหล่าหอยทากเป็นประเภทมั่นคงเด็ดเดี่ยวราวพวกมีสี่เท้าทั้งหลาย

เยื้องยาตรเช่นเดียวกับวิถีแห่งความบรรลุทั้งหลาย

เดินทางด้วยจิตประหนึ่งวิมุติเทพทั้งปวง

จากเบื้องล่างกำแพงสู่เบื้องบนกำแพง

จากทางซ้ายไปทางขวา

ประเดี๋ยวสงบนิ่ง ประเดี๋ยวเปลี่ยนตำแหน่งแห่งที่ในพริบตา

จากช่องกำแพงแตกร้าวที่เรามองเห็น

มันเป็นเช่นนั้นแหละพวกหอยทาก

เคลื่อนไหวไปได้อย่างไรโดยไม่มีใครเห็น

ทิ้งรอยทางไว้เป็นความใสแวววาว

และนั่นคือเวลากลางวัน

จากช่องกำแพงแตกร้าวที่ฉันเคยมองเห็น

ความมืดอันเงียบเชียบเป็นวี่แววของความสุกสกาวบางประการ

ล่องลอยอยู่ไกลออกไปเพียงมือเอื้อม

หอยทาก

เป็นเพียงวิญญาณไร้รูป

เป็นเพียงนามธรรมในฉันในห้วงยามอึงคนึงนี้

ประหนึ่งมัน ... เหล่าหอยทากไม่เคยเป็นประเภทมั่นคงเด็ดเดี่ยวได้อย่างพวกมีสี่เท้าทั้งหลาย

เหล่าหอยทาก... เหตุใดมันไม่เยื้องยาตรเช่นเดียวกับวิถีแห่งความบรรลุทั้งหลาย

เหตุใดมันไม่เดินทางด้วยจิตประหนึ่งวิมุติเทพทั้งปวง

จากเบื้องล่างกำแพงสู่เบื้องบนกำแพง

จากทางซ้ายไปทางขวา

เหล่าหอยทากผู้ปราศจากตำแหน่งแห่งที่บนกำแพงสีขาว

จากช่องกำแพงแตกร้าวที่ฉันไม่อาจเห็นได้

มันเป็นเช่นไร พวกหอยทาก

เคลื่อนไหวได้อย่างไรโดยไม่ถูกมองเห็น

ทิ้งรอยทางไว้เป็นความใสแวววาว

อย่างไรกันเล่า

หรือนั่นคือ เวลากลางวันที่ไม่ใช่

หรือนั่นคือ ความมืดที่ไม่ใช่เวลากลางคืน.

..................................

โดย : Tr. Forrest -- 14 August 2010