เหมือนหนาวเทียมธาตุฟ้า เชือนเฉย
ดินนี่ร่ำร้าวเปรย ฉ่ำแล้ง
สายหยุดผ่องเวียนเผย เลือนจาก
ให้เหว่ว้างโหยแห้ง ห่วงให้สืบสรรค์ ฯ
จากภวังค์ไป – กลับ, พลบโลก
อ่านโคลงกานท์ ร้อยบท ระนึกฝัน
เห็นหลั่นแหวนชีวัน ชนิดนี้
อยากเยือนหยุดแย้มวัน คืนกล่าว
เฝ้าแก่นเปลือกรู้กระพี้ กู่สูง...
สูง – ต่ำ, ทางแอ่นเกรี้ยว กราดแกร็น
สูง – ต่ำ, ยูงรำแพน กรีดเยื้อง
สูง – ต่ำ, หากหื่นแหน แหวกเหยียบ
สูง – ต่ำ, ผูกพลั้งเปลื้อง ปรับหมุน ฯลฯ
หวังสุญญา.. ว่างแร้น โลกหวัง
ฟื้นตื่นเช้าสายดัง เท่าฟื้น
โลกจินตพลบภวังค์ กอบโลก
ถือระยะย่ำย้ำพื้น วาดถือ ฯ
ฤา ผ้าพรรณ ผ่องเสื้อ สวมคลุม
ถือแย่ง ฤา ยุคกุม ร่วมขั้น
ฤา ใจจ่อฉายรุม ล้อมส่วน รายเอย
ถือชอบ – ชัง ทั้งชั้น ชั่งถึง
ซึ่งการใดซื่อซื้อ บางหนา เสมอเทียม
เท่าหลั่นล้ำ เหลื่อมหา ดื่มสร้าง
กล่อมใจกล่อมเยียวยา เยื้อนส่อง
ขับตื่นรอยร้อยร้าง รื่นรอย ฯลฯ
รอยร้างทางขื่นข้าง ขมขัน
ที่เด่นดาลด้อยผัน แก่นเยื้อ
รอยหยัดที่แย้มหัน ยกหยิบ
ที่บทใดดั้นเฟื้อ เฟื่องเกริน ฯ
เผชิญโลกหากเลื่อนล้อ เกวียนเทียม
เริ่มหนึ่งร้อยพันเกรียม หวั่นใกล้
เผชิญจากใจเจียม ว้างจัด ใจเอย
เริ่มต่างตามด้านไร้ เรื่อหวัง ฯ
ลำพังข้าหนึ่งนี้ พลบภวังค์ ใจดล
ใดว่างหนอเงียบดัง ยากฟื้น
ไป – กลับ, กับ – หน้า – หลัง โลกพบ
โลกขับขานขึ้นชื้น อย่าสลาย ฯลฯ
เสียดายสายบ่ายเช้า จากถือ
คือเผ่าพันธุ์ใด ฤา ปลุกครั้ง
โลกอิสระใดหรือ - ไร้ขอบ แม่เอย
พันธุ์อิ่มถมอื้อทั้ง ไม่ถึง.
.........................................
บล็อกของ ณรงค์ยุทธ์
ณรงค์ยุทธ์
วันคืน...
หยดน้ำค้างเยี่ยมเช้า ฉ่ำเยือน
ซึมแผ่วห้องหับเรือน ระลึกรื้น
ห้วงฝันตื่นแว่วเหมือน หยดหนึ่ง
ณรงค์ยุทธ์
เสียงต่างต่างคั่งค้าง เลื่อนลอย
เช้าฉ่ำแล้งฝันรอย รื่นร้าง
เสียงแล้งฉ่ำย่ำคอย ร้
ณรงค์ยุทธ์
ลุกเตรียมรับฉ่ำแล้ง อารมณ์
รับคลื่นผ่านคายขม คั่งค้าง
ลุกไหวแว่ววาวชม ขวัญชื่น
รับตื่นชักเช้าร้าง รื่นร้อยรอยเรียง ฯลฯ
ณรงค์ยุทธ์
วันคืนต่อคลื่นคว้า พลังใจ
ถึงผ่านฟุ้งซ่านไหว เห่เร้น
สัมผัสเพื่อยองใย ฝันตื่น
ทุกฝั่งทางเลือกเฟ
ณรงค์ยุทธ์
เหมือนหนาวเทียมธาตุฟ้า เชือนเฉย
ณรงค์ยุทธ์
จนที่สุดทุกข์ล้ำ ไพศาล
หากเล่าฟ้าประทาน กว่าพื้น
ด้วยโหมรุกโรมราน แว่วดั่ง
ณรงค์ยุทธ์
ไม่รู้แรงกลั่นร้อย รอยสรรค์
จะหมดจากใจฉัน กี่ครั้ง
ให้ร้อยกลั่นจาบัลย์ สุดที่่
ณรงค์ยุทธ์
เพื่อพิสูจน์ค่าล้ำ ลางเทียม
จริงเท็จในอกเกรียม กว่ารู้
ณรงค์ยุทธ์
ความลับแห่งชีวิต
ฤๅ ลิขิตที่เผลอพล้ำ
ความล้าถอยรอยกรรม
ณรงค์ยุทธ์
แต่นี้และต่อไป จะไม่เรียกร้องร่ำเริ่ม
โหยไห้หรือหาเหิม เพียงรู้นึกรู้สึกทำ...