จนที่สุดทุกข์ล้ำ               ไพศาล

หากเล่าฟ้าประทาน           กว่าพื้น

ด้วยโหมรุกโรมราน            แว่วดั่ง

รั่วร่ำในอกรื้น                      รื่นร้าวเหมือนหนาว  ฯลฯ

สายใยแห่งกวีนิพนธ์ฉบับนี้..ได้เลือกเอาโคลงสี่สุภาพจากที่พิมพ์รวมเล่มไว้ในสายรุ้ง  รุ่งเยือน..โดยมีชื่อบทว่า " อิ่มคิด" ขอเชิญมิตรภาพแห่งอารมณ์ที่เผลอผ่านเข้ามา..อ่านสะกิดพึงพิศแล ฯ

อิ่มคิด...

ธรรมชาติที่เคว้ง                        หมุนวน

โลกธาตุ ฤๅ สับสน                    หนุ่มเฝ้า

รอยสารแก่นแห่งหน                  จัดยิ่ง  ฤๅยาม

มุ่งบ่ายถึงดึกเช้า                       ใช่ต้องดีเลว  ฯ

โคลง-กลอนเหลวสิ้นท่า              ทาสทาน

กาพย์กลั่นก้าวไหวปาน               แว่วต้อง

ฉันทะที่วาดวาร                            เหลี่ยมว่าย

กระจัดกระจายคล้อง                   ปลุกก้าวเลยกระแส  ฯ

แลน้ำกลั่นกอบแก้ว                    เจือละลาย

ดึกดื่มย้อนกลับกลาย                 นิ่งก้าว

บ่ายผ่านเพื่อเพียงหมาย             ใหม่ - เก่า  พรรค์เหวย

ชั่วครู่ด้านชาร้าว                         ชั่งล้ำลื่นหวา  ฯ

ธาตุอากาศไหวล้ำ                       เวียนหมุน

กากก่าย ฤๅ การุณย์                    แก่กล้า

เกลี่ยกลาดเกี่ยวพรางถุน -           ถมที่  การใด

ทางคิดฝันฟุ้งหน้า                        น่าซื้อถมแถว...  ฯ

หลักจอกแก้วจิบล้อม                   วังเวง

หลายเหลื่อมไหวครื้นเครง            ครุ่นค้าง

หลักรู้เลื่อมละเลง                         หลายลู่  หยิมราย

หลายโลกแปลกเปรยข้าง             หยั่งขย้อนจิบหาย....  ฯ

ธรรมชาติรายปลอกปลิ้น               ฤๅ ไฉน

โลกไม่ได้ตั้งใจ                             จากนี้

ธรรม์มาที่ทำไม                              มูมมุ่ง  ฟุ้งไป

โลกเปี่ยมหมุนไป่ชี้                        ใช่อ้างทางเอง.