สายใยแห่งกวีนิพนธ์ฉบับที่ ๑๘ จาก " เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ "

เสียงต่างต่างคั่งค้าง          เลื่อนลอย

เช้าฉ่ำแล้งฝันรอย              รื่นร้าง

เสียงแล้งฉ่ำย่ำคอย            ร้อยบท

เช้าที่ย่ำเยือนสร้าง             อย่าร้างห่างเลือน  ฯลฯ

สายใยแห่งกวีนิพนธ์ฉบับนี้ได้รับเกียรติจากกวีซีไรต์ประจำปี ๒๕๔๗ผู้สร้างเรื่องสั้นและความเรียงอันสะท้อนอารมณ์ความนึกอ่านได้อย่างมีอรรถรส..ถือเป็นกวีรับเชิญแห่งสายใยในทุก ๆครั้ง...เชิญผู้เผลอผ่านมาพิศการถ่ายสะท้อนแล้วกลั่นออกเป็นภาษาถือได้ว่าเป็นกลอนหกที่ง่ายงามในความหมายที่ได้นึกหรือสะกิดเชิญ ...พินิจแลกัน..

ร้อย

๐-ประดอยร้อยดอกละดอก
ข้างนอกข้างในไหว-นิ่ง
ว่างเปล่าทั้งปวงลวง-จริง
กลอกกลิ้งเกลือกกลั้วกลับกลาย...

มะลิ มิละ ในลึก
ในจิตคิดนึกขยาย
อุบัติเป็นบ่วงอุบาย
สุดท้ายค่อย..ค่อยร้อยรัด

ข้างนอกหลอกล่อ หลอกหลอน
ข้างในยอกย้อนป่ายปัด
โทสะกระหน่ำซ้ำซัด
กำหนัดกำหนดสำนึก

หนึ่งน้อยค่อยเพิ่มเป็นพวง
ดอกดวงน้อยน้อยผนึก
จากไกลเป็นกลุ่ม ลุ่มลึก
จากผละเป็นผลึกลึกล้ำ

มือใจไม่สอดผสาน
จึงงานไม่ยก-ตกต่ำ
ขาวดอกดวงเห็นเป็นดำ
ซากซากซ้ำซ้ำจำเจ

เคยหอมจึงหายไปห่าง
หวาดไหวอ้างว้างว้าเหว่
เป็นใครในอื่นพื้นเพ
หักเหในรากในรัก

หากรักขณะสอดร้อย
ประดิดประดอยประจักษ์
ภาคฟ้าภาคภูมิฟูมฟัก
ตระหนักแนบเนียนเรียนรู้

เรืองรองของเราดาวเรือง
บ้านเมืองใกล้ไกลไปสู่
มะลิผลิงามตามฤดู
ถิ่นทาม งามอยู่คู่ดิน

หัวใจใครรักจักรู้
ไปสู่มิสุดมิสิ้น
ไหลเนื่องเบื้องในได้ยิน
วิญญาณหวานร่ำคำนึง

ประดอย..ร้อยดอก - - ละดอก
ข้างในข้างนอก-เป็นหนึ่ง
ละเว้นเป็นกู-เป็นมึง
ร้อยใจได้จึงถึงธรรม-ฯ

โดย :เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์.
“บันดาลใจจากบางถ้อยกถาของท่านพุทธทาสภิกขุ”