ใครที่เคยสูญเสียสิ่งรัก คงจะรู้จักอาการปวดแสบปวดร้อนคล้ายถูกมือยักษ์ควักใจหัวใจออกมาบี้เล่น อย่างไม่ปราณีปราศรัยได้ดียิ่ง แต่เมื่อเวลาผ่านไป อาการเหล่านั้นค่อยๆจางหายสวนทางกับสติปัญญาที่เพิ่มมากขึ้น เราเรียกสิ่งนี้ว่าประสบการณ์ชีวิต แน่ล่ะ ทุกคนจะต้องจ่ายด้วยราคาที่สูงลิบลิ่ว อย่างไม่เต็มใจ เสมอมา
ความทุกข์ จากความพลัดพรากในสิ่งที่รัก จึงเสียดแทงหัวใจเป็นที่สุด
ตอนที่แล้ว.....ลูกอาการอ่อนกำลังลงมากแล้ว
ทุกคืนเวลาหนึ่งทุ่ม แม่จะ "พอกยาสมุนไพร"ที่ท้องให้ลูก แล้วลูกก็จดบันทึกอาการของร่างกาย เป็นการพิจารณาอาการของธาตุอย่างละเอียด แต่วันนี้ลูกนอนหลับตานิ่งไม่เคลื่อนไหว แม่จึงใช้เวลาพอกยาน้อยกว่าทุกวัน นำน้ำอุ่นมาเช็ดยาออกจากท้องของลูกเร็วกว่าทุกที ทั้งที่ควรจะปล่อยทิ้งไว้ให้นานราวๆหนึ่งชั่วโมงตามที่ควรจะเป็น
ระหว่างที่เช็ดตัว แม่สังเกตเห็นดวงตาของลูกลอยๆคล้ายคนไม่รู้สึกตัว และมีอาการหายใจทางปาก พูดไม่ออก ตัวก็ร้อนรุมๆผิดปกติ แม่เช็ดตัวให้ทั่วตัว จนลูกผลอยหลับไป
สองทุ่มกว่า แม่อยากให้ลูกดื่มน้ำบ้าง จึงแตะตัวเบาๆ เพื่อปลุก ลูกลืมตาสะลึมสะลือ แม่เอาหลอดดูดน้ำใส่ปากให้ลูกดูด ลูกไม่สามารถอ้าปากดื่มได้ กรามลูกแข็งหมดแล้ว
"ป่าน!!!" แม่ร้องเรียกลูกเสียงดัง ด้วยอารามตกใจ พ่อซึ่งเผลอนอนหลับอยู่ข้างๆสะดุ้งตื่น รีบบอกน้าแกะที่นั่งอยู่ตรงระเบียงด้วยกัน ให้วิ่งไปตามหลวงพ่อมาด่วน
ไม่นานนักทั้งพระและแม่ชีจำนวนห้ารูป ก็มาที่กุฏิของลูก ท่านนั่งล้อมรายรอบลูก น้านีและคนอื่นๆนั่งที่บันได
ในความหวั่นไหวตกใจของแม่ ยามที่หลวงพ่อให้ธรรมะแก่ลูก เรื่องการละวางขันธ์ห้า แม่พยายามลูบคลำร่างลูกเบาๆอย่างข่มอารมณ์ หลวงพ่อบอกให้ทุกืเนรฟคนทำสมาธิภาวนาอยู่นิ่งนาน เปิดซีดีเสียงสวดคาถาชินบัญชรเบาๆตลอดเวลา
แม่ทั้งนวดมือนวดเท้า ทั้งเฝ้ากอดลูก หยาดน้ำตาพร่างพรู พ่อดูจะมีสติดีกว่าแม่มาก กระซิบบอกลูกว่า
"ขอให้ลูกได้ไปพบพระพุทธเจ้านะลูก อย่างที่หลวงพ่อบอกกับลูกไว้น่ะ"
น้ำตาแม่ไหลพราก เอื้อมมือไปแตะที่หัวใจลูกพร้อมกระซิบข้างหูว่า "พุทโธ ๆ แม่รักลูกที่สุดในโลก"
ยามนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วคล้ายภาพยนต์ที่ขมวดเรื่องเพื่อจะจบลง แม่รู้ว่านาทีสุดท้ายกำลังจะมาถึงแล้ว แม่ยังจำได้ ลูกมองหน้าแม่ คล้ายๆจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีเรี่ยวแรง แม่จึงบอกลูกว่า
"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกลูก แม่เข้าใจ"
ในที่สุด ลูกยกมือข้างขวาขึ้นมาพนมไว้บนอก ก่อนจะสะท้อนลมหายใจช้าๆ เพียงชั่วลมหายใจเข้าออก มือข้างนั้นก็ผลอยร่วงลงวางนิ่งอยู่บนอก แม่คลำหาจับชีพจรลูกอีกหน
"ชีพจรหยุดเต้นแล้วหรือลูกรักของแม่" แม่เผลอครางกับตัวเอง ทุกอย่างรอบตัวหม่นมัวจนไม่อาจทรงกายชั่วขณะ แม่ก้มหน้าซบนิ่งที่อกลูก โสตประสาทยังได้ยินเสียงสวดคาถาชินบัญชรกังวานอยู่
และแล้วความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อพ่อก้มลงช้อนร่างลูกสาวตัวน้อย เพื่อนำไปยังเตียงนอนในห้อง
พ่อคงกลั้นสะอื้นจนสุดกลั้น ยามอุ้มร่างไร้วิญาณของลูกไว้แนบอก จึงปล่อยเสียงร้องไห้โฮ ดังกลบเสียงอื่นๆจนหมดสิ้น
(ยังมีต่อ)
นี่คือฉากสุดท้าย ที่เป็นบทเริ่มต้นของเรื่องราวชีวิต "แม่ชีน้อย"