1
ขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกน้ำตาจะไหล
คำถามที่ 1 มันก็มีเหตุให้ถามน่ะค่ะ
ทุกวันนี้บรรเทาด้วยการ ปล่อย ปลง และหมั่นสวดมนต์
สวดพาหุง และแผ่เมตตา
ไว้จะเล่าให้ฟังแบบมีข้อมูลนะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะที่สละเวลาตอบ และตอบยาวๆด้วย
เข้าใจกระจ่างขึ้นมากค่ะ
อ้อ ขอนำไปแปะบล็อก เพื่อให้เป็นธรรมทานแก่บุคคลอื่นด้วยนะคะ
2
เรื่องการปลงและปล่อยวาง
อันนี้สำคัญมากๆ
คือ ในเริ่มต้น เราให้ "ความคิด" ของเรา ปลงและปล่อยวางก่อน
แต่เมื่อเรา เจริญสติ โดยการ ดูกายดูจิตแล้ว
ให้พี่เข้าไปเผชิญกับความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดด้วยใจที่เป็นการ
รู้ สภาวะต่างๆ ที่เกิด โดยไม่ใช้สมอง ไม่ใช้หัวคิด หรือปรุงแต่ง
รู้ สภาวะต่างๆ ที่เกิดขึ้น โดยไม่เพ่ง ทำจิตให้นิ่ง หรือ หาอารมณ์อื่นมากระทบ (เช่น ไปอ่านหนังสือ หรือฟังเพลง หรือ หาเรื่องสนุกๆ ทำ)
เพราะหากเราจงใจให้อารมณ์อื่นมากระทบแล้วอารมณ์เดิม มันไม่ได้หายไปไหน มันเหมือนตกไปอยู่ใน
ลิ้นชักโต๊ะของเรา แล้วมันก็จะรอวันปะทุออกมาได้เรื่อยๆ
หมายความว่า มันจะไปอยู่ในจิตใต้สำนึกของเรา แล้วรอวันปะทุมาได้บ่อยๆ
การรู้ก็ คือ การรู้ สภาวะนั้นตรงๆ เลยครับ
รู้ว่ามันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
เราสามารถเริ่มต้นง่ายๆ โดยการ "หาฐานให้ใจไปเกาะ"
คือเราอาจ ใช้ กาย, เวทนา, จิต, ธรรม เป็น ฐานให้จิตเราเกาะไว้
เช่น หาพี่เอาใจมาไว้ที่ฐานกาย หากกายเคลื่อนไหว พี่ก็รู้สึกตัว มือขยับก็รู้สึกตัว กระพริบตา ก็รู้สึกตัว
เมื่อเราเกิดความคิด เราก็รู้ว่าเรากำลังคิด แล้วก็กลับมารู้สึกตัวที่กายเราต่อ
หรือหากความคิดเกิด พี่ก็รู้ว่ากำลังคิด
หากโกรธ ก็รู้ว่ากำลังโกรธ
หากดีใจ ก็รู้ว่าดีใจ
เรารู้ทุกๆ อารมณ์ ตามความเป็นจริง
เมื่อรู้ แล้ว มันก็จะหายไปโดยที่เราไม่ต้อง ปรุงแต่ง แทรกแซงเพิ่มเติม
แรกๆ ก็อาจมีรู้บ้าง หลงบ้าง เผลอบ้าง
ไม่เป็นไร ค่อยๆทำไปนะครับ
เจริญสติต้องค่อยๆ ทำ
ทำแบบไม่เครียดมาก
ทำแบบสบายๆ
หากพี่ทำไปเรื่อยๆ
รู้ ไปเรื่อยๆ
มันจะเป็นไปตามอริยสัจ 4 ก็คือ
ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
คือ ทุกข์ (คือกายและใจ) ให้ รู้ เมื่อรู้แล้ว สมุทัย (เหตุให้เกิดทุกข์ ก็คือกิเลสทั้งหลาย) ก็จะละ
นิโรธ (นิพพาน, พ้นทุกข์) ก็จะเกิด มรรค (มรรคทั้ง8) ก็ต้องเดินไปเรื่อยๆ
เอ๊ะ เขียนไปเขียนมา ผมยิ่งงง
แค่นี้ก่อน ไว้มาเม้าท์ใหม่
ไปทำงานก่อนครับบบบบบบบบบ^^
อนุโมทนากับพี่นะครับ
3
อ่านบันทึกของคุณน้องแล้วพี่ไม่คิดว่าชายหนุ่มวัยยี่สิบนิดๆ
จะคิดอะไรได้ไกลขนาดนี้
พี่มีคำถามอีกเป็นกระบุงเลยค่ะ
แล้วจะถามไปอีก
บอกตรงๆว่า ในชีวิตนี้ไม่เคยเฉียดกรายเข้าใกล้ธรรมะ หรือนำหลักคำสอน
ในธรรมะมาใช้ในชีวิตประจำวันเท่าไหร่
แต่เมื่อเจอเรื่องทุกข์ใจ และหัดคิดในทางบวก แผ่เมตตา หรือรู้จักสลัดความโกรธแค้นชิงชัง
ก็รู้สึกเย็นลงๆๆๆๆ
จนในที่สุดก็ เฮ้ย บิงโก
นี่ฉันกำลังพบทางสว่างอยู่นี่นา
เพียงแต่ยังไม่เคยไปปฏิบัติธรรมจริงๆจังๆเท่านั้นแหละค่ะ
จะค่อยๆเล่าเรื่องให้ฟังว่าทำไมต้องถามคำถามข้อ 1
ขอบคุณนะคะ
4
พี่ครับ
ผมชอบประโยคนี้มากเลย
"มองโลกในแง่ดี มีความสุข มองโลกตามความเป็นจริง พ้นจากความทุกข์"
จากที่ได้ฟัง
ผมก็ได้ลองมองโลก คือ โลกภายในของผม คือ กายและใจของผม
ตามความเป็นจริง แต่ก็อย่างว่านะครับ หนทางนี้ยังอีกใกล้ ต้องอดทนเข้าไว้ .....
อื้ม....ดีไม่ดี เรื่องที่พี่ทำอยู่ ก็เป็นการปฏิบัติธรรมนะครับ
อาจเป็นการปฏิบัติโดยไม่ปฏิบัติ
อันนี้ผมว่าหลายคนปฏิบัติธรรมเยอะมาก แต่เพียงเราไม่ได้เอาคำว่า ปฏิบัติไปกำกับไว้
ทุกคนมีธรรมะที่ลึกซึ้งอยู่ในตัวเอง
ธรรมะเกิดจากปัญญาในใจเรานี้แหละ ไม่ต้องไปหาจากที่ไหน
หากมีโอกาส อยากฟังธรรมะจากพี่บ้างนะครับ
ผมว่าพี่มีอะไรที่น่าสนใจ เยอะเลยยยยยยยย^^
สาธุครับ