อย่างช้าช้า…ฟองทะเลเขียวฟ้าจากค่ำเช้า
ค่อยม้วนตัว จากไกล จนใกล้เรา
พาและพรากหนักเบา วาดทรายนวล…
อย่างช้าช้า…ตะวันทอสาดทิวาหอมหวน
ค่อยปรายแสงสะท้อนทะเลสะท้านอบอวล
ค่อยกลมค่อยอ้วนเข้าห่มทั่วผืนทราย…
แหละชีวิตคงเช่นกันอย่างช้าช้า สามัญ คล้ายคล้าย
อย่างตะวัน จันทร์ อย่างหาดทราย
ช้าช้าในวนว่ายหากนิรันดร์
จึงอีกนิดนะ, ชีวิตผ่านพบเจอรอถูกผิดล้วนจริง ฝัน
จึงอีกนิดนะ, คืน วัน
ดี – บ้า, สารพันเถอะรับเรื่องราว…
เพราะสุดท้ายก่อนท้ายสุดชีวิตย่อมสุข เศร้า วิกล วิกฤต ร้อน หนาว
ดั่งเกลียวคลื่น หนา บาง สั้น ยาว...
และไม่นาน, ฟองพราวพรายก็ซบคืนสู่ทราย
อย่างช้าช้า…
ฐากูร บุญสุวรรณ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
เสียง อิ่มอดอ่อนล้า โรยแรง
ลือ เล่าความจำแฝง เหลื่อมเร้น
เสียง ลือเล่าตายแหง เสร็จส่ง เรื่องฤๅ
เล่า เจื่อนเก้อหน้าเฟ้น เก่าพร้อมใหม่หยิม ฯลฯ
กวีประชาไท
แล้วดอกจานบ้านนาก็ร่วงหล่น จากแล้งฝนผ่านพ้นสู่เหน็บหนาว
แสงตะเกียงดวงน้อยก็ดับยาว สายลมหนาวพาความเศร้ายังบ้านนา
กวีประชาไท
ยุคเยื้องกรายย่ำเท้า หนาวลึก สารสื่อเร่งรู้สึก ท่ารู้ ความเป็นอยู่ด้านนึก ตกดิ่ง แล้วฤๅ เรียกว่าต่างกลุ่มกู้ ชาติเชื้อชนผอง ฯลฯ
กวีประชาไท
โบยตีฉันเถิดความทรงจำ
บัดนี้, ฉันยอมจำนนต่อทุกสิ่งแล้ว
ต่อวิญญาณอันพ่ายพังกับความฝันในเวิ้งแล้ง
ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าในดินทราย
กวีประชาไท
มาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าคนเคยรัก
มาไถ่ถามว่าเหนื่อยหนักและท้อไหม
กับชีวิตกับเรื่องราวความเป็นไป
เหล้าจอกนี้รินให้เพื่อนดื่มกิน
กวีประชาไท
หนึ่งหยดพรสวัสดิ์นี้ สุขสรรค์ หยดเผื่อไว้เอื้อปัน ตื่นย้ำ โดยลุคลื่นคลี่นครร- ลองคลื่น ที่นี่ที่อื่นล้ำ หยั่งปลื้มปรีดิ์ถึง ฯลฯ
กวีประชาไท
อรุณรุ่งแห่งการต่อสู้ฉายฉานแจ่มชัด
ดั่งจะบอกว่า “แนวทางของประชาชนก็คือแนวทางประชาชน
ดั่งจะบอกว่า “แนวทางของเผด็จการก็คือแนวทางของเผด็จการ
กวีประชาไท
จึงใฝ่ฝันถึงวันที่สวยงาม หลังโมงยามทะเลคลั่งฟ้าสดใส
ชุบชีวิตฟื้นตื่นจากเดียวดาย ปลุกดวงดาวพร่างพรายกลับคืนมา
กวีประชาไท
หากไทยไม่รู้จัก รากฐานชาติย่อมย่อยแหลกราน ทุกครั้งคนทุกส่วนอาจหาญ โหมหักปลุกคลั่งไคล้เผลอพลั้ง พ่ายเพ้อนิรันดร ฯลฯ