อย่างช้าช้า…ฟองทะเลเขียวฟ้าจากค่ำเช้า
ค่อยม้วนตัว จากไกล จนใกล้เรา
พาและพรากหนักเบา วาดทรายนวล…
อย่างช้าช้า…ตะวันทอสาดทิวาหอมหวน
ค่อยปรายแสงสะท้อนทะเลสะท้านอบอวล
ค่อยกลมค่อยอ้วนเข้าห่มทั่วผืนทราย…
แหละชีวิตคงเช่นกันอย่างช้าช้า สามัญ คล้ายคล้าย
อย่างตะวัน จันทร์ อย่างหาดทราย
ช้าช้าในวนว่ายหากนิรันดร์
จึงอีกนิดนะ, ชีวิตผ่านพบเจอรอถูกผิดล้วนจริง ฝัน
จึงอีกนิดนะ, คืน วัน
ดี – บ้า, สารพันเถอะรับเรื่องราว…
เพราะสุดท้ายก่อนท้ายสุดชีวิตย่อมสุข เศร้า วิกล วิกฤต ร้อน หนาว
ดั่งเกลียวคลื่น หนา บาง สั้น ยาว...
และไม่นาน, ฟองพราวพรายก็ซบคืนสู่ทราย
อย่างช้าช้า…
ฐากูร บุญสุวรรณ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง