บทกวีจาก กวีราษฎร และกวีรากหญ้า ถึง สมัคร สุนทรเวช
14 พย 52
ถึงพี่สาวผู้จากไปไกลลับหล้า
มีนามว่าเจ้ขกชกหมัดตรง
พี่ยืนหยัดซัดเจ๊กลิ้มยิ้มอย่างทะนง
พี่ช่างองอาจหาญกล้าสง่างาม
เจ้านกขวัญแก้ว
ดึกดื่นแล้วยังหลงไพร
เจ้าเกิดเติบโตอย่างไร
หัวใจจึงถูกขังกรง
เคยย้อนถามตัวเองบ้างหรือเปล่า ที่ผ่านมาใครเล่าทำฉิบหาย
ผืนแผ่นดินร้าวร้อนลุกเป็นไฟ ฝีมือใครวายวอดทุกวี่วัน
ในนามของความจน กูคือ ผู้ทุกข์ทนแห่งยุคสมัย
เลือดและเนื้อหลั่งรินไป กองกระดูกน้ำตาใครมหึมา
ในบรรดาทุกข์ทั้งมวลที่ฉันมีอยู่ ให้ประตูทุกบานได้ขานแย้ม ในห้วงอับอารมณ์อันขื่นแซม ให้เติมแต้มตื่นหวังครั้งชีวิต ฯ
สักวันจะลองเป็นบ้าละความปรารถนาฝันใฝ่เดิน เดิน ฉันจะเดินไปถึงไหนก็ให้รู้กัน
* จุดดาวแดงแต่งกองทัพประชาไท
ในความมืดขับทะมึนขึ้นไขแสง
กาฬปักษ์ดักดานใกล้เปลี่ยนแปลง
แจ้งกระจ่างโดยตีนราษฎรเดิน
โดยน้ำค้างเดื่อนฟ้า ผลัดละอองเกาะนิ่งแวววาวรอง ฉ่ำแล้งตามพื้นพุ่มพฤกษ์ผอง ผืนแผ่นลุกตื่นย่ำเยื้องแย้ง อย่างเช้าชื่นทวน ฯลฯ
ขอเธอเป็นเช่นดวงดาวที่พราวแสง เด่นสีแดงพร่างฟ้าเวหาหนสาดแสงส่องทำลายล้างความมืดมน เพื่อผองชนคนทุกข์ยากฝากชีวี
สีคนรวมก่อขึ้น เป็นมา เล่าแลด้วยเชื่อถือศรัทธา แกร่งกล้าบริสุทธิ์ดุจมหา - กษัตริย์ พิศพึงกระทั่งทุกข์ทายท้า ต่อนี้หน้าหลัง ฯลฯ เสียงสีที่มีไซร้ ที่ขานไข ที่ใฝ่หวังจาก…