Skip to main content

 

 

ในนามของความจน                    กูคือ ผู้ทุกข์ทนแห่งยุคสมัย

เลือดและเนื้อหลั่งรินไป               กองกระดูกน้ำตาใครมหึมา

\\/--break--\>

 

หรือน้ำตาคนทุกข์ยาก                 คือคนฐานรากแห่งชาติสมัย

กงล้อประวัติศาสตร์หมุนเคลื่อนไป พัฒนากันอย่างไรกูยิ่ง จน

 

หรือบาปกรรมกระทำกู                ยังทนอดสูยังยากไร้

หรือมีคนมันจัญไร                      มันกดเหยียบไว้ชนชั้นกู

 

หรือคนรวยก็รวยล้นฟ้า                หรือคนจนยิ่งต่ำค่าราคาสมัย

มือใครยาวก็สาวไป                     ใครไม่ทันถูกทิ้งไว้ให้จมดิน

 

หรือผู้แทนยังโกยกอบ                 อ้างความชอบกับเสียงที่ซื้อหา

ก็ประชาธิปไตยภาพลวงตา            ใช่ไหม..ยังเข่นฆ่าประชาชน

 

บทเรียนเดือนตุลายังตอกย้ำ          ผ่านรอยช้ำพฤษภาจำได้ไหม

กี่คราบเลือด กี่บาป กี่กระสุนใคร     อำนาจใดอนุญาตให้ฟาดฟัน

 

ยังกลบยังปิดยังบิดเบือน               ยังเชือดเชือนด้วยวาจาอันสามหาว

ฆาตกรยังลอยทุกค่ำเช้า                เสียงโหยหวนของคนเศร้าเงียบงันไป

 

หรือชีวิตก็แค่นี้                            หรือว่ามีทางอื่นไหม

ทางสีแดงสีเหลืองหรือสีอะไร          ทางที่เป็นที่ไปไทยเท่าเทียม

 

ในนามของความจน                    กูยัง ทุกข์ทนแห่งยุคสมัย

 

 

                                                                                       ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์

 

 

 

 

บล็อกของ กวีประชาไท

กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
    พฤศจิกาห่าถล่ม เมืองก็จมใต้บาดาล หรือคนมันสามานย์ ที่สั่งฟ้าถล่มเมือง  
กวีประชาไท
    ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้ เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน สวนทางกับฝูงนก… ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม? เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า  
กวีประชาไท
  *หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง            เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ              ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน      เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว             ไม่รู้อยู่ไหน  ฯลฯ
กวีประชาไท
   
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้              เป็นไฉน คนแต่ละคนไย                      ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย             จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน          ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง
กวีประชาไท
แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน