.jpg)
เจ้านกขวัญแก้ว
ดึกดื่นแล้วยังหลงไพร
เจ้าเกิดเติบโตอย่างไร
หัวใจจึงถูกขังกรง
\\/--break--\>
เจ้านกขวัญแก้ว
ดึกดื่นแล้วจะไปไหน
ริมทางเท้า ใต้สะพานแห่งหนใด
รัตติกาลยาวไกลใครนำทาง
เจ้า, เจ้าขวัญเถื่อน
ตัวตนเจ้าเสมือนไร้ค่า ไร้ความหมาย
ก่อเพียงตัว เติบใหญ่เพียงร่างกาย
ทุนทำลายหัวใจเจ้า หัวใจคน
เจ้านกขวัญแก้ว
ดึกดื่นแล้วจำได้ไหม
ข้างฟอนฟืนโหมแรงประกายไฟ
ดาวยังคงสดใสส่องทางคน
เจ้า, เจ้าขวัญแก้ว
ได้ยินไหมเสียงเพลงแว่วแต่หนไหน
กังวานชัดชวนเจ้ากลับพงไพร
ป่าสีแดงผืนใหญ่บ้านเจ้าหนา
ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง