แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน
\\/--break--\>
เมื่อยามนึกเหว่ว้า ที่อุรา
บทกี่บาทย่ำหนา กลั่นว้าง
เหมือนฝุ่นที่ไร้อา - รมณ์นิ่ง
ว้าง..ยิ่ง ว่าง..วาง..สร้าง กว่ารู้สึกถึง ฯลฯ
(๑) คาร์บอนตะกอนนั้น จุดจำนรรจ์ จำสรรค์พึ่ง
ฤๅ ตื้น หรือลึกซึ้ง เพียงแผ่วเผย สัมผัสกราย ฯ
(๒) บทบาท ยามยาตรเยื้อง ซาบซึมเฟื่อง ยามผันผาย
ผิดนัก ‘ผิ’ หว่านปราย ถึงปลงตก อุทก..อุทธรณ์ ฯ
(๓) น้ำใจสหายหรือ ชื่อโอกาส อุทาหรณ์
ฤๅ หมาเหงาข่าวจร ที่ร่ำหวน รัญจวนร้อง... ฯ
(๔) สติเหมือนโหนกเนื้อ มันเด่นเหนือ เรือนร่างรอง
เพียงไถใส่คราดคล้อง ยังแผกเพี้ยน รอยไถแปร ฯ
(๕) แปรปรวนต่างปรวนแปร ฤๅ คำแง่ ง่ายงามแท้
แม่พันธุ์ไม่ดูแล รับแต่ผล ค้นแต่เอา ฯ
(๖) หรืออย่างพวกทางเลือก ที่กลั้วเกลือก เปลือกแก่นเหงา
ทัศนาเด็ดเบา ๆ ยอดคิด ติดงาม ทรามวัย ฯ
(๗) เมื่อฝุ่นเมืองไร้ราก ยอม จากพราก เล่ห์ – เฉไฉ
ย่อม ชัดแจ่มโดยใจ ย้อม ที่ย่ำอยู่รู้เย็น ฯ
(๘) เป็นสายสวรรค์ สายรุ้ง ตามผดุง เติมแต่งเช่น -
แม้เปลี่ยวว้างลึกเห็น ระลึกสร้าง โดยทางทุน ฯ
(๙) บทตะกอน ย้อนนึก เคยรู้สึก ฤๅ เกื้อหนุน
อย่างนี้น่ะ นาบุญ เนื้อชีวิต จะติดตาม ฯ
(๑๐) ประกาศฉบับอึ้ง ถึงทุกถ้อยแถลงถาม
ว่าต่าง ช่างนิยาม ความขัดข้อง หมองอารมณ์ ฯ
(๑๑) ขออภัยในน้ำนึก - น้ำหมึกกระดาษ วาดถม
เติมคับแค้น ระทม ฤๅ อิ่มหนำ ย้ำอีกที ฯ
(๑๒) ‘เสือกระดาษ’ หวาดว้าง ตามลายสร้าง พิถันพิถี
ฝุ่นเมือง ย่ำอยู่นี่ ทุกข์กลัดหนอง ร้องกล่าวกลืน ฯ
(๑๓) พลเมืองชีวิต อาจอุทิศ-ใฝ่-ใคร่-ฝืน
ผ่านมา..เมื่อวานซืน จะถึง - ซึ่งความเป็นไท ฯ
(๑๔) ปล่อยใจอันพรั่งเพ้อ ที่พลั้งเผลอ ง่ายดายไว้
วางขอบกั้นใดใด เพื่อก้าวนั้น กลั่นบทเรียน! ฯลฯ
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
บทกวีจาก กวีราษฎร และกวีรากหญ้า ถึง สมัคร สุนทรเวช
กวีประชาไท
14 พย 52
ถึงพี่สาวผู้จากไปไกลลับหล้า
มีนามว่าเจ้ขกชกหมัดตรง
พี่ยืนหยัดซัดเจ๊กลิ้มยิ้มอย่างทะนง
พี่ช่างองอาจหาญกล้าสง่างาม
กวีประชาไท
เคยย้อนถามตัวเองบ้างหรือเปล่า ที่ผ่านมาใครเล่าทำฉิบหาย
ผืนแผ่นดินร้าวร้อนลุกเป็นไฟ ฝีมือใครวายวอดทุกวี่วัน
กวีประชาไท
ในนามของความจน กูคือ ผู้ทุกข์ทนแห่งยุคสมัย
เลือดและเนื้อหลั่งรินไป กองกระดูกน้ำตาใครมหึมา
กวีประชาไท
ในบรรดาทุกข์ทั้งมวลที่ฉันมีอยู่ ให้ประตูทุกบานได้ขานแย้ม ในห้วงอับอารมณ์อันขื่นแซม ให้เติมแต้มตื่นหวังครั้งชีวิต ฯ
กวีประชาไท
สักวันจะลองเป็นบ้าละความปรารถนาฝันใฝ่เดิน เดิน ฉันจะเดินไปถึงไหนก็ให้รู้กัน
กวีประชาไท
* จุดดาวแดงแต่งกองทัพประชาไท
ในความมืดขับทะมึนขึ้นไขแสง
กาฬปักษ์ดักดานใกล้เปลี่ยนแปลง
แจ้งกระจ่างโดยตีนราษฎรเดิน
กวีประชาไท
โดยน้ำค้างเดื่อนฟ้า ผลัดละอองเกาะนิ่งแวววาวรอง ฉ่ำแล้งตามพื้นพุ่มพฤกษ์ผอง ผืนแผ่นลุกตื่นย่ำเยื้องแย้ง อย่างเช้าชื่นทวน ฯลฯ
กวีประชาไท
ขอเธอเป็นเช่นดวงดาวที่พราวแสง เด่นสีแดงพร่างฟ้าเวหาหนสาดแสงส่องทำลายล้างความมืดมน เพื่อผองชนคนทุกข์ยากฝากชีวี
กวีประชาไท
สีคนรวมก่อขึ้น เป็นมา เล่าแลด้วยเชื่อถือศรัทธา แกร่งกล้าบริสุทธิ์ดุจมหา - กษัตริย์ พิศพึงกระทั่งทุกข์ทายท้า ต่อนี้หน้าหลัง ฯลฯ เสียงสีที่มีไซร้ ที่ขานไข ที่ใฝ่หวังจาก…