* " ศิลปินสร้างงานศิลปะ"
คารวะศิลปินจิตไพศาล
ล้ำลึก- กว้างใหญ่เป็นจิตจักรวาล
เป็นสีสัน- บทเพลงขับขานความเป็นไท!!!
ใครมิรู้จักศิลปะ- ศิลปิน
จิตสิ้นปัญญาญาณอย่าสงสัย
คับแคบแล้วโถยังอ้างเป็นพระสงฆ์ไทย
สิ้นไร้คุณค่ามีแต่อวิชชาโชว์
ลุ่มหลงแต่ลาภยศสรรเสริญ
เพลิดเพลินกับชีวาคิดว่าโก้
ทำลายโบสถ์วิหารเก่าแก่เพื่อพัดยศ- จิตพองโต
พุทโธธัมโมสังโฆ... เหี๋ยเต๊อะทั่นดำรงชีวี
ไหนว่าเป็นศิษย์พระตถาคต
มิเคยลดละเลิกกิเลศไร้ศักดิ์ศรี
เป็นพระสงฆ์ศักดินาชั่วนาตาปี
ยึดมั่นถือมั่นในทุกที่มิปล่อยวาง
ท่านน่าจะชมเชยเห็นด้วยกับศิลปิน
ที่มีจิตวิญญาณพุทธะกันซะบ้าง
เขาวิพากษ์สงฆืที่มิเฉิดรางชาง
เพื่อให้พุทธะงามพราวพร่างกลางใจคน
คารวะพระสงฆ์ที่งดงามเราเลื่อมใส
ท่ายพุทธทาสท่านโพธิรักษ์เราค้อมคารวะไว้
แสงดาว ศรัทธามั่น
** ภาพประกอบจากกวีศิลปินโดย พันธุ์ปกรณ์ พงศารม
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง