ฟ้าสางแล้ว...
ธรรมชาติได้ก่อกำเนิดขึ้น
มีทั้งความดีและความชั่ว
ก้าวเท้าค้นหาความหมายแห่งชีวิต
ดิ้นรนฝ่าฟันสู่ฝัน
ผู้เฒ่าเคยกล่าวไว้ว่า- -
“ของมีค่าย่อมเกิดในที่ลำบาก”
งดงามยิ่งนักแดนดินสวนทูนอิน
คือรังของนกนางแอ่นขาวสองตัว
Drop Out วางปล่อยในชีวิต
แม้นไม่เห็นยุ้งข้าว แต่หากก้าวเท้ามาเยือน
ได้กินอิ่ม นอนอุ่น
ร่มเย็นยิ่งกว่าน้ำที่ไหลลงจากโตรกผา(ห้วยบวกเขียด)
หอมหวนยิ่งนัก- -หอมดอกสุมาลี
หอมทั่วแดนดินสวนทูนอิน
คือสวรรค์บนดิน ของตะหล่า ’รงค์ วงษ์สวรรค์
เขียนบทกวีแห่งสวรรค์
ต้นไม้ใบหญ้าและผีเสื้อคือตัวอักษร
ดอกสุมาลี คืออักษรและบทกวีแห่งหัวใจ.
แด่...๖๐ ปีแสนงาม มาดามวารินชำราบ
คุณสุมาลี วงษ์สวรรค์
ชิ สุวิชาน
หมายเหตุ : ตะหล่า(ภาษาปวาเก่อญอ) หมายถึง ครู, คุรุ สล่า,ช่าง,ปราชญ์ผู้รู้
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง