ฉันดื่มตัวฉัน
รินตัวเอง เติมลงในจอกว่างเปล่า
เช้า
ตะวันเริง
ฉันตื่นขึ้น ระบำใจ
ฝนที่ตกมาเมื่อวานปลุกดอกไม้ตื่น
ฝนฝักบัวเสื่อมมนตร์
นกน้อยเสียงใส ร้องเพลงแต่ไกล
กึกก้องกังวานทรวง
ค่ำคืน
แสงดาวไม่ส่องฉายเพียงห้วงหาวมืดสนิท
ดวงตะวันสาดแสงในอก
นกขับขานลำนำ
สายฝนกระหน่ำหนักภายใน
เทจอกของฉันออกแล้วเติมใหม่
สับสน สิ้นไร้ใด
ชีวิตเติมถ้วยใหม่ ระบำจักรวาล
รวิวาร
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
เสียง อิ่มอดอ่อนล้า โรยแรง
ลือ เล่าความจำแฝง เหลื่อมเร้น
เสียง ลือเล่าตายแหง เสร็จส่ง เรื่องฤๅ
เล่า เจื่อนเก้อหน้าเฟ้น เก่าพร้อมใหม่หยิม ฯลฯ
กวีประชาไท
แล้วดอกจานบ้านนาก็ร่วงหล่น จากแล้งฝนผ่านพ้นสู่เหน็บหนาว
แสงตะเกียงดวงน้อยก็ดับยาว สายลมหนาวพาความเศร้ายังบ้านนา
กวีประชาไท
ยุคเยื้องกรายย่ำเท้า หนาวลึก สารสื่อเร่งรู้สึก ท่ารู้ ความเป็นอยู่ด้านนึก ตกดิ่ง แล้วฤๅ เรียกว่าต่างกลุ่มกู้ ชาติเชื้อชนผอง ฯลฯ
กวีประชาไท
โบยตีฉันเถิดความทรงจำ
บัดนี้, ฉันยอมจำนนต่อทุกสิ่งแล้ว
ต่อวิญญาณอันพ่ายพังกับความฝันในเวิ้งแล้ง
ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าในดินทราย
กวีประชาไท
มาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าคนเคยรัก
มาไถ่ถามว่าเหนื่อยหนักและท้อไหม
กับชีวิตกับเรื่องราวความเป็นไป
เหล้าจอกนี้รินให้เพื่อนดื่มกิน
กวีประชาไท
หนึ่งหยดพรสวัสดิ์นี้ สุขสรรค์ หยดเผื่อไว้เอื้อปัน ตื่นย้ำ โดยลุคลื่นคลี่นครร- ลองคลื่น ที่นี่ที่อื่นล้ำ หยั่งปลื้มปรีดิ์ถึง ฯลฯ
กวีประชาไท
อรุณรุ่งแห่งการต่อสู้ฉายฉานแจ่มชัด
ดั่งจะบอกว่า “แนวทางของประชาชนก็คือแนวทางประชาชน
ดั่งจะบอกว่า “แนวทางของเผด็จการก็คือแนวทางของเผด็จการ
กวีประชาไท
จึงใฝ่ฝันถึงวันที่สวยงาม หลังโมงยามทะเลคลั่งฟ้าสดใส
ชุบชีวิตฟื้นตื่นจากเดียวดาย ปลุกดวงดาวพร่างพรายกลับคืนมา
กวีประชาไท
หากไทยไม่รู้จัก รากฐานชาติย่อมย่อยแหลกราน ทุกครั้งคนทุกส่วนอาจหาญ โหมหักปลุกคลั่งไคล้เผลอพลั้ง พ่ายเพ้อนิรันดร ฯลฯ