Skip to main content

โลกนี้คนชั่วมากเหลือเกิน และบรรดาคนชั่ว ๆ ก็ล้วนเป็นผู้มีอำนาจ พวกเขามีอำนาจที่จะอนุมัติโครงการใหญ่ ๆ ทำลายฐานทรัพยากรธรรมชาติ แหล่งอาหารที่คนพอจะทำมาหากินได้ พวก เขาขุดภูเขา ถมทะเล โดยไม่สนใจว่าเจ้าของเขาอยู่กันอย่างไร

ต่อไปกะปิอร่อยๆ ที่ฉันเอามาฝากคุณก็จะไม่มีแล้ว เพราะที่บ้านฉันจะมี เซฟรอน คุณรู้ไหมมันคืออะไร คือบริษัทยักษ์ใหญ่ของต่างชาติ ที่เข้ามาถมทะเลสร้างท่าเรือ เพื่อขุดเจาะหาพลังงานไปขาย โดยไม่สนใจว่าเป็นแหล่งอาหารของชุมชน

ป้าของฉัน แกบอกว่า นอนไม่หลับมานานแล้ว แกกังวลว่าจะอยู่อย่างไร
แม่ของฉันอายุเก้าสิบปี
ฉันไม่กลับบ้านมาสองปี แม่เก็บกระดาษไว้ให้ฉันสามแผ่น เป็นเรื่องการคัดค้านเซฟรอน ฉันรับมาอ่านเงียบ

ในกระดาษนั้นเขียนว่า เซฟรอน การสำรวจปิโตรเลียมอันตรายในท้องทะเลที่เราไม่เคยรู้ว่าในแต่ละปีมีการเจาะระเบิดใต้ท้องทะเลเท่าไหร่ บ้านของเราจะเป็นแหล่งผลิตปิโตรเลียมที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ทำท่าเรือขนส่งน้ำมันขนาดใหญ่ และสนามบินขึ้นลงห้าสิบเที่ยวต่อวัน สร้างโรงกลั่นน้ำมันและปิโตรเคมี เป็นนิคมอุตสาหกรรม มีคนงานมาทำงานกันมากมาย น้ำจะเน่าเสียแค่ไหนไม่รู้ อากาศที่เคยสะอาดจะปนเปื้อนไปด้วยสารเคมี ขยะอีกมากมาย

ชาวบ้านที่อยู่กันมานานในบ้านของเขา ที่เคยหายใจโล่ง ๆ จะหายใจไม่ออก เจ็บไข้ได้ป่วย และตายไปอย่างไม่รู้สาเหตุในโอกาสต่อไป

ฉันอ่านด้วยความตกใจ ฉันทิ้งบ้านไปนานจริงๆ ฉันคิดว่าไม่นานผู้คนจะต้องอพยพออกจากพื้นที่ เพราะทนอยู่ไม่ได้

ป้าฉันบอกว่า คนที่อยู่ใกล้ ๆ ทะเลยอมขายที่ดินไร่ละล้าน บางคนก็ให้เช่า และเริ่มย้ายออกไปหาที่อยู่ใหม่

นอกจากสิ่งแวดล้อมที่เลวร้ายแล้ว แหล่ง อาหารในทะเลจะถูกทำลาย ชาวประมงที่ทำการประมงก็จะไม่มีใครได้ทำแล้ว เช่นกะปิดีบ้านกลายก็จะเป็นเพียงตำนาน เพราะตัวเคย (กุ้งตัวเล็ก ) ที่ไหนมันจะอยู่ได้


 
ฉันเคยคิด ว่าทะเลไม่ใช่ของใคร ทะเลเป็นของสาธารณะ ยามเย็นใครจะไปก็ได้ และไม่ใช่แค่ของคนเท่านั้น แต่เป็นของสัตว์ร่วมโลก แต่ตั้งแต่บัดนี้ก็จะไม่ใช่แล้ว

คนในชุมชนได้อะไรบ้าง ได้การไม่มีอาหารดี ๆ กิน ได้อากาศเสียหายใจ ได้มีเสียงรบกวนจากเครื่องบินวันละห้าสิบเที่ยว เด็กๆ จะล้มป่วย ผู้คนจะอายุสั้นลง เมืองที่สงบสุขก็จะหมดไป กลายเป็นเมืองนิคมอุตสาหกรรม

ฉันไม่ได้คุยกับแม่เรื่องนี้ แต่การที่แม่เก็บเอกสารการคัดค้านที่แม่เก็บได้ไว้ให้ฉันเป็นคำตอบได้ดีว่า แม่คิดเช่นไรกับสิ่งที่เข้ามาใหม่ แต่แม่อายุเก้าสิบปี อายุมากเกินกว่าจะเดินไปคัดค้านแล้ว

ป้าบอกว่า มีกลุ่มคัดค้าน แต่พลังของพวกเขาน้อยมาก เพราะยังมีคนจำนวนหนึ่งอยากได้เซฟรอนเพราะคิดว่าชีวิตจะดีขึ้น ได้ขายที่ราคาแพง ได้พัฒนา ได้เปลี่ยนแปลง และเซฟรอนก็เริ่มแจกของแล้ว เช่น ข่าวว่าจะให้ห้องประชุมสาธารณะโดยให้ชุมชนร่วมกันสร้าง เพื่อจะได้เขียนชื่อว่า สร้างร่วมกับชุมชน  เชิญ เอกชัย ศรีวิชัย นักร้องที่มีชื่อเสียง มาแสดงให้ดูในวันอนุรักษ์ ทะเลกลาย (ยังมีหน้ามาร่วมอนุรักษ์ คนทำลายจะมาสร้างภาพอนุรักษ์ได้อย่างไร)

ที่ร้ายสุดคือ ป้ายขอต้อนรับเซฟรอน น่าเศร้าจริงๆ เพราะนี่คือ ป้ายยินยอมให้เขามาทำลายบ้านตัวเอง เปิดประตูบ้านให้เขามาเอาสารพิษไปซุกไว้ใต้ที่นอน


บล็อกของ แพร จารุ

แพร จารุ
  แล้วฉันก็คิดว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิน ฉันเดินทางไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ  และบอกเธอว่า ฉันอยากจะไปเยี่ยมนักเขียนผู้ใหญ่รุ่นพี่คนหนึ่ง  เพื่อนบอกว่า ไม่ได้ไปนานแล้ว ช่วงหลังๆ ไม่ค่อยมีใครไปหาใครกัน  เมื่อถามว่าทำไม
แพร จารุ
ป่าสนวัดจันทร์   หลังจากที่เขียนเรื่องป่าสนวัดจันทร์ถูกโฆษณาว่าเป็นผืนป่าสนแห่งเดียวที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย และมีชนเผ่าใช้วิถีชีวิตแบบเดิม ๆ
แพร จารุ
เมื่อเขียนเรื่อง “ป่าสนวัดจันทร์ถูกโฆษณาว่าเป็นที่สุด”  ฉันก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง เขียนถึงเรื่องอำเภอใหม่ส่งเข้ามา วันนี้จึงนำจดหมายฉบับนี้มาให้อ่านกันค่ะ  เธอเขียนมาว่า ลองเขียนเรื่องอำเภอใหม่มาให้อ่าน
แพร จารุ
ป่าสนผืนเดียวที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ มองขึ้นบนต้นสนเหมือนหนึ่งว่ามีนกเกาะอยู่บนนั้นเต็มไปหมด จนใครบางคนเผลอถามว่า นั่นนกอะไรเกาะอยู่เต็มไปหมด หลายคนหัวเราะ ไม่ใช่นกหรอกมันคือลูกสน ที่นี่มีชื่อว่า ป่าสนวัดจันทร์ เป็นครั้งที่สองที่ฉันเดินทางมาที่นี้ห่างจากครั้งแรกเกือบยี่สิบปี ฉันไม่กล้าเดินทางไปที่นั่นเพราะรู้สึกว่ามันลำบากยากเย็นเหลือเกิน เป็นการเดินทางที่โหด ๆ ในช่วงวัยเยาว์ เพราะต้องนั่งรถไฟชั้นสามมาจากกรุงเทพฯ นานกว่าสิบสองชั่วโมง ก็รู้กันอยู่ว่ารถไฟไทยเสียเวลาเสมอ ๆ ลงจากรถไฟมีนักเขียนจากเมืองเหนือรอรับอยู่
แพร จารุ
มุสโต๊ะ (มุส-สะ-โต๊ะ) อาหารมื้อไหน ๆ ก็ต้องมีมุสโต๊ะ มุสโต๊ะก็คือน้ำพริกนั่นเอง ฉันรู้จักมุสโต๊ะครั้งแรกเมื่อเที่ยวบ้านปกาเกอญอ และนับจากวันนั้นก็ชอบมุสโต๊ะแบบปกาเกอญอทันที่
แพร จารุ
คุณทำอะไรเมื่อเช้านี้  ส่วนฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มเล็ก ๆ จากโต๊ะกินข้าวติดมือไปนอนอ่านในเปลใต้ต้นมะขามเล็ก  หนังสือชื่อ ไม่รักไม่บอก 5 เป็นของกลุ่มภาคีคนฮักเจียงใหม่  ฉันเป็นอาสาสมัครในกลุ่มนี้กับเขาด้วย แต่ฉันไม่ได้ทำหนังสือเล่มนี้ ดังนั้นฉันจึงเพิ่งได้อ่านจริง ๆ ครูโรงเรียนอนุบาลเพิ่งให้มาสิบเอ็ดเล่ม วันนั้นมีน้อง ๆ หนุ่ม ๆ จากไหนก็ไม่รู้มาช่วยกันขนหนังสือหลายกล่องที่นำมาขายในงานอำลา ‘รงค์ วงษ์สวรรค์  ฉันไม่มีของอะไรตอบแทนน้องจึงแจกพวกเขาไปคนละเล่มเหลือเก็บไว้เล่มหนึ่ง ภาพปกเป็นแม่มดหน้าตาน่ารักถือไม้เท้าวิเศษ มีข้อเขียนว่า จงสุภาพกับโลกใบนี้ (คำจากสาร…
แพร จารุ
  เล่าเรื่องงาน อำลา ’รงค์ วงษ์สวรรค์ เปิดงานไปเมื่อวันที่ 9 มกราคม ยามแดดร่มลมตก หน้าที่ของฉันในงานนี้ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ดูแลงานขายหนังสือ ฉันรับปากไปว่า “ได้ค่ะ” ทั้งที่ไม่มีความชำนาญเรื่องการขาย หรือเรียกว่าไม่มีทักษะสักนิดเดียว และมักจะคิดตัวเลขผิด วิชาคณิตศาสตร์ตั้งแต่บวกลบคูณหารไม่เก่งเลย ยิ่งวิชาเลขคณิตคิดในใจนี้ไม่ได้เลย แต่ เพราะว่าในช่วงที่เขาประชุมเรื่องการดำเนินการจัดงานฉันไมได้เข้าร่วมประชุม…
แพร จารุ
ฤดูร้อนในเมืองเชียงใหม่ค่อนข้างน่าสยองค่ะ เพราะนอกจากความแห้งแล้งที่เริ่มขึ้นในปลายฤดูหนาวนี้แล้ว เมื่อฤดูร้อนมาถึงเราก็จะพบกับกลุ่มหมอกควันที่มีทั่วเมือง สำหรับประชาชนในชนชั้นเรา ๆ นั้น เตรียมอะไรได้บ้างคะ
แพร จารุ
สวัสดีนักท่องเที่ยว ระหว่างทางนักท่องเที่ยวเจออะไรมาบ้าง ฉันมาอยู่เชียงใหม่สิบกว่าปี แต่บ่อยครั้งที่รู้สึกว่า ตัวเองเหมือนนักท่องเที่ยว
แพร จารุ
  หญิงสาวมักจะกลัวอ้วนเพราะอยากสวย เราถูกทำให้เชื่อกันว่าคนอ้วนจะไม่สวย เป็นสาวเป็นนางต้องผอมเข้าไว้ ใครไม่ผอมเหมือนนางแบบ หรือนักแสดงหน้าจอโทรทัศน์ก็จะไมได้มาตรฐาน ซึ่งความจริงแล้วบางคนผอมจนเกินไป เรียกว่าแห้งแรงน้อยไม่แข็งแรง ขาแขนมีแต่กระดูก คอโปน ไหปลาร้าลึกขนาดน้ำขังยามเมื่ออาบน้ำ
แพร จารุ
ชวนมากินกันต่อค่ะ เพื่อนนักเขียนรุ่นน้องที่เชียงดาว เล่าว่าเธอปลูกข้าวไร่ที่บ้านของเธอ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าที่ควร แต่ฉันคิดว่าแค่เธอเริ่มต้นปลูกข้าวความมั่นคงทางอาหารก็เริ่มมีแล้ว ต่อมาน้องนักเขียนที่เพิ่งรู้จักยังไม่ได้เห็นหน้ากันเลย เขียนมาบอกว่า เธอปลูกข้าวได้เจ็ดกระสอบ ฉันชื่นชมยินดีกับเธออย่างจริงจังและจริงใจยิ่ง เพราะฉันมีความฝันที่จะปลูกข้าวปลูกผักไว้กินเอง แต่ไม่ได้ทำ และคิดว่าคงไม่ได้ทำ เพราะอายุปูนนี้แล้ว กล้ามเนื้อเป็นไขมัน เรี่ยวแรงหมดไปแล้ว ที่ทำได้ก็คือปลูกกล้วย ซึ่งก็เหมาะสมอยู่เพราะกล้วยเป็นอาหารนิ่ม ๆ กินง่าย…
แพร จารุ
ชวนมากินกันต่อดีกว่า   คราวนี้กินถั่วงอกผัดเห็ดสามอย่างค่ะ ดูเป็นอาหารธรรมดา ๆ นะคะ แต่พิเศษก็ตรงที่ เป็นอาหารที่ประกอบด้วยเห็ดสามอย่างนะคะ ความจริงแล้วอาหารเห็ดสามอย่างที่กินเป็นยานี้ เขาว่าหลีกเลี่ยงการใช้น้ำมันเป็นดีค่ะ แต่ไม่เป็นไรใช้น้อย ๆ เราเน้นความอร่อยด้วยค่ะ