ใ น ห้ ว ง คำ นึ ง ข บ ถ โ ร มา น ซ์ : ' เ ดื อ น แ ร ม ป ระ กา ย เ รื อ ง '

เ ดื อ น - ดา ว งามแจ่มฟ้าลาวัณย์
แ ร ม - เรืองรองพลันบรรเจิดจ้า
ป ระ กา ย - เดือนดาวแห่งคืนวันดับวูบ แล้วเฮย
เ รื อ ง - เรื่อเหลืองอร่ามแล้วอาบโลก งามนิรันดร์ ฯ

น้ อ ง ชา ย....
ยินข่าวเจ้ากลับคืนสู่ผืนดิน
ข่าวคราวจากผองเพื่อนแห่งล้านนา
ฉัน งงงวย และใจหาย

ต่อมา... เริ่มเข้าสู่ห้วงภวังค์จิตสมาธิ
* " ต ถา ตา .... มันเป็นไปเช่นนั้นเอง "

" เ ดื อ น แ ร ม ป ระ กา ย เ รื อ ง "
เ รา เคย โลดแล่น เริงร่า ในโลกกว้างด้วยกัน
ณ คราหนึ่ง ... นานมาแล้ว ... นานนักแล้ว
เ ธ อ มาแอ่ว มาพักที่บ้าน ฉั น
ฉั น ประทับใจ
ในคนหนุ่มที่กล้าก้าวเดินทางไกลด้วยดวงใจแห่ง เ ธ อ
และ ฉั น ก็ ประทับใจ ...
เมื่อ เ ธ อ จัดการ ตกแต่ง หนังสือ
หนังหาของฉันที่ระเกะระกะในห้องนอนของ ฉั น
เ ธ อ จัดระบบ ระเบียบ ให้หน้งสือของ ฉัน ให้ได้อยู่ เป็นที่เป็นทาง
เพราะ เธ อคงรู้ว่า ฉั น เป็น ค น รุ ง รั ง

" เ ดื อ น แ ร ม ประ กา ย เ รื อ ง "
เพียงแต่ว่า เราจักดำเนินวิถีชีวิตเป็นเช่นไร ?
มีมนุษย์ย่อมมีทั้ง ข้อดี และ ข้อ ด้อย
ฉั น เอง ก็ เฉกกัน !
เพราะ เรายังคงดำรงอยู่ในโลก แห่ง โ ล กีร์ ยะ
มิใช่ โลก โลกุตระ
มีผิด - มีถูก
มี โลภ โกรธ หลง ฯลฯ
มี อั ต ตา ตั ว ต น

" เ ดื อ น แ ร ม ป ระกา ย เ รือง "
อ้า ย ฯ ข อ โ ทษ เ ธ อ
ที่ ณ คราหนึ่ง ที่เราไปนอนบ้านอ้าย "อ้าย หมอโชติ...ทองแถม นาถจำนงค์ "
ด้วยกัน อ้ายนอนแลกเปลี่ยนกับ เ ธอ ด้วย อารมณ์ อันพลุ่งพล่าน
เพื่อปอกเปลือกหัวใจให้ เ ธ อ ได้ รับรู้ ... ว่าอ้ายเป็นมนุษย์ฉันนี้
เรานอนคุยกัน ส่งเสียงดัง... แล้ว เธ อ ก็ จาก ไป

" เ ดื อ น แ ร ม ป ระ กา ย เ รื อง "
... อ้ายฯ ขอโทษ แต่อ้ายฯ ก็อยากพูดในสิ่งที่อ้ายอยากพูดให้เ ธ อ ฟัง
" เ ดื อ น แ ร ม ป ระ กา ย เรื อ ง" ...
เ ธ อ กลับคืนสู่อ้อมอกอันอบอุ่นของ แ ม่ พ ระ ธ ร ร ม ชา ติ แล้ว !
อ้ายฯ ดีใจที่ เ ธ อ มิต้องได้ทนทุกข์ทรมาน
ในสังคมอภิมหาบริโภคทุนนิยมสุดโต่ง อันงี่เง่านี้

"เ ดื อ น แ ร ม ป ระ กา ย เ รื อ ง "
โ ล ก เ อ ก ภ พ จั ก ร วา ล โ อบ กอ ด เ ธ อ แ ล้ ว !!!

ด้วย รัก + รำลึก + พลังใจ
อ้าย " แ ส ง ดา ว ศ รั ท ธา มั่น "
เชิงดอยสุเทพ , ล้านนาอิสระ , เชียงใหม่.

* วาทะแห่ง "ท่านพุทธทาส"