‘เพลง’ หลังกำแพง

กฤษฎา ศุภวรรธนะกุล

สาวน้อยชื่อ 'เพลง' อยู่บนตักผม เธออายุยังไม่เต็มเดือนดี เธอลืมตาใสแป๋วขึ้นมาเป็นบางครั้ง คงอยากรู้ว่าเจ้าของตักอันไม่คุ้นเคยนี้เป็นใคร ผิวเนื้อของเพลงละเอียดและนุ่มนิ่ม บางจังหวะที่กล้ามเนื้อใบหน้าและริมฝีปากขยับในองศาเฉพาะ ผมคิดไปเองว่าเพลงยิ้มให้

ผมไม่เคยตระกองอุ้มเด็กอ่อนขนาดนี้มาก่อน เกร็งและเกรงว่าหากอุ้มผิดวิธีจะทำลูกเขาเจ็บ จึงระมัดระวังและเคลื่อนไหวอย่างอ่อนเบาที่สุด

ผมใช้นิ้วสัมผัสแก้มเพลง เกาเบาๆ เพราะคิดเองเออเองว่าน่าจะเพลินดี เหมือนเวลาเกาคางให้แมว เพลงลืมตาขึ้นเป็นระยะๆ แม่ของเพลงนั่งห่างผมออกไปไม่ถึงเมตร มีเบาะนอนสีสันสดใสคั่นกลางระหว่างเรา

แม่ของเพลงอยู่ในชุดสีฟ้าทั้งเสื้อและกระโปรง ชุดที่ใส่หมายถึงความเป็นนักโทษเด็ดขาดของเรือนจำ ขณะที่ผู้หลักผู้ใหญ่โอภาปราศรัยกันถึงการดูแลนักโทษในเรือนจำ ผมดอดเข้ามานั่งในศูนย์เด็กอ่อน ขอลูกเขามาอุ้ม

ผมตระหนักชัดๆ ณ ตรงนั้นเองว่า ทำไมเด็กจึงเป็นสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ เพลงยังไม่รู้ว่าโลกที่เธออยู่ตอนนี้คืออะไร มันขีดกรอบเสรีภาพของแม่เธอและผู้หญิงคนอื่นๆ อย่างไร และเพลงคงจำไม่ได้เมื่อเธอโตขึ้น หากไม่มีใครบอก

เพลงมีเวลาอยู่กับแม่อีกประมาณ 1 ปี เพราะเรือนจำอนุญาตแค่นั้น เด็กที่อายุเกิน 1 ปี จะต้องออกไปอยู่ภายนอก เพลงยังโชคดี ยังมีพ่อรออยู่ข้างนอก เด็กคนไหนที่โลกนอกกำแพงไม่มีใครรออยู่ บ้านหลังที่ 2 ต่อจากคุกคือสถานสงเคราะห์

คนนอกมองว่าคุกไม่ใช่ที่สำหรับเด็ก ซึ่งคงไม่มีใครเถียง คุกไม่ได้สร้างขึ้นสำหรับเพลง คุกไม่ได้มีอยู่เพื่อเพลง คุกไม่มีความสำคัญใดๆ ต่อเพลง

ในทางกลับกัน เพลงต่างหากที่สำคัญต่อคนในคุก แม่ของเพลง ผมเชื่อว่าเพลงเป็นสายใยเดียวที่ถักทอผู้เป็นแม่กับโลกนอกกำแพง เป็นความหวังน้อยๆ ของแม่ที่จะประคับประคองตนจนกว่าจะพ้นโทษ

เพลงเป็นชีวิตเล็กๆ ที่แข็งแกร่งเหมือนกระดาษทรายทำหน้าที่ขัดถูชีวิตที่หยาบกร้านมากกว่าและพลั้งผิด-พลั้งเผลอของเหล่านักโทษหญิง ลบเหลี่ยมคมๆ ให้กลมมนลง ไม่ทิ่มแทงตัวเองมากไปกว่าที่เป็นอยู่ เพลงเพิ่มรอยยิ้มให้นักโทษหญิงในศูนย์ฯ อย่างน้อยพวกเธอก็มีรอยยิ้มเมื่อเพลงดิ้นขลุกขลักในอ้อมตักผม (และยังมีข้าวตัง หนุ่มน้อยที่คงอีกไม่นานจะต้องจากสถานที่นี้ไป เขาพยายามเอื้อมมือมาจับแว่นตาของผม ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน คือนักโทษหญิงอีก 2 คน ที่กำลังจะคลอดลูกอีกไม่นานหลังจากนี้)

แน่นอน ผมไม่มีโอกาสจะได้เห็นวันที่แม่ของเพลงยื่นเพลงให้กับพ่อของเพลง เพลงคงไม่รู้สึกอะไร ความไร้เดียงสายังช่วยปกป้องเพลงไว้จากความปวดร้าวของการพลัดพราก แต่เจ้าของมือที่ยื่นส่งเพลงให้คงเป็นอีกเรื่อง

ผู้หลักผู้ใหญ่ เจ้าหน้าที่ และสื่อมวลชน เริ่มเดินกันแล้ว ผมส่งเพลงคืนให้กับผู้เป็นแม่

เพลงยังคงหลับตา ไม่ว่าจะเป็นโลกหลังกำแพงหรือโลกนอกกำแพงก็ทำอะไรเพลงไม่ได้

ผมบอกลาแม่ของเพลงและนักโทษหญิงคนอื่นๆ

ก่อนจาก...ผมคิดไปเองว่าเพลงยิ้มให้

ภาพจาก-http://yourvoiceintheassembly.co.uk/wp-content/uploads/2012/10/prison.jpg