รอยยิ้ม (ของสมยศ)

ในความมืด, ใครเล่าจะยิ้มได้?

ยิ้มพร้อมโซ่ตรวนแห่งความทุกข์ทนคุมขังร่างกาย

ยิ้มแม้ยามห่วงเหล็กร้อยรึงพันธนาการจิตวิญญาณ

ยิ้มขณะเผชิญโฉมหน้า แววตา และลมหายใจเกรี้ยวกราดของอำนาจ

ยิ้มท่ามกลางการบีบรัดของชะตากรรมแห่งการสารภาพ

ใครเล่าจะยิ้มอยู่,

ยิ้มน้อยๆ แม้มองไม่เห็นหนทางข้างหน้าแจ่มชัด

ยิ้มจางๆ แม้มิได้ยินเสียงอันแตกต่าง

ยิ้มเบาๆ แม้ไม่ได้กลิ่นอายของสิทธิเสรีภาพ

ยิ้มอุ่นๆ แม้ไม่สามารถเอ่ยถึงความอึดอัดคับข้องจากข้างใน

ในความมืดมิด, ใครบางคนพูดด้วยรอยยิ้ม

เสมือนจะเยาะหยันการคุกคามจากความอยุติธรรมนานัปการ

เสมือนจะรักษาศรัทธาในความเป็นมนุษย์ไว้

เสมือนจะย้ำปณิธานเสรีชน และประกาศความกล้าหาญของนักสู้

เสมือนจะบอกถึงสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก ที่มิมีใครพรากไปจากมุมปากของเราได้

และเสมือนจะเอ่ยถึงประกายแห่งอรุณรุ่งของความหวังไว้บนใบหน้า

กลางความมืด, ใครบางคนยังคงยิ้ม

ยังยิ้ม, เพื่อเพรียกหามโนธรรมสำนึก

ยังยิ้ม, เพื่อผู้อื่นร่วมแย้มยิ้มด้วย

ยังยิ้ม, เพื่อหยัดยืนให้ยิ้มยังคงอยู่

ใครบางคนยืนยันกลางความมืด, ยิ้มเถิดยิ้ม

รอยยิ้มจะส่องแสงสว่าง...

1 พฤษภาคม 2555

ป.ล.

บทกวีชิ้นนี้แต่งแด่สมยศ พฤกษาเกษมสุข ในช่วงการสืบพยานโจทก์และพยานจำเลยในศาลอาญากรุงเทพฯ ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงหลังวันหยุดสงกรานต์เป็นต้นมา และใช้เวลาค่อนข้างนาน โดยสมยศต้องถูกเบิกตัวจากเรือนจำมาศาลเป็นเวลาติดต่อกัน 3 อาทิตย์ กว่ากระบวนการจะเสร็จสิ้นก็ล่วงเข้าต้นเดือนพฤษภาคม หลังจากก่อนหน้านี้เขาถูกนำตัวตระเวนไปขึ้นศาลและคุมขังในเรือนจำหลายจังหวัดมาแล้ว

จนถึงวันนี้ ผ่านมากว่าครึ่งปี เขายังคงถูกจองจำอย่างไม่สิ้นสุด นับรวมแล้วเกือบ 80 สัปดาห์ และในวันที่ 19 ธันวาคมนี้ สมยศกำลังจะถูกนำตัวขึ้นศาลอีกครั้ง...

(ภาพลำดับเวลาในคดีของสมยศ พฤกษาเกษมสุข จากเฟซบุ้คของเวบไซต์ประชาไท)