ในห้องทำงาน โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้ไม้ไม่เหมือนวันก่อน หนังสือเล่มใหม่หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเล่มมาวาง ชั้นหนังสือเรียงตามกัน โน้ตสั้นๆ เขียนถึงเวลานัดหมาย เวลาส่งงาน หมายเลขโทรศัพท์ ม้านั่งไม้ไว้นอนเอกเขนก โคมไฟ เครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพิมพ์ดีด โต๊ะกลม กีตาร์ กล้องถ่ายรูป รูปภาพบนผนัง ...
\\/--break--\>
เห็นเด่นสะดุดตาที่สุด ไม่พ้นตุ๊กตามอมแมม
ผมเรียกชื่ออย่างนั้นจนติดปาก
วันเวลาผ่านทำให้มันยิ่งมีคุณค่า มันดูออกจะเป็นตุ๊กตาขี้เหร่ หัวบุบยุบลงมาให้ดูน่าขำ จำได้ว่าเราหัวเราะกันเสียงดังทันทีที่แกะแม่พิมพ์ออกมาแล้วไม่เป็นอย่างที่คิด
หัวยุบ!!
ตอนแรกมันไม่ได้รับความสนใจ ถูกวางไว้ห่างไกลมือจนแทบลืม แต่แล้ววันหนึ่ง มันกลับโดนระบายสี ผมไม่ได้เห็นกับตา ว่าสีแต้มตัวมันตอนไหน ถึงมอมแมมได้เพียงนั้น กระทั่งเห็นวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
เธอพูดสั้นๆว่า ให้พ่อนะ
ลมหนาวเดือนธันวาคม พัดกวาดความทรงจำให้แหว่งวิ่น แล้วปลิวห่างออกไปเรื่อยๆ ใครเคยพูดนะว่าเจ้าความทรงจำมีอายุสั้น ปัจจุบันสิ ยืนยาว
ผมนั่งมองความเปลี่ยนแปลงในห้องทำงาน ในวันเดือนธันวาคมมาถึงอีกปี บอกเธอได้อย่างไรว่า ห้องทำงานผมเปลี่ยนไปเมื่อเทียบกับ 8 ปีที่แล้ว
เห็นชัดๆก็คือ เครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเข้ามาแทนเครื่องพิมพ์ดีด นานๆจะได้ยินเสียงพิมพ์ดีดดังขึ้นสักครั้งหนึ่ง เสียงที่ปลุกให้เธอตื่นกลางดึกบ่อยๆ แล้วเธอมานั่งมองเงียบอยู่ข้างหลัง รอให้พ่อหันมามองด้วยตาค้าง ก่อนพ่อจะชวนเธอไปหลับต่อ
โต๊ะหนังสือไม้หนาหนักตัวนี้ เธอคงคาดไม่ถึงกระมัง พ่อไปหามาได้อย่างไร โต๊ะไม้กระดานอัดบางๆ ถูกทิ้งไปในช่วงย้ายเปลี่ยนบ้าน แต่สิ่งที่มีเหมือนเดิมคือกองแผ่นกระดาษเอกสาร กองหนังสือ กองอยู่ใกล้มือพ่อ
กีตาร์ตัวเดิม พ่อร้องเล่นให้เธอฟังทุกเช้าที่เธอลืมตาตื่น ยังอยู่ ยังส่งเสียง เธอคงนึกขำว่า กี่ปีๆ พ่อไม่เคยเปลี่ยน ยังร้องเพลงปลุกน้องชายให้ตื่นทุกเช้า
และเธอคงนึกไม่ถึงว่า เจ้าน้องชายของเธอกำลังซ้อมไวโอลินทุกค่ำคืน
ทุกอย่างรายล้อมดูเปลี่ยนแปลง
แต่สิ่งที่มีอยู่เสมอ คือภาพเขียนของเธอ ติ๊ดตี่ตุ๊กตาของเธอ เหรียญเงินของเธอ ขวดบรรจุของเล่นของเธอ ตุ๊กตามอมแมมของเธอ
เวลาย่อยความทรงจำแปดปีที่แล้วจนเป็นผุยผง
นางฟ้าเดือนธันวาคม มากมายเหลือเกินให้ผมรำลึกถึง
“รับเธอไว้ด้วย เธอสวยงาม เธอสวยงาม
เป็นนางฟ้า ให้ร่าเริงในทุ่งดอกไม้ มีเสียงเพลง
เพลงกล่อมใจ กล่อมใจ ให้สุขใจทุกวันคืน
นางฟ้า...”
ผมหยิบตุ๊กตามอมแมมมาวางบนโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง มันถูกเก็บไว้ในที่ลับตา ชิ้นส่วนสะเทือนใจที่พ่อเห็นทุกครั้งแล้วดวงตารื้น
แต่หยิบออกมาตั้งวางบนโต๊ะคราวนี้ พ่อกลับเห็นมือน้อยๆตั้งใจเทปูนปาสเตอร์ลงไปผสมกับน้ำ แล้วเทลงในเบ้ายาง วางไว้ให้แห้ง แล้วแกะเอาหน้าตาภายในเบ้าออกมา
พ่อยังรื้อพบภาพถ่ายเก่าๆ ขวดแก้วใส่ของเล่น ตรายางดวงที่เธอชอบ กิ๊ปเหน็บผม นำมาวางให้หายคิดถึง
เดือนธันวาคม ลมหนาวพัดกลิ่นดอกราตรีกรุ่นเข้ามาในบ้านตอนกลางคืน พ่อเล่นเพลงนางฟ้าบ่อยๆ ร้องไห้คลายหนาวเดือนธันวาคม หนาวนางฟ้าเหลือเกิน