Skip to main content


 

ในห้องทำงาน โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้ไม้ไม่เหมือนวันก่อน หนังสือเล่มใหม่หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเล่มมาวาง ชั้นหนังสือเรียงตามกัน โน้ตสั้นๆ เขียนถึงเวลานัดหมาย เวลาส่งงาน หมายเลขโทรศัพท์ ม้านั่งไม้ไว้นอนเอกเขนก โคมไฟ เครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพิมพ์ดีด โต๊ะกลม กีตาร์ กล้องถ่ายรูป รูปภาพบนผนัง ...

\\/--break--\>
เห็นเด่นสะดุดตาที่สุด ไม่พ้นตุ๊กตามอมแมม

ผมเรียกชื่ออย่างนั้นจนติดปาก

วันเวลาผ่านทำให้มันยิ่งมีคุณค่า มันดูออกจะเป็นตุ๊กตาขี้เหร่ หัวบุบยุบลงมาให้ดูน่าขำ จำได้ว่าเราหัวเราะกันเสียงดังทันทีที่แกะแม่พิมพ์ออกมาแล้วไม่เป็นอย่างที่คิด

หัวยุบ!!

 


ตอนแรกมันไม่ได้รับความสนใจ ถูกวางไว้ห่างไกลมือจนแทบลืม แต่แล้ววันหนึ่ง มันกลับโดนระบายสี ผมไม่ได้เห็นกับตา ว่าสีแต้มตัวมันตอนไหน ถึงมอมแมมได้เพียงนั้น กระทั่งเห็นวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ


เธอพูดสั้นๆว่า ให้พ่อนะ

 


ลมหนาวเดือนธันวาคม พัดกวาดความทรงจำให้แหว่งวิ่น แล้วปลิวห่างออกไปเรื่อยๆ ใครเคยพูดนะว่าเจ้าความทรงจำมีอายุสั้น ปัจจุบันสิ ยืนยาว


ผมนั่งมองความเปลี่ยนแปลงในห้องทำงาน ในวันเดือนธันวาคมมาถึงอีกปี บอกเธอได้อย่างไรว่า ห้องทำงานผมเปลี่ยนไปเมื่อเทียบกับ 8 ปีที่แล้ว


เห็นชัดๆก็คือ เครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเข้ามาแทนเครื่องพิมพ์ดีด นานๆจะได้ยินเสียงพิมพ์ดีดดังขึ้นสักครั้งหนึ่ง เสียงที่ปลุกให้เธอตื่นกลางดึกบ่อยๆ แล้วเธอมานั่งมองเงียบอยู่ข้างหลัง รอให้พ่อหันมามองด้วยตาค้าง ก่อนพ่อจะชวนเธอไปหลับต่อ


โต๊ะหนังสือไม้หนาหนักตัวนี้ เธอคงคาดไม่ถึงกระมัง พ่อไปหามาได้อย่างไร โต๊ะไม้กระดานอัดบางๆ ถูกทิ้งไปในช่วงย้ายเปลี่ยนบ้าน แต่สิ่งที่มีเหมือนเดิมคือกองแผ่นกระดาษเอกสาร กองหนังสือ กองอยู่ใกล้มือพ่อ

 


 

กีตาร์ตัวเดิม พ่อร้องเล่นให้เธอฟังทุกเช้าที่เธอลืมตาตื่น ยังอยู่ ยังส่งเสียง เธอคงนึกขำว่า กี่ปีๆ พ่อไม่เคยเปลี่ยน ยังร้องเพลงปลุกน้องชายให้ตื่นทุกเช้า

และเธอคงนึกไม่ถึงว่า เจ้าน้องชายของเธอกำลังซ้อมไวโอลินทุกค่ำคืน

 

 

ทุกอย่างรายล้อมดูเปลี่ยนแปลง

แต่สิ่งที่มีอยู่เสมอ คือภาพเขียนของเธอ ติ๊ดตี่ตุ๊กตาของเธอ เหรียญเงินของเธอ ขวดบรรจุของเล่นของเธอ ตุ๊กตามอมแมมของเธอ


เวลาย่อยความทรงจำแปดปีที่แล้วจนเป็นผุยผง
นางฟ้าเดือนธันวาคม มากมายเหลือเกินให้ผมรำลึกถึง

รับเธอไว้ด้วย เธอสวยงาม เธอสวยงาม
เป็นนางฟ้า ให้ร่าเริงในทุ่งดอกไม้ มีเสียงเพลง
เพลงกล่อมใจ
กล่อมใจ ให้สุขใจทุกวันคืน
นางฟ้า...”
 

ผมหยิบตุ๊กตามอมแมมมาวางบนโต๊ะอีกครั้งหนึ่ง มันถูกเก็บไว้ในที่ลับตา ชิ้นส่วนสะเทือนใจที่พ่อเห็นทุกครั้งแล้วดวงตารื้น


แต่หยิบออกมาตั้งวางบนโต๊ะคราวนี้ พ่อกลับเห็นมือน้อยๆตั้งใจเทปูนปาสเตอร์ลงไปผสมกับน้ำ แล้วเทลงในเบ้ายาง วางไว้ให้แห้ง แล้วแกะเอาหน้าตาภายในเบ้าออกมา

 

 


พ่อยังรื้อพบภาพถ่ายเก่าๆ ขวดแก้วใส่ของเล่น ตรายางดวงที่เธอชอบ กิ๊ปเหน็บผม นำมาวางให้หายคิดถึง


เดือนธันวาคม ลมหนาวพัดกลิ่นดอกราตรีกรุ่นเข้ามาในบ้านตอนกลางคืน พ่อเล่นเพลงนางฟ้าบ่อยๆ ร้องไห้คลายหนาวเดือนธันวาคม หนาวนางฟ้าเหลือเกิน

 

 

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
ห้องครัวซ้อมดนตรี ถึงเพลงบันนังสตา บ้านเช่าบ้านไม้เป็นบ้านชาวนาในหมู่บ้านแม่เหียะ ชานเมืองเชียงใหม่   ห้องครัวคือห้องทำงาน  ห้องนอนบางเวลา  ห้องซ้อมดนตรี   ห้องนั่งเล่นและห้องรับแขก 
ชนกลุ่มน้อย
ประชาชน  สัตว์เลี้ยงของแวมไพร์
ชนกลุ่มน้อย
สองทุ่ม   อังคารที่ 16 มีนาคม  2553   นักดนตรีในเชียงใหม่  และคนในแวดวงหนังสือ ศิลปะ  นัดรวมตัวกันที่ร้านสุดสะแนน  ร่วมรำลึกถึงการจากไปของ ”จ่าเพียร”(พ.ต.อ สมเพียร เอกสมญา) วีรบุรุษแห่งเทือกเขาบูโด  ด้วยสายสัมพันธ์กับไวล์ดซี๊ด (ชุมพล  เอกสมญา) ลูกชายจ่าเพียรที่ผ่านมาเล่นดนตรีในเชียงใหม่อยู่เสมอๆ   เยียวยาจิตใจเมล็ดเถื่อนจากบันนังสตา  ร่วมรำลึก ...   
ชนกลุ่มน้อย
ขอต่อยาวสาวความยืดถึงน้ามาดบางมุมดูหน้าดุ เวลาเดินเหมือนนุ่นลอยอีกหน่อย อย่างที่บอกไว้ บุรุษไร้นาม(และหนาม)ตามใจคนนี้ อย่าให้นั่งหน้าทับหน้าหนังกลองแล้วกัน ความจืดของหน้าจะถูกขับออกมาอย่างเผ็ดร้อน ไม่เรียบเฉยปล่อยวางอีกแล้ว บางด้านดูดุเทียบได้ใบหน้าเสือจ้องขบ กลับเกลี่ยเสียใหม่ เป็นเสียงทะลวงไส้พุงเร้าใจผิดหน้าผิดหูผิดตาไปทันที
ชนกลุ่มน้อย
  “เลสาปหน้าร้อนเปื่อยหมดแล้ว” ประโยคนี้ถ้าเขียนใหม่ตามภาษาบรรพบุรุษของใต้สวรรค์ ต้องบอกว่า เลสาปหน้าร้อนเปื่อยแผล็ดๆ เหตุที่เปื่อยเห็นด้วยตา ถ้าพูดผ่านปากของบ่าวทอง ต้องเริ่มต้นว่า“ที่จริง”เช่นเคย “ที่จริงมันไม่เปื่อยหร็อก ที่มันเปื่อยเพราะเลกลายเป็นโคลน เปื่อยแผล็ดๆไปทั้งเล” …
ชนกลุ่มน้อย
  สวรรค์ปักษ์ใต้มีสะตอกับลูกเนียงรวมอยู่ด้วย หรอยที่สุดต้องเหนาะ(จิ้ม)กับน้ำชุบ(น้ำพริก-ต้องกะปิเท่านั้น) หรือกินกับแกงคั่ว คั่วกะทิหรือแกงคั่วเผ็ดไม่กะทิ เผ็ดร้อนไม่แพ้ขาดเหลือกันนัก ไม่มีใครบอกว่าพริกพัทลุงหรือพริกนครศรีธรรมราช เผ็ดแรงร้อนกว่ากัน...
ชนกลุ่มน้อย
นักดนตรีกลุ่มนี้ขับเคลื่อนด้วยความรัญจวนจากฤดูความว่างของชีวิต ออกไปเล่นดนตรีบรรเลงชีวิตร่วมกัน หรือจะพูดอีกที การมาถึงของพวกเขาใต้สวรรค์ ไม่ต่างจากฝูงปลาดุกหนีน้ำแถกเหงือกมาหากันในช่วงหน้าแล้ง หนวดยั้วคลุกนัวกันมาบนโคลนเปียกๆ เหนียวเหนอะไปยังถิ่นที่คาดว่าจะมีน้ำ สีผิวฝูงปลาดุกเลื่อมมันน่าเกรงขาม
ชนกลุ่มน้อย
คำ  สุวิชานนท์ รัตนภิมล และคำของอา' รงค์ ทำนอง  สุวิชานนท์  รัตนภิมล
ชนกลุ่มน้อย
ลมบาดหิน ของอา… “ผู้ชายคนนั้นกับผู้หญิงของเขาตัดสินใจแรมคืนในกระโจม(เต็นท์) เขาพบว่าการเสียบก้านปลั๊กตัวผู้ลงในรูปลั๊กตัวเมียเพื่อต้มน้ำกับกาไฟฟ้านั้นเป็นความสะดวกสบายของคนในทาวน์เฮาส์ที่กรุงเทพฯ และอย่างน่าอิจฉา แต่การมองหาก้อนหินนำมาวางเป็นก้อนเส้า กิ่งไม้ง่ามปักกับดินแล้วพาดราวแขวนหม้อและริ้วชิ้นวัวฝานหมักเกลือ ก่อกองไฟและต้มกาแฟ นี้เป็นบางแบบของชีวิตซึ่งผู้ชายควรเรียนรู้...”
ชนกลุ่มน้อย
พอออกมาจากห้องฝึกเรียนไวโอลินกลางเมืองเชียงใหม่  ผมบอกเจ้า 9 ขวบว่าไปเยี่ยมคุณลุงหน่อยนะ   เจ้าเก้าขวบถามทันทีที่ไหน  ผมตอบกลับวัดเจดีย์หลวง  ไปทำอะไรเหรอ เขาสงสัย  อยากไปเยี่ยม พ่อไม่ได้เข้าไปนานแล้ว
ชนกลุ่มน้อย
  ในห้องทำงาน โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้ไม้ไม่เหมือนวันก่อน หนังสือเล่มใหม่หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเล่มมาวาง ชั้นหนังสือเรียงตามกัน โน้ตสั้นๆ เขียนถึงเวลานัดหมาย เวลาส่งงาน หมายเลขโทรศัพท์ ม้านั่งไม้ไว้นอนเอกเขนก โคมไฟ เครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพิมพ์ดีด โต๊ะกลม กีตาร์ กล้องถ่ายรูป รูปภาพบนผนัง ...
ชนกลุ่มน้อย
  ในชีวิต ณ ปัจจุบัน ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาข้องเกี่ยวกับเครื่องดนตรีชื่อ ไวโอลิน และยิ่งไม่เคยนึกว่าวันหนึ่ง จะมีไวโอลินมานอนอยู่ในห้อง ตั้งวางอยู่ข้างตัว รวมถึงได้ยินมันส่งเสียงทุกวันตอนย่ำค่ำ