ถ้าเกาะสี่เกาะห้าเป็นเรื่องสั้น ใครก็คงคิดว่าต้องเป็นเรื่องสั้นขนาดยาว แต่คุณกลับเห็นต่าง ใครคงคาดไม่ถึงกระมังว่า ความจริงมากพอที่จะนับเป็นนวนิยายได้สบายๆนั้น คุณกลับไม่เห็นเป็นนวนิยาย คุณอ้างถึงข้อมูลที่คุณมีอยู่เพียงน้อยนิด ไม่ได้มีมโหฬารขนาดใส่โบกี้รถไฟ เรื่องสั้นๆห้วนๆขาดๆเกินๆ คุณจะทำอะไรได้มากไปกว่านั่งมอง แม้คุณจะบอกใครๆว่าคุณเห็นเกาะสี่เกาะมาตั้งแต่จำความได้ก็ตาม
ในสายตาของคุณ เกาะสี่เกาะห้าเป็นแค่เรื่องสั้นที่ไม่เคยมีใครเขียนจบ
ไม่มีใครอยากให้คุณรู้มากไปกว่า เกาะรังนกนางแอ่นหรือรังนกแอ่นทำรังอยู่กลาง(ทะ)เลสาบสงขลา มีคนเฝ้ายาม มีปืนคอยระวังนกให้รอดพ้นจากคนขโมย (คนขโมยรังนกเขาเรียกว่าโจรรังนก) แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าคุณไม่มีโอกาสหลุดลอดสายตา ผ่านดงปืนฝ่าดงกระสุน จากน้ำมือใบหน้าแปลกหน้าดุๆไม่เป็นมิตรของชายร่างกำยำก็ตาม
ไม่ใช่เกาะหินปูนไว้สำหรับตากอากาศ ตั้งแคมป์พักแรม
คุณเคยคิดว่า คุณจะแอบเกาะขอนไม้ขึ้นไปบนเกาะในช่วงเวลาฝนฟ้าคะนอง ขณะทะเลสาบปล่อยคลื่นสูงออกอาระวาดเหนือน่านน้ำ เสียงคลื่นทบเข้าฝั่งจะกลบกลืนเสียงทุกอย่าง คุณอาศัยช่วงชุลมุนของคลื่นน้ำฝนฟ้า ขึ้นฝั่งได้สบาย
คุณแค่อยากผ่านความรู้สึกท้าทายนั้น มากกว่าจะแอบขโมยรังนก คุณแค่อยากเห็นเกาะสี่เกาะห้าตอนกลางคืน มองความเวิ้งว้างของท้องทะเล มองฝั่งแผ่นดินเป็นแนวทึบๆอยู่ไกลๆ หรือไม่ก็แสงไฟจากนากุ้งที่ดูราวโรงมหรพแสงไฟสว่างอยู่รอบขอบน้ำ
ถ้าคุณทำได้ คุณมีเวลาได้นั่งชมวิวทิวทัศน์ได้แค่ข้ามคืนเท่านั้น เพราะนานจากนั้น คุณจะตกอยู่ในวงล้อมของพวกเวรยาม
ถ้าคุณเกิดความโลภขึ้นมาทันทีทันใด คุณจะทำอะไรได้เล่า ผ่านคลื่นลมมาได้ ทุกอย่างใช่จะราบรื่น คุณต้องพบกับอีกหลายด่าน ด่านโรงเรือนหลังคามุงจากพลางตัวกลมกลืนกับสีของหน้าผา เหมือนรังนก เอาเข้าจริงๆต้นหญ้าใบไม้ก็ไม่อยากเป็นมิตรกับคุณ
กว่าจะถึงรังนกแอ่น
ที่สำคัญนั้น ที่อยู่ของรังนกแอ่นก็ไม่ใช่รังนกเขานกกระจิบนกกระจอกที่วางสวยงามอยู่ตามง่ามไม้ แขวนห้อยโตงเตงเล่นลมสอยลงมาได้ง่ายๆ แต่รังนกแอ่นอยู่ในถ้ำมืด คุณต้องมีไฟส่องทาง คุณต้องรู้จักเส้นทางในถ้ำ คุณต้องรู้จักการปืนผา รู้จักการโรยตัวลงมากับเส้นเชือก ทำความคุ้นเคยกับการไต่ไปตามพะองไม้ไผ่ คุณต้องรู้อะไรอีกหลายอย่าง ที่จะพาตัวเองห้อยโหนเกาะราวเชือกอย่างกับนักแสดงกายกรรม
ไปให้ถึงรังนก เก็บรังนก จึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
เพียงคำบอกเล่าจากผู้ใหญ่บางคน ว่านอกจากจะมียามเฝ้าแน่นหนาแล้ว ยังมีงูเหลือมงูจงอางอยู่ในถ้ำด้วย แต่ละตัวนั้นใหญ่โตและหิวอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่ามันจะออกมาเมื่อไหร่ แล้วเรื่องสยดสยองก็ตามมา
เรื่องสั้นคุณจะให้เหมือนจริง คุณก็ต้องสร้างฉากถ้ำให้ดูน่าเกลียดน่ากลัว เพื่อรองรับตัวละครที่ถูกฆาตกรรมและฉากไล่ล่าล้างผลาญกันอย่างไม่มีเหตุผล บนพื้นฐานของความโลภของมนุษย์ ความเสี่ยงที่แลกมากับความฝันหวาน ว่ารังนกหนึ่งกิโลราคาเป็นหมื่นบาท จะนำพาความสุขสบายสู่ตัวละครชั่วชีวิต
แดนดิบเถื่อนต้องไม่ธรรมดา ทุกอย่างต้องต่อสู้ตามลำพัง เหมือนไม่มีใครรู้เห็น อากาศ คลื่นลม ต้นไม้ ใบหญ้า งู ดูมีพิษไปทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งน้ำดื่ม
เมื่อทุกอย่างตระเตรียมไว้เพื่อรองรับฉากแสดงความดิบเถื่อน กลิ่นอับเหม็นขี้นกแอ่นปนขี้ค้างคาวก็โชยมา มันโชยไปถึงท่าเรือปากพะยูน ผ่านวัด มัสยิด เข้าไปยังห้องทำงานของนายอำเภอ ติดเสื้อผ้านักการเมืองท้องถิ่น จนกลายเป็นลมหายใจและกลิ่นปาก
แล้วความคิดหัวใสก็ตามมา เปิดเกาะสี่เกาะห้าให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว แต่ก็ต้องจำกัดจำนวนคน เวลา ฤดู เพราะจะรบกวนนกทำรัง น้ำลายนกแอ่นน้อยลงทำให้ราคาเกาะสี่เกาะห้าลดตามไปด้วย น้ำลายนกแอ่นต้องมีความสำคัญอันดับแรก
ส่วนรังเลือด อันเนื่องมาจากรังแรกถูกเก็บ แม่นกก็ไม่ลดละความพยายามสร้างรังใหม่อีกครั้ง จนสำลักเลือดออกมาเป็นรังจนได้ รังเลือดก็ถูกเก็บ ราคาจะตกลงมาหน่อยหนึ่ง การเก็บรังเลือดก็หมายถึงลูกนกแอ่นแดงๆจะตกมาด้วย ลูกนกแอ่นแดงๆเป็นที่ต้องการของกลุ่มคนที่มีความเชื่อในเรื่องยากำลัง
ตัวละครที่เป็นนักการเมืองท้องถิ่นของคุณ ไม่ฉลาดนัก พร้อมจะปิดบังทุกอย่าง ไม่ให้คนเข้าใจว่าเกาะสี่เกาะห้าเป็นที่ทารุณกรรมสัตว์ รังเลือดดูโหดร้ายเกินไป รับประทานลูกนกแอ่นแดงๆไม่เป็นความจริง พวกนักเขียนนักข่าวสร้างเรื่องขึ้นมา ...
ผมกลับไปยืนมองเกาะสี่เกาะห้าจากฝั่งเกาะหมากอีกครั้ง พลันเรื่องราวต่างๆก็จู่โจมเข้ามา เหมือนเสียงประหลาดๆ เหมือนเรื่องแต่ง เรื่องสั้น อย่าเชื่อเลย ไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเรื่องสั้น ..
*** ชิ้นนี้ ตีพิมพ์ครั้งแรกใน เสาร์สวัสดี นสพ. กรุงเทพธุรกิจ ฉบับ467 เสาร์ 3 พฤษภาคม 2551