Skip to main content

20080521 (1)

ถ้าเกาะสี่เกาะห้าเป็นเรื่องสั้น  ใครก็คงคิดว่าต้องเป็นเรื่องสั้นขนาดยาว  แต่คุณกลับเห็นต่าง  ใครคงคาดไม่ถึงกระมังว่า  ความจริงมากพอที่จะนับเป็นนวนิยายได้สบายๆนั้น  คุณกลับไม่เห็นเป็นนวนิยาย  คุณอ้างถึงข้อมูลที่คุณมีอยู่เพียงน้อยนิด  ไม่ได้มีมโหฬารขนาดใส่โบกี้รถไฟ  เรื่องสั้นๆห้วนๆขาดๆเกินๆ  คุณจะทำอะไรได้มากไปกว่านั่งมอง  แม้คุณจะบอกใครๆว่าคุณเห็นเกาะสี่เกาะมาตั้งแต่จำความได้ก็ตาม  

ในสายตาของคุณ  เกาะสี่เกาะห้าเป็นแค่เรื่องสั้นที่ไม่เคยมีใครเขียนจบ

ไม่มีใครอยากให้คุณรู้มากไปกว่า  เกาะรังนกนางแอ่นหรือรังนกแอ่นทำรังอยู่กลาง(ทะ)เลสาบสงขลา  มีคนเฝ้ายาม  มีปืนคอยระวังนกให้รอดพ้นจากคนขโมย (คนขโมยรังนกเขาเรียกว่าโจรรังนก)  แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าคุณไม่มีโอกาสหลุดลอดสายตา  ผ่านดงปืนฝ่าดงกระสุน   จากน้ำมือใบหน้าแปลกหน้าดุๆไม่เป็นมิตรของชายร่างกำยำก็ตาม  

ไม่ใช่เกาะหินปูนไว้สำหรับตากอากาศ  ตั้งแคมป์พักแรม

คุณเคยคิดว่า  คุณจะแอบเกาะขอนไม้ขึ้นไปบนเกาะในช่วงเวลาฝนฟ้าคะนอง  ขณะทะเลสาบปล่อยคลื่นสูงออกอาระวาดเหนือน่านน้ำ  เสียงคลื่นทบเข้าฝั่งจะกลบกลืนเสียงทุกอย่าง  คุณอาศัยช่วงชุลมุนของคลื่นน้ำฝนฟ้า  ขึ้นฝั่งได้สบาย

คุณแค่อยากผ่านความรู้สึกท้าทายนั้น  มากกว่าจะแอบขโมยรังนก   คุณแค่อยากเห็นเกาะสี่เกาะห้าตอนกลางคืน  มองความเวิ้งว้างของท้องทะเล  มองฝั่งแผ่นดินเป็นแนวทึบๆอยู่ไกลๆ  หรือไม่ก็แสงไฟจากนากุ้งที่ดูราวโรงมหรพแสงไฟสว่างอยู่รอบขอบน้ำ

ถ้าคุณทำได้  คุณมีเวลาได้นั่งชมวิวทิวทัศน์ได้แค่ข้ามคืนเท่านั้น  เพราะนานจากนั้น  คุณจะตกอยู่ในวงล้อมของพวกเวรยาม      

20080521 (2)

ถ้าคุณเกิดความโลภขึ้นมาทันทีทันใด  คุณจะทำอะไรได้เล่า  ผ่านคลื่นลมมาได้ ทุกอย่างใช่จะราบรื่น  คุณต้องพบกับอีกหลายด่าน  ด่านโรงเรือนหลังคามุงจากพลางตัวกลมกลืนกับสีของหน้าผา  เหมือนรังนก  เอาเข้าจริงๆต้นหญ้าใบไม้ก็ไม่อยากเป็นมิตรกับคุณ

กว่าจะถึงรังนกแอ่น  

ที่สำคัญนั้น  ที่อยู่ของรังนกแอ่นก็ไม่ใช่รังนกเขานกกระจิบนกกระจอกที่วางสวยงามอยู่ตามง่ามไม้  แขวนห้อยโตงเตงเล่นลมสอยลงมาได้ง่ายๆ   แต่รังนกแอ่นอยู่ในถ้ำมืด   คุณต้องมีไฟส่องทาง คุณต้องรู้จักเส้นทางในถ้ำ  คุณต้องรู้จักการปืนผา  รู้จักการโรยตัวลงมากับเส้นเชือก  ทำความคุ้นเคยกับการไต่ไปตามพะองไม้ไผ่  คุณต้องรู้อะไรอีกหลายอย่าง  ที่จะพาตัวเองห้อยโหนเกาะราวเชือกอย่างกับนักแสดงกายกรรม  

ไปให้ถึงรังนก  เก็บรังนก  จึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

เพียงคำบอกเล่าจากผู้ใหญ่บางคน  ว่านอกจากจะมียามเฝ้าแน่นหนาแล้ว  ยังมีงูเหลือมงูจงอางอยู่ในถ้ำด้วย  แต่ละตัวนั้นใหญ่โตและหิวอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่ามันจะออกมาเมื่อไหร่  แล้วเรื่องสยดสยองก็ตามมา  

เรื่องสั้นคุณจะให้เหมือนจริง  คุณก็ต้องสร้างฉากถ้ำให้ดูน่าเกลียดน่ากลัว  เพื่อรองรับตัวละครที่ถูกฆาตกรรมและฉากไล่ล่าล้างผลาญกันอย่างไม่มีเหตุผล  บนพื้นฐานของความโลภของมนุษย์   ความเสี่ยงที่แลกมากับความฝันหวาน  ว่ารังนกหนึ่งกิโลราคาเป็นหมื่นบาท  จะนำพาความสุขสบายสู่ตัวละครชั่วชีวิต

แดนดิบเถื่อนต้องไม่ธรรมดา  ทุกอย่างต้องต่อสู้ตามลำพัง เหมือนไม่มีใครรู้เห็น อากาศ  คลื่นลม  ต้นไม้ ใบหญ้า งู  ดูมีพิษไปทุกอย่าง  ไม่เว้นแม้กระทั่งน้ำดื่ม    

เมื่อทุกอย่างตระเตรียมไว้เพื่อรองรับฉากแสดงความดิบเถื่อน  กลิ่นอับเหม็นขี้นกแอ่นปนขี้ค้างคาวก็โชยมา  มันโชยไปถึงท่าเรือปากพะยูน  ผ่านวัด มัสยิด เข้าไปยังห้องทำงานของนายอำเภอ  ติดเสื้อผ้านักการเมืองท้องถิ่น  จนกลายเป็นลมหายใจและกลิ่นปาก  

20080521 (3)

แล้วความคิดหัวใสก็ตามมา  เปิดเกาะสี่เกาะห้าให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว  แต่ก็ต้องจำกัดจำนวนคน  เวลา  ฤดู  เพราะจะรบกวนนกทำรัง  น้ำลายนกแอ่นน้อยลงทำให้ราคาเกาะสี่เกาะห้าลดตามไปด้วย  น้ำลายนกแอ่นต้องมีความสำคัญอันดับแรก    

ส่วนรังเลือด  อันเนื่องมาจากรังแรกถูกเก็บ  แม่นกก็ไม่ลดละความพยายามสร้างรังใหม่อีกครั้ง  จนสำลักเลือดออกมาเป็นรังจนได้   รังเลือดก็ถูกเก็บ  ราคาจะตกลงมาหน่อยหนึ่ง  การเก็บรังเลือดก็หมายถึงลูกนกแอ่นแดงๆจะตกมาด้วย  ลูกนกแอ่นแดงๆเป็นที่ต้องการของกลุ่มคนที่มีความเชื่อในเรื่องยากำลัง

ตัวละครที่เป็นนักการเมืองท้องถิ่นของคุณ ไม่ฉลาดนัก  พร้อมจะปิดบังทุกอย่าง  ไม่ให้คนเข้าใจว่าเกาะสี่เกาะห้าเป็นที่ทารุณกรรมสัตว์  รังเลือดดูโหดร้ายเกินไป  รับประทานลูกนกแอ่นแดงๆไม่เป็นความจริง  พวกนักเขียนนักข่าวสร้างเรื่องขึ้นมา ...  

ผมกลับไปยืนมองเกาะสี่เกาะห้าจากฝั่งเกาะหมากอีกครั้ง  พลันเรื่องราวต่างๆก็จู่โจมเข้ามา  เหมือนเสียงประหลาดๆ เหมือนเรื่องแต่ง  เรื่องสั้น  อย่าเชื่อเลย  ไม่ใช่เรื่องจริง  เป็นเรื่องสั้น ..        

***  ชิ้นนี้ ตีพิมพ์ครั้งแรกใน เสาร์สวัสดี  นสพ. กรุงเทพธุรกิจ  ฉบับ467 เสาร์ 3 พฤษภาคม 2551

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
ห้องครัวซ้อมดนตรี ถึงเพลงบันนังสตา บ้านเช่าบ้านไม้เป็นบ้านชาวนาในหมู่บ้านแม่เหียะ ชานเมืองเชียงใหม่   ห้องครัวคือห้องทำงาน  ห้องนอนบางเวลา  ห้องซ้อมดนตรี   ห้องนั่งเล่นและห้องรับแขก 
ชนกลุ่มน้อย
ประชาชน  สัตว์เลี้ยงของแวมไพร์
ชนกลุ่มน้อย
สองทุ่ม   อังคารที่ 16 มีนาคม  2553   นักดนตรีในเชียงใหม่  และคนในแวดวงหนังสือ ศิลปะ  นัดรวมตัวกันที่ร้านสุดสะแนน  ร่วมรำลึกถึงการจากไปของ ”จ่าเพียร”(พ.ต.อ สมเพียร เอกสมญา) วีรบุรุษแห่งเทือกเขาบูโด  ด้วยสายสัมพันธ์กับไวล์ดซี๊ด (ชุมพล  เอกสมญา) ลูกชายจ่าเพียรที่ผ่านมาเล่นดนตรีในเชียงใหม่อยู่เสมอๆ   เยียวยาจิตใจเมล็ดเถื่อนจากบันนังสตา  ร่วมรำลึก ...   
ชนกลุ่มน้อย
ขอต่อยาวสาวความยืดถึงน้ามาดบางมุมดูหน้าดุ เวลาเดินเหมือนนุ่นลอยอีกหน่อย อย่างที่บอกไว้ บุรุษไร้นาม(และหนาม)ตามใจคนนี้ อย่าให้นั่งหน้าทับหน้าหนังกลองแล้วกัน ความจืดของหน้าจะถูกขับออกมาอย่างเผ็ดร้อน ไม่เรียบเฉยปล่อยวางอีกแล้ว บางด้านดูดุเทียบได้ใบหน้าเสือจ้องขบ กลับเกลี่ยเสียใหม่ เป็นเสียงทะลวงไส้พุงเร้าใจผิดหน้าผิดหูผิดตาไปทันที
ชนกลุ่มน้อย
  “เลสาปหน้าร้อนเปื่อยหมดแล้ว” ประโยคนี้ถ้าเขียนใหม่ตามภาษาบรรพบุรุษของใต้สวรรค์ ต้องบอกว่า เลสาปหน้าร้อนเปื่อยแผล็ดๆ เหตุที่เปื่อยเห็นด้วยตา ถ้าพูดผ่านปากของบ่าวทอง ต้องเริ่มต้นว่า“ที่จริง”เช่นเคย “ที่จริงมันไม่เปื่อยหร็อก ที่มันเปื่อยเพราะเลกลายเป็นโคลน เปื่อยแผล็ดๆไปทั้งเล” …
ชนกลุ่มน้อย
  สวรรค์ปักษ์ใต้มีสะตอกับลูกเนียงรวมอยู่ด้วย หรอยที่สุดต้องเหนาะ(จิ้ม)กับน้ำชุบ(น้ำพริก-ต้องกะปิเท่านั้น) หรือกินกับแกงคั่ว คั่วกะทิหรือแกงคั่วเผ็ดไม่กะทิ เผ็ดร้อนไม่แพ้ขาดเหลือกันนัก ไม่มีใครบอกว่าพริกพัทลุงหรือพริกนครศรีธรรมราช เผ็ดแรงร้อนกว่ากัน...
ชนกลุ่มน้อย
นักดนตรีกลุ่มนี้ขับเคลื่อนด้วยความรัญจวนจากฤดูความว่างของชีวิต ออกไปเล่นดนตรีบรรเลงชีวิตร่วมกัน หรือจะพูดอีกที การมาถึงของพวกเขาใต้สวรรค์ ไม่ต่างจากฝูงปลาดุกหนีน้ำแถกเหงือกมาหากันในช่วงหน้าแล้ง หนวดยั้วคลุกนัวกันมาบนโคลนเปียกๆ เหนียวเหนอะไปยังถิ่นที่คาดว่าจะมีน้ำ สีผิวฝูงปลาดุกเลื่อมมันน่าเกรงขาม
ชนกลุ่มน้อย
คำ  สุวิชานนท์ รัตนภิมล และคำของอา' รงค์ ทำนอง  สุวิชานนท์  รัตนภิมล
ชนกลุ่มน้อย
ลมบาดหิน ของอา… “ผู้ชายคนนั้นกับผู้หญิงของเขาตัดสินใจแรมคืนในกระโจม(เต็นท์) เขาพบว่าการเสียบก้านปลั๊กตัวผู้ลงในรูปลั๊กตัวเมียเพื่อต้มน้ำกับกาไฟฟ้านั้นเป็นความสะดวกสบายของคนในทาวน์เฮาส์ที่กรุงเทพฯ และอย่างน่าอิจฉา แต่การมองหาก้อนหินนำมาวางเป็นก้อนเส้า กิ่งไม้ง่ามปักกับดินแล้วพาดราวแขวนหม้อและริ้วชิ้นวัวฝานหมักเกลือ ก่อกองไฟและต้มกาแฟ นี้เป็นบางแบบของชีวิตซึ่งผู้ชายควรเรียนรู้...”
ชนกลุ่มน้อย
พอออกมาจากห้องฝึกเรียนไวโอลินกลางเมืองเชียงใหม่  ผมบอกเจ้า 9 ขวบว่าไปเยี่ยมคุณลุงหน่อยนะ   เจ้าเก้าขวบถามทันทีที่ไหน  ผมตอบกลับวัดเจดีย์หลวง  ไปทำอะไรเหรอ เขาสงสัย  อยากไปเยี่ยม พ่อไม่ได้เข้าไปนานแล้ว
ชนกลุ่มน้อย
  ในห้องทำงาน โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้ไม้ไม่เหมือนวันก่อน หนังสือเล่มใหม่หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเล่มมาวาง ชั้นหนังสือเรียงตามกัน โน้ตสั้นๆ เขียนถึงเวลานัดหมาย เวลาส่งงาน หมายเลขโทรศัพท์ ม้านั่งไม้ไว้นอนเอกเขนก โคมไฟ เครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพิมพ์ดีด โต๊ะกลม กีตาร์ กล้องถ่ายรูป รูปภาพบนผนัง ...
ชนกลุ่มน้อย
  ในชีวิต ณ ปัจจุบัน ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาข้องเกี่ยวกับเครื่องดนตรีชื่อ ไวโอลิน และยิ่งไม่เคยนึกว่าวันหนึ่ง จะมีไวโอลินมานอนอยู่ในห้อง ตั้งวางอยู่ข้างตัว รวมถึงได้ยินมันส่งเสียงทุกวันตอนย่ำค่ำ