Skip to main content

ภาพขาวดำที่มีอายุยืนยาว  เหมือนแสงส่องเข้าไปไม่ถึง  ตรึงอยู่ในเบื้องลึกของก้นบึ้งความทรงจำ  มันแตกพร่ามาสั่นไหวดวงใจทุกครั้งที่นึกรำลึก  จริงเหมือนไม่เคยมีจริง   ภาพเบลอมัวหม่นเต็มไปด้วยความรู้สึกดีเหลือเกิน  ปลอดภัย  เป็นสุข สงบ  ไม่ร้อน  ไม่รน  สีของความเก่าแก่  สีของนักบวช  เพียงไม่นึกถึงมันก็ถอยร่นไปอยู่ลึก  ราวกับถูกลืมเลือนหายไปสิ้น

ผมกลับไปเดินบนทางดินสายนั้น  ทางเลียบลำคลองที่ออกไปสู่ทะเลสาบสงขลา  ทำให้นึกถึงครั้งหนึ่ง  เคยเดินตามหลังแม่ชีทุกเช้า  กลิ่นแม่ชีเป็นกลิ่นนักบวช  โชยเข้าจมูกมาจนถึงปัจจุบัน  เป็นกลิ่นที่ราวกับมัดผูกไว้กับต้นไม้ภายใน  ที่ไม่เคยผลัดใบเปลี่ยนสีกลิ่นเป็นอื่น

แม่ชีเดินอุ้มบาตร  เด็กชายวัยสิบสองสิบสามปีเดินถือปิ่นโต  ทางเดินของแม่ชีไม่ต่างไปจากวันก่อน  เริ่มต้นจากกุฏิไม้หลังคามุงจาก  ทุกอย่างวางตั้งอยู่ในนั้น  แม่ชีมีสิ่งของเครื่องใช้ไม่กี่อย่าง  ชามช้อนแค่จำนวนนิ้วมือข้างเดียว  ไม่มีหม้อ  มีแต่กาน้ำกับไม้ฟืน  มีกระติกน้ำร้อน  แก้วน้ำสองสามใบ  ไม่มีตู้ใส่เสื้อผ้า  เสื้อแม่ชีสองสามชุดเก่าๆทั้งนั้น  พาดอยู่ตามฝา  ซ้อนทับอยุ่บนพื้นไม้เก่าๆ 

มีกลิ่นธูปเทียนโชยอยู่ตลอดเวลา  
ทางดินเท่าฝ่าเท้า  เดินกันจนเป็นร่องลึก  เด็กชายเดินเงียบตามหลัง  ได้ยินเสียงลมพัดใบมะพร้าว  เสียงนกร้องชัดเจนมาก  ทางดินตัดผ่านเขตแดนที่ไม่มีรั้วบ้าน  ตัดผ่านสวนผลไม้จำพวกมังคุด  ละมุด(สะหวา)  ฝรั่ง  ชมพู่มะเหมี่ยว  ลางสาด  น้อยหน่า  มะปริง  มะปราง  มะไฟ  มะม่วง หมาก  มะพร้าว ฯลฯ  เป็นสวนผลไม้ที่ต่อเนื่องกันไม่มีที่สิ้นสุด 

เหมือนแม่ชีเดินวนๆอยู่ในสวนผลไม้  แม่ชีเดินไปทางไหน  เด็กชายเดินตามหลัง  ไม่น่าเชื่อว่าจะมีบ้านไม้เก่าๆซุกซ่อนตัวอยู่ในสวนผลไม้  เต็มไปด้วยใบหน้าคนจีนแก่ๆ  บ้านทุกหลังรู้จักกันหมด  รู้ว่าใครเป็นลูกใคร

20080616 1

เด็กชายจะได้รับการถามไถ่เป็นพิเศษ  ลูกศิษย์แม่ชีเป็นหลานของแม่ชี  โยงใยไปถึงพ่อแม่  จับแขนลูบหัว  สุดท้ายลงเอยด้วยผลไม้

เด็กชายขนผลไม้กลับกุฏิเยอะมาก  รอให้แม่ชีฉันข้าวจนเสร็จ  เด็กชายจึงได้กินข้าว   แม่ชีแบ่งข้าวสุกเป็นสามส่วน  หนึ่งส่วนเก็บไว้ฉันมื้อเที่ยง  มื้อเย็นของเด็กชาย   ส่วนที่สองตากแห้ง  ส่วนที่สามโปรยหว่านให้นก ไก่ หมา แมวกินกัน  

20080616 2

เสียงจิกกินตอนแม่ชีโปรยข้าวสุก  เต็มไปด้วยบรรยากาศของการแย่งชิงจิกตี  แต่แม่ชีไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว  เด็กชายเหลือข้าวไว้ส่วนหนึ่งเช่นกัน  เด็กชายชอบดูพวกมันไล่จิกกิน       

แม่ชีเกิดมาเพื่อเป็นนักบวชโดยแท้   แม่ชีเลี้ยงลูก 4 คนจนทุกคนออกเรือนไปหมด  จากนั้นก็ออกเดินธุดงค์ไปตามป่า  ไปอยู่ตามถ้ำ  ลูกสาวแม่ชีคนที่สามบอกว่า  ถ้าพ่อล่าปลาเป็นๆมาขังไว้   มันจะอยู่ไปอย่างนั้น   หากไม่มีใครทำปลา  ก็ไม่มีปลาเป็นกับข้าว   ไม่มีคำบอกส่งเสียงให้ใครทำปลา  แม่ชีดำรงตนมาอย่างนั้น

ชั่วชีวิตแม่ชีมีแต่เรื่องการให้  ไม่เอา  ไม่ไขว่คว้า  เหมือนว่าทางเดินที่ไกลที่สุดของแม่ชีคือการอยู่นิ่งๆ
ปลดปล่อยตัวเองสู่เสื้อผ้าขาว   ลูกหลานเพียงไปนั่งมองไปคุยถึงเรื่องดีงามเท่านั้น  ใครไปถึงกุฏิแม่ชีต้องได้รับความเย็นสงบกลับมา

20080616 3

เด็กชายเป็นหลาน  แม่คงมีเหตุผลบางอย่างที่อยากให้ลูกชายไปเดินตามหลังแม่ชี
ก่อนนอน  เด็กชายนั่งไหว้พระนานมาก  แม่ชีสวดมนต์นานมาก  เทียนสว่าง  กลิ่นธูปอบอวล   ตกดึกสงัด เด็กชายจะได้ยินเสียงสวดแว่วเข้ามาในหู  พอลืมตาก็เห็นแสงเทียนสว่าง  เด็กชายนอนมองแสงเทียน  ฟังเสียงสวด  สูดกลิ่นธูปจนถึงรุ่งเช้า

เรื่องของแม่ชีเป็นสีขาวดำ  แต่ไม่เคยจางหายไปจากใจเด็กชาย  ยามชายผ้าสีข้าวปลิวสว่างไปในแสงแดด   มืออุ้มบาตร  ก้มหน้ามองดิน  เดินไปตามทางดินแคบๆ  เดินไปในสวนผลไม้   วันแล้ววันเล่าเป็นอย่างนั้น  เว้นแต่วันไหนมีกิจต้องไปค้างคืนในวัดอื่น

20080616 4

ผมผ่านไปบนเส้นทางสายนี้  คิดถึงแววตาของเด็กชาย  คิดถึงเวลาที่หยุดนิ่ง  กลิ่นที่ไม่เหมือนกลิ่นใดในโลก  ผมตั้งใจไปเยือนถิ่นเดิมนั้น  เส้นทางเก่าๆ  สวนผลไม้เก่าๆที่วันนี้รกเรื้อถมทางเดิน  ราวกับว่าไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น  

เด็กชายคนใหม่ที่เดินตามหลังพ่อถามว่า  ที่นี่เป็นอะไรเหรอ   พ่อตอบลูกชายว่า  แม่ชีเคยเดินผ่านมาทางนี้ทุกเช้า


บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
ห้องครัวซ้อมดนตรี ถึงเพลงบันนังสตา บ้านเช่าบ้านไม้เป็นบ้านชาวนาในหมู่บ้านแม่เหียะ ชานเมืองเชียงใหม่   ห้องครัวคือห้องทำงาน  ห้องนอนบางเวลา  ห้องซ้อมดนตรี   ห้องนั่งเล่นและห้องรับแขก 
ชนกลุ่มน้อย
ประชาชน  สัตว์เลี้ยงของแวมไพร์
ชนกลุ่มน้อย
สองทุ่ม   อังคารที่ 16 มีนาคม  2553   นักดนตรีในเชียงใหม่  และคนในแวดวงหนังสือ ศิลปะ  นัดรวมตัวกันที่ร้านสุดสะแนน  ร่วมรำลึกถึงการจากไปของ ”จ่าเพียร”(พ.ต.อ สมเพียร เอกสมญา) วีรบุรุษแห่งเทือกเขาบูโด  ด้วยสายสัมพันธ์กับไวล์ดซี๊ด (ชุมพล  เอกสมญา) ลูกชายจ่าเพียรที่ผ่านมาเล่นดนตรีในเชียงใหม่อยู่เสมอๆ   เยียวยาจิตใจเมล็ดเถื่อนจากบันนังสตา  ร่วมรำลึก ...   
ชนกลุ่มน้อย
ขอต่อยาวสาวความยืดถึงน้ามาดบางมุมดูหน้าดุ เวลาเดินเหมือนนุ่นลอยอีกหน่อย อย่างที่บอกไว้ บุรุษไร้นาม(และหนาม)ตามใจคนนี้ อย่าให้นั่งหน้าทับหน้าหนังกลองแล้วกัน ความจืดของหน้าจะถูกขับออกมาอย่างเผ็ดร้อน ไม่เรียบเฉยปล่อยวางอีกแล้ว บางด้านดูดุเทียบได้ใบหน้าเสือจ้องขบ กลับเกลี่ยเสียใหม่ เป็นเสียงทะลวงไส้พุงเร้าใจผิดหน้าผิดหูผิดตาไปทันที
ชนกลุ่มน้อย
  “เลสาปหน้าร้อนเปื่อยหมดแล้ว” ประโยคนี้ถ้าเขียนใหม่ตามภาษาบรรพบุรุษของใต้สวรรค์ ต้องบอกว่า เลสาปหน้าร้อนเปื่อยแผล็ดๆ เหตุที่เปื่อยเห็นด้วยตา ถ้าพูดผ่านปากของบ่าวทอง ต้องเริ่มต้นว่า“ที่จริง”เช่นเคย “ที่จริงมันไม่เปื่อยหร็อก ที่มันเปื่อยเพราะเลกลายเป็นโคลน เปื่อยแผล็ดๆไปทั้งเล” …
ชนกลุ่มน้อย
  สวรรค์ปักษ์ใต้มีสะตอกับลูกเนียงรวมอยู่ด้วย หรอยที่สุดต้องเหนาะ(จิ้ม)กับน้ำชุบ(น้ำพริก-ต้องกะปิเท่านั้น) หรือกินกับแกงคั่ว คั่วกะทิหรือแกงคั่วเผ็ดไม่กะทิ เผ็ดร้อนไม่แพ้ขาดเหลือกันนัก ไม่มีใครบอกว่าพริกพัทลุงหรือพริกนครศรีธรรมราช เผ็ดแรงร้อนกว่ากัน...
ชนกลุ่มน้อย
นักดนตรีกลุ่มนี้ขับเคลื่อนด้วยความรัญจวนจากฤดูความว่างของชีวิต ออกไปเล่นดนตรีบรรเลงชีวิตร่วมกัน หรือจะพูดอีกที การมาถึงของพวกเขาใต้สวรรค์ ไม่ต่างจากฝูงปลาดุกหนีน้ำแถกเหงือกมาหากันในช่วงหน้าแล้ง หนวดยั้วคลุกนัวกันมาบนโคลนเปียกๆ เหนียวเหนอะไปยังถิ่นที่คาดว่าจะมีน้ำ สีผิวฝูงปลาดุกเลื่อมมันน่าเกรงขาม
ชนกลุ่มน้อย
คำ  สุวิชานนท์ รัตนภิมล และคำของอา' รงค์ ทำนอง  สุวิชานนท์  รัตนภิมล
ชนกลุ่มน้อย
ลมบาดหิน ของอา… “ผู้ชายคนนั้นกับผู้หญิงของเขาตัดสินใจแรมคืนในกระโจม(เต็นท์) เขาพบว่าการเสียบก้านปลั๊กตัวผู้ลงในรูปลั๊กตัวเมียเพื่อต้มน้ำกับกาไฟฟ้านั้นเป็นความสะดวกสบายของคนในทาวน์เฮาส์ที่กรุงเทพฯ และอย่างน่าอิจฉา แต่การมองหาก้อนหินนำมาวางเป็นก้อนเส้า กิ่งไม้ง่ามปักกับดินแล้วพาดราวแขวนหม้อและริ้วชิ้นวัวฝานหมักเกลือ ก่อกองไฟและต้มกาแฟ นี้เป็นบางแบบของชีวิตซึ่งผู้ชายควรเรียนรู้...”
ชนกลุ่มน้อย
พอออกมาจากห้องฝึกเรียนไวโอลินกลางเมืองเชียงใหม่  ผมบอกเจ้า 9 ขวบว่าไปเยี่ยมคุณลุงหน่อยนะ   เจ้าเก้าขวบถามทันทีที่ไหน  ผมตอบกลับวัดเจดีย์หลวง  ไปทำอะไรเหรอ เขาสงสัย  อยากไปเยี่ยม พ่อไม่ได้เข้าไปนานแล้ว
ชนกลุ่มน้อย
  ในห้องทำงาน โต๊ะเขียนหนังสือ เก้าอี้ไม้ไม่เหมือนวันก่อน หนังสือเล่มใหม่หมุนเวียนผลัดเปลี่ยนเล่มมาวาง ชั้นหนังสือเรียงตามกัน โน้ตสั้นๆ เขียนถึงเวลานัดหมาย เวลาส่งงาน หมายเลขโทรศัพท์ ม้านั่งไม้ไว้นอนเอกเขนก โคมไฟ เครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพิมพ์ดีด โต๊ะกลม กีตาร์ กล้องถ่ายรูป รูปภาพบนผนัง ...
ชนกลุ่มน้อย
  ในชีวิต ณ ปัจจุบัน ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาข้องเกี่ยวกับเครื่องดนตรีชื่อ ไวโอลิน และยิ่งไม่เคยนึกว่าวันหนึ่ง จะมีไวโอลินมานอนอยู่ในห้อง ตั้งวางอยู่ข้างตัว รวมถึงได้ยินมันส่งเสียงทุกวันตอนย่ำค่ำ