Skip to main content

พี่ ไปแค้มป์แม่หละกันไม๊” ดาด้าตัวละครเก่าของผมเอ่ยถาม

ระหว่างที่เรานั่งรถไปจังหวัดกระบี่

ตาก อะนะ” ผมทำตาลุก มันเป็นสถานที่หนึ่งที่ฝันว่าจะไปถ่ายรูป

วันไหน”

เนี่ย กลับจากนี่แหละ”

มหาดไทยอนุญาตให้ออฟฟิศของดาด้า เข้าไปถ่ายทำเรื่องกลุ่มมุสลิมในแค้มป์

ผมนั่งนับนิ้ว เอ มันตรงกับวันอะไรหว่า !!

เออ นายเขียนแคนโต้แล้วถ่ายรูปมาลงคอลัมน์เรานะ”


เสียดายครับ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

เราไม่ได้ต้องการให้แผ่นดินนี้ มีไว้เพื่อให้ดวงใจอันโหยหาของเธอมาพักพิง

...อันเนื่องมาจากเหตุผลทางสงคราม

ฉันอยากให้ดินแดนแห่งนี้ของฉัน

...มีไว้เพื่อให้เธอมาพักพิงด้วยเพราะมันโอบอุ้มเธอพ้นจากความตื่นตระหนก

...เธออุ่นดวงใจเมื่อมาเร้นกายในบ้านของฉัน


ถึงจะอย่างไรก็แล้วแต่

...ฉันไม่อาจจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาของเธอได้นานนัก

นั่นเป็นเพราะฉันไม่อาจเก็บภาพดวงตาที่แสนเศร้าของเธอเอาไว้ได้


ฉันอยากเห็นรอยยิ้มและแววตาเธอที่ฉายแววความสุข...มาสู่กลางใจฉัน

มิใช่รอยยิ้มที่แสนเศร้ากับดวงตาที่แสนจะเทาทุกข์คู่นั้น

เธอถามฉันว่า ...จะกลับมาที่นี่อีกมั้ย ?” ฉันนิ่งเฉยไม่อาจเอื้อนเอ่ยตอบอะไรเธอได้...


ก็ฉันจะบอกเธอได้อย่างไรเล่าว่า...ฉันไม่อยากกลับมาเจอเธอ ณ สถานที่แห่งนี้

นั่นเพราะฉันไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่นานนัก

...จะเป็นไปได้มั้ย ที่ไฟสงครามจะดับมอดลง

แล้วเราเจอกัน ณ ที่แห่งหนอื่น

ที่ซึ่ง เธอ ไม่หวาดผวาต่อคนแปลกหน้าเช่นฉัน

และไม่ระแวดระวังต่อโลกภายนอกจนเกินไป

คิดถึงเธอเช่นกัน...เพื่อนรัก


1.

เมื่อฉันสัมผัสอะไรสักอย่าง

ความรู้สึกมัก

ชนะเหตุผลเสมอ


2.

ดินแดนแห่งนี้

อ้างว้าง ร้างรา เสรีภาพ

แต่มันกลับรื่นเริงด้วยมิตรภาพ

3.

เธอจะบอกฉันได้หรือไม่

เรื่องการจากลา

แผ่นดินแม่


4.

ฉันฟังเธอจากเก้าอี้ไม้ตัวนั้น

แวดล้อมด้วยสายตานับพัน

เธอเดินทางไกลเพื่อหลีกหนีควันปืน

5.

เราคงพอจะช่วยเธอได้บ้าง

จากการนั่งฟัง

และยิ้มให้


6.

สายฝนขาดเม็ดไปนานแล้ว

แต่ฉันกลับได้ยินเสียง

ใครบางคนร้องไห้จากมุมนี้

7.

แม้เราไม่อาจพบกันในโลกแห่งแสงสี

แต่จิตวิญญานนักฝัน

มักโบยบินไกลเกินแสงสีจะก้าวทัน


8.

ผ่านมาพบเมืองในหุบเขา

ที่ซึ่งกฎหมายคุ้มครอง

แต่อิสระถูกลิดรอน

9.

ดอกหญ้าเติบโต

เด็กน้อยเติบโต

ความฝันย่อมรอวันเติบโต


10.

อิสระหมายถึงอะไร

เมื่อค่ำคืนที่เหงาที่สุดของเธอ

เดินทางพ้นรั้วหนามแห่งนั้นมาได้



เด็กหญิงชายเหล่านั้นถูกสอนว่า ‘อย่าเดินออกนอกรั้ว’

บ้านของเราอยู่ทิศตะวันตกของประเทศนี้

ขอบคุณ ดาด้า เพื่อนรุ่นน้องที่ช่างฝันที่สุดในโลก



















บล็อกของ กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์

กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ความโกลาหลเริ่มต้น ,07.00 น. ,เจ้าหน้าที่หน่วยเลือกตั้งเตรียมงานของพวกเขาพร้อมกับการอารักขาของเจ้าหน้าที่ฝ่ายความมั่นคง ,ฟายซาบัด แบ่งเขตการเลือกตั้งออกเป็น 2 ฝั่ง มีแม่น้ำค็อกช่าคั่นระหว่างเมือง ,ฝั่งหนึ่งเป็นเขตเมืองเก่า อีกฝั่งเป็นเขตเมืองใหม่
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ยาดาถูกส่งไปอำเภอบันดักชาน จังหวัดฟายซาบัด ,เมืองทางตอนเหนือติดกับทาจิกิสถาน ปากีสถานและมณฑลซินเจียง ประเทศจีน ที่ตั้งของชนกลุ่มน้อยชาวมุสลิมอูยกูที่เพิ่งเป็นข่าวดังไปทั่วโลกถึงปมขัดแย้งระหว่างเชื้อชาติกับชาวฮั่น
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ทิวเขาเหยียดยาวระหว่างนั่งเครื่องบิน เป็นอีกหนึ่งโฉมหน้าของประเทศแห่งนี้ ภูเขาสีน้ำตาล ท้องทุ่งสีเขียว ข้าว ผลไม้และความสมบูรณ์ของสายน้ำ
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
08.00 น. ของวันเสาร์ ที่ 15 สิงหาคม 2552 เสียงระเบิดดังสนั่นใจกลางเมืองคาบูล์ ไกลออกไป 3 กิโลเมตร กระจกโรงแรมแคปิตอล อินน์ เขย่าประหนึ่งว่าจะแตกร้าวเสียตรงนั้น ทีมสังเกตุการณ์การเลือกตั้ง คนหนึ่ง หมอบกับพื้นห้องน้ำ อีกส่วนหนึ่งวิ่งขึ้นดาดฟ้าโรงแรม มองเห็น ควันไฟบริเวณสำนักงานใหญ่กองกำลังนานาชาติ นาโต้ ประจำอาฟกานิสถาน พวยพุ่งสู่ท้องฟ้า
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เดือนที่ผ่านมา สำนักข่าว BBC เสนอข่าวเหตุการณ์คาร์บอมบ์ที่เกิดขึ้นหน้าสำนักงานใหญ่กองกำลังนาโต้ภายในกรุงคาบูล ขณะกลุ่มตาลีบัน ออกแถลงการณ์จะทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางการเลือกตั้งใหญ่ทั่วประเทศและออกมายอมรับว่าตนเองเป็นผู้ก่อเหตุ ก่อนจะยืนยันว่า กองกำลังตะวันตกต้องถอนตัว
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เด็กชายหม่อง ทองดี อายุ 12 ปี นั่งพับกระดาษอยู่บนโต๊ะ เขารอผู้สื่อข่าวสัมภาษณ์ "วันนี้พับไปกี่แผ่นคะ" นักข่าวคนสวยถาม "หลายแผ่นคับ" เด็กชายแหงนหน้ามองขณะที่มือยังพับกระดาษ "เซ็นชื่อให้ด้วยนะ" นักข่าวคนเดิมยิ้ม เด็กชายหยิบปากกาขึ้นมาเขียนชื่อตัวเองลงบนปลายปีเครื่องบินกระดาษ ดูเหมือนเด็กชายหม่องจะไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังจะทำอะไรเขา ...
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
แมงมุมสีเหลือง --เหมือนมีดวงตาอยู่ที่ก้น ,จุดเล็กๆ สีดำสองจุดเด่นชัด คล้ายกับจ้องหน้าผมอยู่ตลอดเวลา ---มันกำลังกินแมลงปอขนาดหนึ่งนิ้ว บนใยสีเงินที่ถักอยู่ระหว่างกิ่งไม้แห้งๆ 2 กิ่ง อย่างเมามัน 
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ท้องฟ้าเพิ่งตื่นนอน ,ผมหยิบถุงน้ำปลาออกมาจากกระเป๋า รูดเอายางรัดปากถุงออกอย่างระมัดระวัง ถึงแม้จะเป็นน้ำปลาแท้ตราปลาหมึกแต่ให้มันทำหน้าที่น้ำปลาพริกคลุกข้าวสวยร้อน ๆ จะดูเหมาะสมกว่า ,ผีเสื้อกินเค็ม มันชอบ
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เช้าวันสุดท้าย ในดาก้า อีกวันที่อากาศแจ่มใส บนถนนสายหนึ่ง ใจกลางเมือง นักศึกษากลุ่มเล็กๆ จากมหาวิทยาลัยดาก้ากำลังทำงานของพวกเขา ชายหนุ่มหญิงสาวกลุ่มใหญ่กำลังมุงดูวงดนตรีพื้นบ้านริมถนนสายหลัก
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
ยิ่งเข้าใกล้วันเลือกตั้งดูเหมือนเมืองจะวุ่นวายชนิดที่ไม่เคยวุ่นวาย บนถนน จากดาก้าไปจิตตะกอง ตัวเมืองจิตตะกอง ไม่เว้นแม้แต่ในเมืองเล็กๆ อย่างคากราชาริที่ใช้ขบวนรถจิ๊ปออกมาชุมนุมหาเสียงสนับสนุน
กฤนกรรณ สุวรรณกาญจน์
เช้าตรู่ หมอกยังไม่ทันจาง เพื่อนผมแซะตัวเองออกจากเตียงนอนเพื่อลงสัมภาษณ์ชาวบ้าน ประเด็นที่ต้องการ คือ ,รัฐบาลเตรียมความพร้อมให้แก่ประชาชนของตัวเองแค่ไหน ...