จดหมายถึงน้องชาย ผู้ที่ออกเดินทางล่วงหน้าไปแล้วกับกีต้าร์ตัวเก่าที่เธอรัก

โป้ง น้องรัก

พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน หนุ่มน้อยของพี่ ครบหนึ่งปีของการจากไปอยู่ที่แห่งใหม่ของเธอแล้ว โลกใหม่ของเธอเป็นอย่างไรบ้าง หลังการดับลงของลมหายใจ พี่รู้ว่าเธอออกเดินทางต่อ เธอผู้ไม่เคยเบื่อที่จะออกเดินทาง เป็นหนึ่งปีที่ผ่านมาอย่างน่าแปลกใจ เพราะเราคุยกันผ่านความเงียบ จากที่เราเคยได้ยินเสียงของกัน กลับกลายเป็นพี่คุยกับเธอผ่านสมุดบันทึก บางเรื่องที่พี่คิด สิ่งที่พี่อยากให้เธอรู้ ถ้าเธอยังอยู่ บางคำถามของพี่ เธอจะตอบพี่ว่าอย่างไรหนอ

\\/--break--\>

ยังจำความรู้สึกที่เราสองคน นัดกันขึ้นรถบัสมาเชียงใหม่ได้หรือเปล่า วันนั้นเป็นวันเกิดของพี่ เราต่างฉลองวันเกิดด้วยการนั่งคุยกันมาตลอดทาง เรื่องที่เราคุยกัน ไม่พ้นเรื่องเพลงที่เธอรัก

นักดนตรีที่เธอชอบ บางเรื่องช่างน่าแปลกใจที่เธอรู้และจำได้ขึ้นใจ เธอเล่าให้พี่ฟังอย่างมีชีวิตชีวา

พี่จำได้ว่านั่งหัวเราะแล้วมองหน้าเธอ มองท่าทีที่เธอเล่าแล้วจำมันได้ติดตาติดใจ

นั่นมันนานมากแล้ว ผ่านไปนานเหลือเกิน ตั้งแต่เธอเป็นหนุ่มน้อย ความสดใสของเธอทำให้พี่รู้สึกว่าโลกนี้ช่างงดงาม เธอทุ่มเทให้ความฝันทั้งชีวิตที่ฝ่าฟันเพื่อเพลงที่เธอรัก เธอช่างอดทนและซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเอง

หากแต่ชีวิตไม่เคยให้สิ่งที่เราอยากได้ เธอคงรู้จักความเจ็บปวดของการออกตามความฝันแล้วตั้งแต่ที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่ เธอคงหกล้มหกลุกแล้วก้มหน้าฝ่าฟันต่อ ความเจ็บปวดจากการมีชีวิตเพื่อฝันนั้นอยู่ในสีหน้าและแววตาของเธอ หลังจากเวลาผ่านไปเนิ่นนาน

ในงานภาพเขียนของพอวา ที่กรุงเทพ หลังจากที่เธอเล่นดนตรีแล้วเดินลงจากเวทีมาหาพี่ พี่เห็นเธอเปลี่ยนไปแล้ว จากหนุ่มน้อยกลายเป็นผู้ชายที่ผ่านโลกมาอย่างเคี่ยวกรำ หากแต่เธอยังยิ้มให้พี่ เธอยังอดทนเดินทางต่อทั้งที่ความทุกข์ท่วมท้นเธอบอกพี่ว่า เธอไม่เคยกลัว เธอยินดีที่จะเดินไปกับมัน

ตลอดเวลายี่สิบกว่าปีที่เรารู้จักกันมา พี่เพิ่งเห็นเธอเปลี่ยนไปในวันนั้น เธอเดินทางมาไกลแล้ว น้องรัก เธอกลายเป็นคนใช้ชีวิต เป็นบทเพลงที่เธอสร้างทำนองใหม่ขึ้นมา เพลงที่เป็นลมหายใจและชีวิตวิญญาณของเธอเอง มันช่างเป็นบทเพลงที่เพราะและกินใจพี่เสมอมา

น้องรัก เราต่างไม่รู้เลยว่า วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่จะได้พบกัน เธอคงจำได้ว่า เรานั่งคุยกันจนดึกดื่น ก่อนจากกันเธอหันกลับมาบอกพี่ว่า เธอยังแน่วแน่และตั้งใจเหมือนเดิมเสมอ เธอไม่เคยเปลี่ยนใจในเพลงที่เธอรัก แล้วเธอก็เดินหิ้วกีต้าร์ที่เธอรักผ่านหน้าพี่ไป

ถ้าหากพี่รู้ว่านั่น เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะได้เห็นเธอ หนุ่มน้อยในเงาร่างของกายสังขารที่พี่คุ้นเคย พี่คงไม่ปล่อยให้เธอเดินจากไป และจะทำทุกอย่างเพื่อจะยื้อยุดเธอไว้ แต่ใครเล่าจะรู้วันข้างหน้า วันเวลาที่ผ่านไปนั้นเหมือนเฉือนหัวใจเราทิ้ง หลังมองตามหลังเธอ เงาของเธอทอดออกไปไกลตาจนลับหาย

แล้วเธอก็จากไปจริงๆ ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เพลง คนที่เธอรัก ลูกสาวของเธอโตขึ้นมาก เธอรู้ไหมว่าเธอได้เพาะความแข็งแกร่งไว้ในใจลูกแล้ว ภาพที่เธอไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตายังสว่างอยู่ในใจลูก มันมีค่ากว่าสิ่งใดทั้งนั้น เธอคงไม่มีอะไรที่ต้องห่วงกังวลอีกแล้ว

พี่ยังนั่งอยู่ที่นี่ ที่ที่อยากให้เธอมาเห็นก่อนที่จะจากไป ที่ที่พี่หวังไว้ว่าเราจะนั่งคุยกันจนดึกดื่นเหมือนที่เราเคยทำ หากแต่เธอไม่มีโอกาสได้มาแล้ว เหลือเพียงพี่ที่ยังทนทุกช์ทรมานกับกายสังขารนี้จนกว่าจะแตกดับ แล้วตามเธอไป เวลาที่ยังเหลือพี่รู้ว่ามันมีค่าที่สุด พี่ตั้งใจที่จะทำดี เป็นคนดีที่สุด เพื่อยกให้เป็นกุศลแด่ดวงวิญญาณของเธอ ให้เธอมีแต่ความสุขสงบในภพภูมิที่เธออยู่

พี่อยากจะขอบคุณความแน่วแน่ในหัวใจเธอ น้องรัก มันทำให้พี่ลุกขึ้นมาจากความป่วยไข้แล้วตั้งใจทำชีวิตที่เหลือให้ดีที่สุด อย่างสุดความสามารถเหมือนที่เธอเป็น ขอให้พี่ได้ทำส่วนต่อของเธอที่เธอคิดฝันไว้ ขอให้พี่แน่วแน่และมุ่งมั่นนะน้องรัก ให้เหมือนกับหัวใจที่ไม่ยอมแพ้ของเธอ

เรายังไม่ได้บอกลากันเลย หนุ่มน้อย วันที่เธอโทรมาจากโรงพยาบาลวันสุดท้ายของเธอนั้น เหมือนคำบอกลาของเธอ หากแต่พี่ไม่รู้เลย พี่ยังนึกว่า ฟ้าเบื้องบนให้โอกาสเธอและพี่อีกยาวไกล เพลงที่เราต่างชอบยังก้องอยู่ในใจพี่ เสียงหอบหายใจของเธอยังดังอยู่ไม่รู้เลือน

วันนี้ถึงเวลาบอกลาแล้ว หนุ่มน้อย พี่โบกมือให้เธอเหมือนทุกครั้งที่เราจากกัน โบกด้วยหัวใจอาลัยหาท่วมท้น ลาก่อนน้องรัก ลาก่อน จนกว่าเราจะพบกัน

พี่รักเธอ

จากพี่สาวของเธอ