ผมเคยตั้งข้อสังเกตไปแล้วว่ารัฐบาลพรรคประชาธิปัตย์ มีความสามารถในการทำให้การเมืองกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อ รายการเชื่อมั่นประเทศไทยของนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นั้นมีแต่ถ้อยคำลวงโลกว่างเปล่า รัฐมนตรีทำงานแบบขอไปที เอาตัวรอดไปวัน ๆ ทำให้ความเดือดร้อนของประชาชนกลายเป็นความเห็นอกเห็นใจง่าย ๆ และรับปากว่าจะดำเนินการ ทาสีให้พรรคพวกที่ทำผิดกฏหมายกลายเป็นบริสุทธิ์ นโยบายไม่มีอะไรใหญ่และไม่มีอะไรใหม่ ฯลฯ
ขณะเดียวกันคนเสื้อแดงก็ฝ่อลง เหมือนหมดมุกจะเล่น เหมือนหมดทางจะไปต่อ เหมือนยอมรับสภาพ
ผมยังนึกเสียดายการชุมนุมของคนเสื้อแดงในเดือนเมษาที่ผ่านมาที่สามารถปลุกมวลชนให้ตื่นและดึงกระแสขึ้นไปสูงสุด คนที่เข้าร่วมการชุมนุมในตอนนั้นคงได้เห็นแล้วว่าพลังของมวลชนนั้นเป็นอย่างไร สามารถทำอะไรก็ได้
การตัดสินใจสลายการชุมนุมช่วงสงกรานต์ทำให้พลังของเสื้อแดงแตกสลาย บางคนอาจมองว่าเป็นการรักษาชีวิตของมวลชนไว้ซึ่งก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมขอเพิ่มเติมว่าการยุติการชุมนุมนั้นคือการเอาตัวรอดของแกนนำก่อนเหตุการณ์จะบานปลายซึ่งทำให้การมอบตัวเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แกนนำ (บางคน) ยอมแพ้ก่อนที่จะหมดโอกาสยอมแพ้ ยอมมอบตัวรับโทษเล็กๆ น้อยๆ ก่อนที่ไม่มีโอกาสจะมอบตัว
สิ่งที่ตามมาหลังจากการสลายการชุมนุมช่วงสงกรานต์ คือการแตกกระสานซ่านเซ็นของฝ่ายแดง การถูกทำให้สูญเสียความชอบธรรม การเสียเครดิตของแกนนำที่กู้คืนได้ยาก การรุกไล่ของฝ่ายตรงข้าม
ในบางสถานการณ์ ผมเห็นว่าความรุนแรงเป็นสิ่งที่จำเป็น การเปลี่ยนแปลงใหญ่ล้วนแต่ต้องมีความรุนแรงตามมาทั้งสิ้น นี่เป็นราคาที่ต้องจ่าย ถ้าเสื้อแดงคิดจะเปลี่ยนแปลงใหญ่หรือโค่นล้มศักดินาลง การใช้ความรุนแรงก็เป็นทางเลือกที่จำเป็นควบคู่ไปกับวิธีการอื่น ๆ
การฟังเสียงคนชั้นกลางที่กลัวการตายโหงหรือนักวิชาการผู้สุขสบายมากเกินไปทำให้การเคลื่อนไหวของคนเสื้อแดงไขว้เขว เพราะดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะนิยมการประนีประนอมและความคิดก็ไม่ได้ก้าวหน้าเท่าที่ควร ดังบทความเรื่อง “สองคำถาม ที่คนเสื้อแดงควรตอบตัวเองให้ได้ก่อนการเคลื่อนไหวใหญ่ครั้งต่อไป” ของ “ประวิตร โรจนพฤกษ์” เป็นตัวอย่าง http://www.prachatai.com/journal/2009/06/24542
ประวิตร โรจนพฤกษ์ ไม่ต่างอะไรกับสื่อกระแสหลักทั่วๆ ไปคือเสนอเรียกร้องให้เสื้อแดงเคลื่อนไหวด้วยสันติวิธี ไปให้พ้นเรื่องทักษิณ ในขณะเดียวกันก็หลอกด่าคนเสื้อแดงไปด้วย
ประวิตรบอกว่า “หากคนเสื้อแดงต้องการพัฒนาขบวนการของพวกเขาให้เป็นขบวนการเพื่อประชาธิปไตยที่แท้จริง พวกเขาจะต้องเปลี่ยนมุมมองเสียใหม่ เลิกมีมุมมองอย่างสุดขั้วและตื้นเขิน”
และ “หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นบนเวทีการชุมนุมของคนเสื้อแดงครั้งที่ผ่านมาคือ การปราศรัยที่โจมตีฝ่ายตรงข้ามอย่างรุนแรงตลอดเวลา เวทีคนเสื้อแดงจึงกลายเป็นเพียงเวทีแห่งความเกลียดชังทางการเมืองเท่านั้น”
และ “จะดีหรือไม่ ถ้าหากคนเสื้อแดงได้หลุดจาก "ม็อบเพื่อทักษิณ" ซึ่งทำให้คนเสื้อแดงถูกตราหน้าว่าเป็นการชุมนุมที่ถูกบงการและจ้างโดยทักษิณให้มาก่อความรุนแรง”
และ “ถ้าหากคนเสื้อแดงยังไม่สามารถที่จะจัดการกับประเด็นทักษิณให้ขาวสะอาดได้แล้ว มันคงยากที่จะคาดหวังให้มีคนมาสนับสนุนคนเสื้อแดงเพิ่มขึ้นอีก การจะทำเช่นนี้ได้ ต้องเริ่มจากการยอมรับก่อนว่า ทักษิณได้เคยทำความผิดไว้ ทั้งในสมัยที่เขาดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีและหลังจากนั้น”
ข้อความ 4 ย่อหน้าของประวิตร โรจนพฤกษ์ สะท้อนให้เห็นความล้าหลังของเขา การไม่เข้าใจคนเสื้อแดง การไม่ระมัดระวังในการใช้ภาษาและการหลอกด่าคนเสื้อแดงกับทักษิณทุกจังหวะที่มีโอกาส ประวิตร โยนบาปให้ทักษิณด้วยการบอกว่าทักษิณจ้างคนเสื้อแดงให้ใช้ความรุนแรง ให้คนเสื้อแดงยอมรับความผิดของทักษิณทั้งที่ยังไม่รู้ว่าทักษิณทำอะไรผิด
ในความเห็นของผม “ถ้าทักษิณผิดก็ไม่มีใครถูก” ถ้ายอมรับความผิดของทักษิณเราต้องยอมรับความผิดของศักดินาที่แทรกแซงการเมืองโดยตลอด ของทหารที่ยึดอำนาจ ของข้าราชการบางคน ของตุลาการ ของเสื้อเหลือง ของตัวเราเองรวมทั้งของประวิตรด้วย เราต้องเริ่มต้นด้วยการบอกว่าทุกคนเลวเหมือนกันทั้งนั้นรวมทั้งทักษิณและตัวกู
เช่นเดียวกับเรื่องความรุนแรง ผมคิดว่าสันติวิธีเป็นสิ่งที่ใช้ได้เพียงบางสถานการณ์เท่านั้น ผมสงสัยว่าพวกศักดินานั้นนิยมชมชอบเรื่องสันติวิธีหรือไม่? ผมว่าไม่ เช่นเดียวกับคนชั้นล่างที่ไม่ค่อยเห็นดีเห็นงามกับสันติวิธี?
ภายใต้รัฐบาลเผด็จการ สันติวิธีเป็นเรื่องเหลวไหล ภายใต้สังคมที่ไม่ยึดหลักการ สันติวิธีเป็นเรื่องโกหก เช่นเดียวกับคำขวัญประเภท “หยุดทำร้ายประเทศไทย” ที่ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นเรื่องดัดจริตของคนบางกลุ่ม
กระแสของคนเสื้อแดงคงไม่ขึ้นสูงดังที่เคยเป็นอีกแล้ว แกนนำก็ไม่สง่างามเหมือนเก่าอีกแล้ว เราคงต้องทำใจหากฝ่ายแดงจะค่อยๆ สูญสลายไป รอวันกลับมาใหม่ซึ่งก็คงใช้เวลานานทีเดียว.